Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.03.1965, Qupperneq 83

Grös, sem lifna seinna þola þetta betur. Snjóskaflar í slíkum dældum
liggja mjög oft líkt því sem er sýnt á 5. mynd.
1>Ó að skandinaviskir höfundar telji ekki lyngdældina til snjódælda-
gróðurs er þeim þó fyllilega ljóst, hve nærri honum hún stendur. Þann-
ig segir Nordhagen (1943 p. 121) að „bláberrisheien“ hafi þykkt og
langætt snjólag, og einnig er hann rekur helztu einkenni hennar að
hún sé snjókær (chionofil). Enn greinilegra er þetta þó hjá Kalliola
(1939 p. 210) í samanburði hans á Phyllodoceto Vaccinion Myrtilli við
heiðargróður, en hann segir svo: „Pliyllodoceto-Vaccinion Myrtilli
sociationen machen Anspruch auf eine effektivere und langer andau-
ernde winterliche Schneebedeckung und sind weniger windfest." Síð-
ar þegar hann lýsir Moosreiche Empetrum-Myrtillus Ileide, sem í raun-
inni er sama gróðurhverfi og algengasta gróðurhverfi lyngdældanna á
íslandi, segir svo: Die Soziation setzt konstanten winterlichen Schnees-
chutz und spate Ausaperung im Frúhling voraus“ (p. 225). Þegar svo
er sagt, að stöðugt snjólag og leysing seint að vori, séu skilyrði fyrir
tilveru gróðurhverfis, fæ ég ekki flokkað það annars staðar en í snjó-
dældir.
Það er Ijóst, að lyngdældin íslenzka (Vaccinietum Myrtilli) heyrir
til gróðursveitinni Phyllodocion Myrtilli. Nordhagen í Skandinavín.
40. Vaccinium Myrtillus-V. uliginosum-Empetrum') soc. (Tab. XI.
A—B 1-10, 12, Tab. XII. A—B 1-5).
Athuganir þær, sem hér er lýst, eru að minnstu leyti af hinum eig-
inlegu rannsóknarsvæðum, sem ritgerð þessi fjallar um í miðhálendi
íslands. En þær heyra til hálendisgróðri engu að síður, og ég taldi rétt
að taka hér í einu lagi þær athuganir um snjódældir, sem fyrir hendi
voru. Eins og tallan sýnir eru þær úr nær öllum landshlutum og í mjög
mismunandi hæð. Hæst liggja blettirnir XI. 1—2, um 600 og 420 m, en
lægstur blettur XII. 2 fyrir neðan 50 m. Allir hinir blettirnir eru í aðal-
bláberjalyngsbeltinu eða í 50—300 m hæð. Allt um þennan hæðarnris-
mun er athyglisvert, hve einleitt gróðurhverfi þetta er, og hversu
hlutföll einstakra tegunda eru lík. Athuganirnar frá Vestfjörðum hafa
þó nokkra sérstöðu. Þar vantar blágresi (Geranium silvaticum), hálín-
gresi (Agrostis tenuis) og vallelftingu (Equisetum pratense), sem koma
alloft fyrir í hverfinu í öðrunr landshlutum. Hinsvegar eru fífill ('Tar-
axacum) og skarifífill (Leontodon autumnalis) drjúgum algengari í
lrverfi þessu á Vestfjörðum en annars staðar, sama er að segja um
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓra 79