Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.07.1938, Blaðsíða 35

]* J Ó Ð I N
135
ekki einmitt við völd vegna Jiess, að
þeir hafa lialdið þessum lýðræðis-
rétti fvrir Sjálfstæðisflokknum?
Hveriiig var barátta þeirra gegn
Magnúsi heitnum Guðmundssyni?
„Gáfu þeir honum rétt?“ Þeir rægðu
liann og svivirtu fvrir allt, hæði það,
sem hann gjörði og lét ógjört. —
Engar vammir eða skammir voru
svo óheýrilegar, að þeir hæru þær
ekki á hann. Og að lokum gjörðu
þeir tilraun til þess að dæma hann
saklausan í fangelsi. En jafn skjótt
og liann var dáinn, viðurkenndu
þeir, að hann hefði verið hinn mesti
heiðursmaður, sem ekki liefði mátt
vamm sitt vita. Hver vogar sér nú
að halda því fram, að andstæðing-
arnir liafi „gefið honum rétt“ á
meðan hann lifði, eða að harátta
þeirra gegn honum hafi ekki verið
ofstækisfull?
Þeir, sem fylgst hafa með i is-
lenzkum stjórnmálum hin siðustu
ár, hljóta að viðurkenna, að þau
dæmi, sem hér liafa verið talin, eru
ekki sérstæð. Þannig liefir liarátta
rauðu flokkanna verið gegn Sjálf-
stæðisflokknum og sjálfstæðis-
mönnum um mörg undanfarin ár.
Því er ekki að leyna, að þeir menn
eru til, hæði í Sjálfstæðisflokknum
og utan lians, sem eru óánægðir yf-
ir því, að flokkurinn hefir ekki bor-
ið sömu vopn á andstæðingana og
þeir á hann — goldið þeim líku
likt. Og Knútur Arngrimsson er
vafalaust i þeim hópi. Og þó að
rauðu forsprakkarnir leggi sinn eig-
in skilning í „að berjast með of-
stæki“ og að „gefa ekki rétt", þá
geta þeir aldrei fengið úr þeim aðra
merkingu en þá, að Knútur vilji
taka andstæðingana sömu tökum
og þeir liafa tekið sjálfstæðismenn
á umliðnum árum. En það er skilj-
anlegt, að rauðu forsprakkarnir
verði skelfdir, þegar þeir heyra að
einhverir hugsi til hefnda. Þeir
finna það sennilega einstöku sinn-
um, til livers þeir hafa unnið.
En þeir þurfa ekki að óttast það,
að Sjálfstæðisflokkurinn muni taka
upp sömu bardagaaðferð gegn and-
stæðingum sínum og þeir hafa beitt
gegn honum. Það gjörir hann aldr-
ei. Hann tekur þá aldrei til fyrir-
myndar. A þeim ósljórnar-ofstæk-
is- og réttleysis-áratug, siðan rauða
fylkingin komst til valda í landinu,
hefir hann harizt heiðarlegri lýð
ræðisbaráttu, og svo mun enn verða.
Honum er það ljóst, að ef hann
ta*ki upp sömu bardagaaðferð og
andstæðingarnir, þá væri lýðræðið
glatað og ógnaröld runnin upp i
landinu. Honuni er það ljóst, að
hann einn hefir möguleika til þess
að hjarga lýðræðinu og þjóðinni.
Hann mun ekki sleppa þeim mögu-
leika, þó að rauða hersingin freisti
hans daglega til þess. — Hitt er
annað mál, að rauðu forsprakkarn-
ir liafa fulla ástæðu til þess að ótl-
ast dóm þjóðarinnar. Undan hon-
um komasl þeir ekki, ef þeir eigi
hæla ráð sitt.
En engan skvldi furða, þó að þol-
inmæði manna hresti á stundum,
er þeir horfa á framferði rauðu
valdhafanna. Það er ekki nema
mannlegt, og Knúti er það ekki lá-
andi.
Um 3. Allir flokkai* munu lifa