Sveitarstjórnarmál - 01.04.1973, Blaðsíða 4

MÁLEFNI
VESTMANNAEYJA
í setningarræðu sinni á fulltrúaráðsfundi sam-
bandsins 27. niarz mælti Páll Líndal, formaður
sambandsins, m.a. á þessa leið:
„Þegar litið er um öxl til þess tímabils, sem
liðið er frá því, að fulltrúaráðið kom síðast sam-
an til fundar, ætla ég, að hugur manna staðnæm-
ist fyrst við þá válegu atburði, er gerzt hafa í einu
blómlegasta sveitarfélagi landsins, Vestmanna-
eyjum. Mér er það nijög til efs, að nokkrir sveit-
arstjórnarmenn á íslandi liafi fyrr eða síðar orð-
ið að takast á við jafnmikinn og sérstæðan vanda
og bæjarfulltrúar og bæjarstarfsmenn þar.
Hugur landsmanna liefur sjaldan eða aldrei
verið eins bundinn við nokkra atburði og þá,
sem þar liafa gerzt og eru að gerast. Þjóðin liefur
fylgzt með rnilli vonar og ótta, en það hefur líka
kornið fram, að þegar slíkir atburðir gerast,
verður þjóðin sem ein fjölskylda, þrátt fyrir
allt, sem á milli ber í amstri dægranna. Er rnönn-
um verður hugsað til þeirra, sem staðið hafa í
eldlínunni, bæði í eiginlegri og óeiginlegri merk-
ingu, má ætla, að fleirum en mér komi í hug
þessi alkunnu orð:
„Að bíða þess, sem boðið er,
hvort blítt svo er eða strítt
og livað sem helzt að höndum ber
að hopa ei nema lítt,
en standa eins og foldgnátt fjall
í frerum alla stund,
hve mörg, sem á því skruggan skall
sú skyldi karlmanns lund.“
Þar sem Vestmannaeyjar eru svo ofarlega í
hugum okkar, þá þykir mér ekki óviðeigandi
að vekja hér máls á einu viðfangsefni, sem nauð-
synlegt virðist, að tekið verði föstum tökum. Að
sjálfsögðu fer fulltrúaráðið ekki að blanda sér í
málefni Vestmannaeyjabæjar fremur en sérmál-
efni annarra sveitarfélaga nema slíks verði sér-
staklega óskað, en hér er um að ræða viðfangs-
efni, sem hlýtur að snerta mörg önnur sveitar-
félög, þótt Vestmannaeyingar eigi þar mestra
hagsmuna að gæta.
Það spurðist á sínum tíma, að í undirbúningi
væri löggjöf um réttarstöðu Vestmannaeyjabæjar
sem sveitarfélags, enda allar aðstæður slíkar, að
ekki var við að búast, að lög gerðu ráð fyrir þeim
ósköpum, sem gerzt hafa og hvernig við slíku
skyldi snúast. Nú virðist eins og einhver aftur-
kippur sé í þetta kominn eða a.m.k. orðin meiri
töf á málinu en eðlilegt getur talizt.
Mér virðist, ef ekkert verður að gert mjög
fljótlega, sé viss hætta á því, að sveitarfélagið
leysist upp, ef svo má að orði kveða. Ég ætla, að
menn telji slíkt rnjög óeðlilegt, svo að ekki sé
meira sagt, og rétt sé að stefna að því að halda
því saman í lengstu lög. En til þess þarf að
mínu viti til að koma sérstök löggjöf, og er engan
veginn auðvelt að ganga frá henni. Samkvæmt
strangasta lagabókstaf virðist mér álitamál, hvern-
ig sé háttað lögheimili Vestmannaeyinga, eða
hvernig fari um slíkt á næstu mánuðum, hvar
þeir verði skattskyldir, hvar þeir eigi sveitfesti,
hvar þeir eigi kosningarrétt, hver sé eða verði
réttarstaða bæjarstjórnarinnar o.s.frv.
Eins og ég sagði áðan, snertir þetta ýrnis önnur
sveitarfélög, og hér er um að ræða flókið mál,
þannig að stefnumörkun og lagasetning má ekki
dragast. Hér verður ríkisvaldið að sjálfsögðu að
eiga forustu í samvinnu við bæjaryfirvöld Vest-
mannaeyja fyrst og fremst."
SVEITARSTJÓRNARMÁL