Morgunblaðið - 02.12.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
hvernig Jónas tók kalli dauðans.
Ekki kom mér það á óvart að
hann skyldi óska eftir því við
prestinn að fá að sjá líkræðuna.
Jónas vildi jú hafa eitthvað um
það segja hvað um hann væri sagt
og hvað ekki.
Góða ferð, kæri vinur. Nú er
komið að því að þú getir kannað
heiminn fyrir handan, sem þér
varð svo tíðrætt um.
Þórarinn Jón Magnússon.
Gamlárskvöld 1958. 18 ára
uppburðarlítill og feiminn piltur
ber að dyrum heima hjá Jónasi
Jónassyni, hinum þjóðþekkta út-
varpsmanni. Drengurinn er hik-
andi, þetta er frekja á svona helgi-
degi, en hvattur af ákveðinni
móður sinni hafði hann vogað sér
að hringja í Jónas og bera upp
óvenjulegt erindi: Að veita sér
ráðleggingar varðandi það að
koma fram í fyrsta sinn gegn
greiðslu utan Menntaskólans og
það á mjög erfiðri samkomu á
Hótel Borg, þar sem ríkti mikill
glaumur og gleði og menn fengu
ekki hljóð þegar komið var fram á
þetta mesta gleði- og dansleikja-
kvöld ársins á þessum árum.
Hlýtt og vingjarnlegt viðmót Jón-
asar sviptir öllu hiki á braut í bili.
Næstu mínúturnar kennir Jónas
hinum skjálfandi unglingi einföld
en nauðsynleg ráð til að fást við
skvaldur og glasaglaum, ná at-
hygli og halda henni. Hafði raun-
ar áður fyrir tilviljun heyrt efnis-
skrána uppi á samkomu í MR og
veit um hvað er að tefla. Hann
meira að segja býðst til að verða
samferða niður á Borg til að veita
stuðning. Þar lítur verkefnið ekki
gæfulega út. Fyrr um kvöldið
hafði þekktur ræðumaður ekki
fengið hljóð fyrir skvaldri. Dreng-
urinn hikar og vill helst blása
þetta af. En Jónas stappar í hann
stálinu, brýnir hann og hvetur.
Inn á svið er farið í gin úlfsins og
góð ráð og hvatning Jónasar ráða
úrslitum í upphafi meira hálfrar
aldar ferils.
Þetta kvöld hófst vinátta okkar
Jónasar Jónassonar, sem hélst
meðan báðir lifðu. Síðan hef ég
ætíð kallað hann guðföður minn
og aldrei getað gleymt þessu góð-
verki í minn garð. Nú hefur hann,
einn af merkustu fjölmiðlamönn-
um Íslands í meira en 60 ár, lokið
sínu mikla ævistarfi og kvatt
landsmenn á þann hátt, að segja
má að einstaklega hetjuleg bar-
átta hans við skæðan sjúkdóm af
æðruleysi og dæmalausri blöndu
af djúpri hugsun og húmor allt
fram til síðasta andartaks sé kór-
óna lífs hans. Tjald leiksviðs jarð-
lífs hans hefur verið dregið fyrir
og við tekur nýtt hlutverk á öðru
sviði húss alföður, þar sem eru
mörg hýbýli.
Ég drúpi höfði í söknuði og
þakklæti þegar maðurinn, sem
studdi mig mín fyrstu spor, stígur
nú sín fyrstu spor inn í nýjar vídd-
ir, sem við ræddum um á kveðju-
stundunum á sjúkrabeði hans. Ég
sendi ættfólki hans og vinum
samúðarkveðjur.
Ómar Ragnarsson.
Það eru ekki miklar ýkjur þótt
sagt sé að Jónas Jónasson hafi
verið fæddur og uppalinn í Rík-
isútvarpinu. Það var hálfs þriðja
árs þegar hann fæddist, hann var
sonur fyrsta útvarpsstjórans, og
útvarpinu vann hann að heita má
alla sína starfsævi, röska sex ára-
tugi. Þar kom hann við sögu í
flestum eða öllum deildum, og
fjölbreytni starfa hans og við-
fangsefna má ráða af því. Hann
var því ekki haldinn neinu
skammtímaminni um sögu út-
varpsins og var þar flestum hnút-
um kunnugur af langri reynslu.
Við áttum sitthvað saman að
sælda þá tvo áratugi sem við vor-
um samstarfsmenn á Skúlagötu 4,
en þá vann þar líka á dagskrár-
skrifstofunni Sigrún kona hans.
Til hennar og dætra Jónasar –
hjúkrunarfræðings, söngkonu og
útvarpskonu – og annarra sem
honum stóðu næst hvarflar nú
hlýr og þakklátur hugur minn á
kveðjustund.
