Félagsbréf - 01.07.1956, Side 39

FÉLAGSBRÉF
37
legra örlaga eins og í Skriðum. Hann deilir á illt innræti, kot-
ungshátt og fantahátt.
Ég skal borga brúna hestinn
Birni gamla í Snauðadal
segir svíðingurinn, þegar hann er að hrapa til bana.
Jakob segir með miskunnarlausu raunsæi:
Vor mesta smán veit oftast inn,
en út snýr sæmd og heiðurinn.
Og hann fyrirlítur þá, sem eru hið ytra sæmdarmenn, en grugg-
ugir hið innra. Yfirborðsmennskan er honum eitur í beinum
og fleðulætin eiga ekki samúð hans:
í námunda snoðhærður snattar
sníkinn og auðmjúkur þjónn. —
Jakob harmar, hve oft fólk leyfir hinum grákalda hversdags-
leika að setjast að í sálum sínum og í kringum sig og eitra
lífið, sbr. Tvær hcimsóknir. Vaninn hamlar öllum þroska og
fjötrar fólkið, svo að það finnur aldrei sjálft sig og verður vani
og ekkert annað en vani. Við erum meiri og minni vanakindur,
og þeir, sem á undan fóru, voru líka fjötraðir af vananum.
Þeim var dulið, — hvíslar napur súgur,
magnið. allt, sem með þeim dýpra bjó.
Stundum getur hið sorglega orðið svo nístingsbiturt, að það
orkar á okkur eins og löðrungur, sem við gleymum ekki, meðan
við lifum. Ung og falleg stúlka er á leið á fund unnustans kvöld-
ið fyrir brúðkaupsdaginn til þess að sýna honum brúðarkjólinn.
Leiðina hljóp hún léttum skrefum
líkt og geisli á knöppum blóma.