Prentarinn - 01.04.1998, Blaðsíða 11

körfuna. Hún vill fyllast, finnst
mér, alltof hratt. Mér finnst hún
þvo af (dóttirin) alveg ofboðslega
mikið.
Sp.: Þú lýsir þessu sem að... já,
þið gangið mjög svo jafnt til
verka á þínu heimili. Ja,
heldurðu að konan þt'n myndi
svara svipað ef hún vœri spurð
að þessu?
Sv.: Ég reikna með því, í stór-
um dráttum. Reyndar, þegar þú
hringdir í mig um daginn, þá fór
hún að spyrja hvað þetta hafi
verið og ég sagði henni svona
undan og ofan af því. Þá kom í
ljós að það var ýmislegt sem var
ekki í alveg eins góðum málum
eins og ég hélt. Það spannst þama
svolítil umræða um þetta. En ekki
það að hún væri ósátt við verka-
skiptinguna eða svoleiðis en það
svona alla vega kom í ljós að
þetta var nú ekki alveg eins mikil
hamingja eins og ég hélt. En við
spjölluðum aðeins um það og
fundum út úr því, eins og við ger-
um alltaf. En eins og ég segi,
maður veit það aldrei. Það getur
vel verið að hún hafi einhverja
aðra skoðun sem hún er ekki til-
búin að segja mér en gæti lýst
kannski fyrir
einhverjum öðrum. Þó held ég,
samt sem áður, að hún myndi
svara svipað...
Skilgreiningar og völd
Eitt af því sem kom fram í þessum
viðtölum var að á stundum virtust
karlar reka sig á „glerveggi“ á
heimilum sínum svipað og talað
hefur verið um að konur rekist á
glerþak á vinnumarkaðnum.
Það er alveg ljóst á viðtölunum
og birtist reyndar einnig í mörg-
um erlendum könnunum að hin
endanlega ábyrgð á heimilinu er
fyrst og fremst kvennanna. Það
eru þær sem skilgreina hvað til-
heyri heimilishaldinu, hvað þurfi
að gera og hvenær það skuli gert.
Sv.: Yfirleitt, eins og með
tauþvott og svoleiðis, ég þvæ
aldrei fötin, ég kann ekki á
þvottavélina. En stundum biður
hún mig um að hengja
jj upp og þá geri ég það.
^ Uppvask sjáum við al-
veg um saman,
I göngum alltaf frá
Sv.: Ég verð að viðurkenna það
að ég sé ekki um að sortera þvott-
inn, það er visst í hitasorteringu.
Sp.: Nú, svoleiðis. Þannig að
þú geturgengið að því vísu?
Sv.: Gengið að því vísu.
Sp.: Það er einmitt það sem
konurnar kvarta gjarnan
undan að karlmenn átti
sig ekki almennilega á
Það að vera karl
er ekkert vandamál, ekkert
sem maður leiðir hugann
sérstaklega að.
saman eftir mat. Ég hugsa að ég
eldi oftar. Það má alveg örugglega
segja það. Ekki það að hún sé
neitt slæmur kokkur eða þannig.
Þetta hefur einhvem veginn þróast
þannig bara, maður kemur heim
og svo er búið að ákveða hvað
verður í matinn og þá byrja ég
bara að elda, það er ekkert verið
að spá í hvort eigi að fara að elda
eða svoleiðis. Hún sér oftast um...
hún þurrkar alltaf af, ég þurrka
aldrei af. Stundum ryksugum við
saman og skúrum. Hún skúrar al-
veg ömgglega oftar. Hún vill helst
gera það annan hvem dag eða eitt-
hvað svoleiðis, oftar en mér finnst
þurfa.
Þegar ég spurði um þvottavél-
ina hélt ég að um tilviljun væri að
ræða þegar hver karlinn á fætur
öðrum tók fram að að hann sinnti
ekki því verki að þvo þvott. (15
sögðust ekki gera það, fimm ekki
síður en konan og í fimm tilfellum
kom málið ekki til umræðu eða
viðkomandi var ekki í sambúð.)
Því varð ég nokkuð ánægður þeg-
ar kom í viðtal maður sem sagðist
vissulega þvo. Síðar í viðtalinu
kom þó í ljós að þátttakan var
nokkuð takmörkuð:
hitastiginu og að þeir blandi ekki
saman litum.
Sv.: Að vísu hefur maður
ákveðna tilfinningu fyrir því en
það er meira hún sem sér um að
sortera það en ég sé um að setja í
þvottavélina og taka úr henni, síð-
an sér hún yfirleitt um að brjóta
saman og strauja.
Karlmennska?
Hún vafðist fyrir mörgum, karl-
mennskan, en nokkrir voru þó
með afstöðu til málsins. En áður
en vikið er að þeim er rétt að
grípa ofan í viðtal þar sem ljós-
lega birtist hvað karlmennska í
raun er í kyngerð þjóð-
félaga nútímans.
Sp.: Hvernig flnnst
þér að vera karlmaður í dag?
Sv.: Ég veit það
eiginlega ekki, ég hef engan sam-
anburð. Myndin af karlinum í
jafnréttisbaráttunni er, það er eng-
in mynd af karli í jafnréttisbar-
áttu. Jafnréttisbarátta er
kvennabarátta eins og
henni hefur verið stillt upp.
Það er kannski það sem er
rangt við þessa blessaða jaf-
em
o
réttisbaráttu. Það er ekkert rúm
fyrir karlmenn í þeirri umræðu
eða hefur ekki verið. Ég veit ekki
hvað maður á að segja um stöðu
karlmannsins í dag. Ég hef voða
lítið velt því
fyrir mér, karlmenn eru bara
karlmenn. Þeir eru til staðar. Ég
get ekki kommenterað neitt voða
mikið á það. Ég hugsa að þeirra
staða sé í raun og veru... er þetta
bara eins og það hefur alltaf verið.
Þeir eru í raun og veru að
halda í alla spotta í þjóðfé-
laginu. Þeir leyfa kannski
konum aðeins að verða for-
setar í smástund og svo þegar
það tímabil er afstaðið þá heyr-
irðu það frá körlunum að þar sem
þessi kona er búin að vera forseti
þá sé ekki eðlilegt að verði önnur
kona forseti. Ég held að staða
karlmanna sé nú ansi sterk hvern-
ig sem á það er litið. Eins og ég
segi, ég get ekkert kommenterað á
þetta, ég hef aldrei velt þessu
mikið fyrir mér. Maður hefur
engan samanburð sem slíkan.
„... karlmenn eru bara
karlmenn. Þeir eru til staðar."
Þessi athugasemd birtir um margt
í hnotskum það sem virtist vera
afstaða langflestra karlanna. Það
að vera karl er ekkert vandamál,
ekkert sem maður leiðir hugann
sérstaklega að. Þrátt fyrir tilraunir
fjölmiðla í gúrkutíð til að draga
upp mynd af „körlum í kreppu" er
staðreynd málsins einfaldlega sú
að langflestum körlum líður ágæt-
lega með sfna karlmennsku, hún
er nokkuð sjálfgefin.
A vv
íF A® vVn