Útvarpsmenn eru margir og
ólíkir eins og annað fólk. Jónas
Jónasson var útvarpsmaður af
ástríðu; útvarpið var hans hálfa ef
ekki heila líf, þótt ekki dámaði
honum allar breytingar sem á því
urðu í tímans rás. Sem starfsmað-
ur þess hafði hann þann ótvíræða
kost að hann var forvitinn um
mennina, lífið – og framhaldslífið.
Ég ímynda mér að honum hafi
ungum legið svo mikið á að svala
þeirri forvitni að hann hafi ekki
þóst mega vera að því að sitja til
langframa á skólabekk, en það
bætti hann sér rækilega upp
seinna með námi heima og erlend-
is í leiklist, tónlist, dagskrárgerð í
útvarpi og sjónvarpi og kvik-
myndagerð. Hann var höfundur
bóka af ólíkum toga, og vinsæl-
ustu lögin hans voru eins og vor-
golan, með fallega laglínu og
lærðust fljótt. Góðum málefnum
var hann fús að leggja lið, því að
hugurinn var viðkvæmur og
hjartað hlýtt. Vegna hæfileika
Jónasar og reynslu nýttust kraft-
ar hans útvarpinu vel til ólíkra
tegunda dagskrárgerðar. Sem
dæmi nefni ég aðeins „Hratt flýg-
ur stund“ og „Kvöldgesti“ sem í
raun voru löngu orðnir sérstök
stofnun, en með einlægni sinni og
nærfærni í viðtalsþáttum auðnað-
ist Jónasi þegar best lét að skapa
traust viðmælandans og opna hug
hans um viðkvæm mál á þann hátt
sem ekki hefðu allir leikið eftir.
Ég veit að Jónasi gat sárnað,
þætti honum laun heimsins vera
vanþakklæti eða skorta á skiln-
ing, því að fjölmiðlamenn standa
áveðurs og gera fæstir svo öllum
líki eða búa við vinsældir án und-
antekninga. En þegar litið er yfir
langa starfsævi hans, samofna
sögu Ríkisútvarpsins, er ég sann-
færður um að heiðri hans og
minningu er lítil hætta búin.
Margar raddir og mikinn auð við-
tala og mannlífsmynda geymir nú
segulbandasafnið fyrir utan önn-
ur verk Jónasar. Eitt dæmið um
það eru gamlir viðtalsþættir og
pistlar sem hann vann upp úr
þætti sem voru á dagskrá á
sunnudagsmorgnum í sumar.
Ekki grunaði mig þegar ég sat
kvöldgestur hjá Jónasi á föstu-
daginn langa eða óskaði honum
heilla á afmæli hans í vor að svo
skammt lifði til loka. En minnug-
ur þess hve sannfærður hann var
um líf að loknu þessu hef ég upp
augu mín og trúi því að sú von
hans hafi ræst að nú gangi hann í
því eilífa ljósi þar sem enginn þarf
að „passa sig á myrkrinu“.
Hjörtur Pálsson.
„Vinur minn – hvernig hefur
þú það?“ Hlýleg ávarpsorð Jón-
asar Jónassonar hljóðnuðu eftir
skammvinn veikindi. Hann tók
þeim af einstakri hugprýði.
Jónas Jónasson útvarpsmaður
af líf og sál. Án efa eru Kvöldgest-
ir kunnastir þátta hans. Ávarps-
orð hans „góðir hlustendur“
þekktu allir. Og hann óx af verk-
um sínum. Hann hafði viðkunn-
anlega og auðþekkjanlega rödd.
Hann kunni þá list að þegja og
láta þagnirnar segja sögu en ekki
síður að fá viðmælandann til frá-
sagnar. Jónas bjó til sögur af Ís-
lendingum. Hann vandaði þætti
sína og það var ekki tilviljun að
tugþúsundir landsmanna lögðu
við hlustir þegar þættir hans voru
á dagskrá. Fyrir fáum árum
bauðst hann til að framleiða þætti
án þess að endurgjald kæmi fyrir.
Það sýndi drengskap hans og
honum líkt. Jónas Jónasson naut
mikillar virðingar – ekki að
ástæðulausu.
Hann var einnig afkastamikill
rithöfundur, samdi sönglög, leik-
stýrði og kenndi leiklist. Góður
penni og sönglögin hans falleg og
grípandi, sum hver hreinustu
perlur sem öll þjóðin kunni.
Það var eftirminnilegt að vera
kvöldgestur hjá Jónasi. Hann
undirbjó sig vel og vandaði til
verka. Hljóðritunin sjálf var
helgistund líkust. Logandi kerti í
rökkrinu þar sem gestgjafinn
leiddi viðmælandann inn í ferða-
lag minninganna. Og sem hendi
væri veifað var komið miðnætti.
Kertið að brenna út. Þættinum
lokið, engu var breytt.
Jónas fékk sinn skammt af erf-
iðleikum, umtal í æsku og Bakkus
fylgdi honum um skeið. Jónas
Jónasson hélt nú ekki að sá færi
að ná yfirhöndinni og ákvað að
hætta að drekka. Ekki fyrir einn
dag í einu, heldur fyrir lífstíð og
hann stóð við það. Hvað annað?
Og þannig kom sólin upp.
Það voru forréttindi að eiga
vináttu hans, við hittumst ekki
oft, kannski tvisvar eða þrisvar á
ári en ræddum þeim mun oftar
saman í síma. Og símtölin á und-
anförnum áratugum voru mörg,
hann var alltaf hvetjandi. Símtöl-
um lauk hann ætíð á sama veg:
„Guð geymi þig vinur minn.“ Vin-
átta hans var sönn og nú er hans
saknað.
En hver var Jónas Jónasson
raunverulega? Sjálfur sagðist
hann vera einfari og fór sínar leið-
ir. Fór snemma að vinna fyrir sér
en hann menntaði sig samt meir
en margur háskólaborgarinn
gerði. Gríðarlega vel lesinn og
margfróður um menn og málefni.
Sigldur og málkunnugur fjölda
fólks um allan heim. Sannur
heimsborgari, myndarlegur á
velli og leit á yngri árum út eins
og grískur guð; sagði einhver
konan. Fyrir ókunnuga gat hann
verið fjarrænn, jafnvel á varð-
bergi – kannski var það ekki að
ástæðulausu. Gagnvart þeim sem
hann þekkti hafði hann afskap-
lega góða nærveru og var hlýr í
viðkynningu, handtakið þétt og
bros blikaði í augum. Góður sögu-
maður, frábær eftirherma og
mikill leikari. Velviljaður og um-
hyggjusamur. Mjög næmur og
skynjaði á raddblæ fólks líðan
þess. Drengur góður og merkileg-
ur maður.
Hann er lagðar af stað til aust-
ursins eilífa. Hann skilur eftir sig
mikilvæga og merkilega arfleifð í
landi okkar. Hann er kvaddur á
sama hátt og hann kvaddi sjálfur;
Guð geymi þig vinur minn.
Skúli Eggert Þórðarson.
Sumar raddir eru fegurri en
aðrar. Jónas Jónasson hlaut rödd
í sérflokki í vöggugjöf. En það er
ekki nóg að hafa rödd til þess að
verða útvarpsmaður. Það þarf
aga, hlýju, virðingu fyrir fólki,
listina að kunna að hlusta og að
hafa ótakmarkaðan áhuga fyrir
viðmælandanum. – Jónas átti
þetta allt og svo miklu meira.
Hann lifði og hrærðist í útvarpi
fram á síðasta dag. Hann var að
hringja frá líknardeildinni til þess
að tryggja það að þátturinn hans,
Kvöldgestir, væri rétt kynntur og
hann hringdi líka í vikunni sem
hann kvaddi, til þess að skamma
dóttur sína fyrir að segja ókey í
Morgunútvarpi Rásar 1.
Jónas var einstakur maður.
Hann var ekki alltaf auðveldur.
Hann var stórveldi, en mjög við-
kvæmt stórveldi. Það þurfti lítið
til þess að særa hann, en það
þurfti líka lítið til þess að gleðja
hann. Oftast vorum við vinir, góð-
ir vinir, „Hvað segir þú, darling?“
Einu sinni fór hann reyndar í fýlu
við mig í hálft ár. Ég heilsaði hon-
um á ganginum – hann svaraði
ekki. Ég var ekki lengur darling.
Hann var prinsinn af RÚV – ég
var ekkert. Loks kom hann inn á
skrifstofuna mína og sagðist vera
orðinn leiður á því að vera mér
reiður. Eftir það vorum við vinir.
Sem betur fer.
Ég kveið því að heimsækja
Jónas á sjúkrahúsið til þess að
kveðja hann. En sú heimsókn var
einstök og mér ótrúlega dýrmæt.
Hann var jafn flottur og venju-
lega – ekki að sjá á honum að
hann ætti bara nokkrar vikur eft-
ir. Hann sagðist vera sáttur við líf
sitt og fjölskylduna, sáttur við
RÚV og sáttur við að kveðja.
Hann brosti breitt og augun ljóm-
uðu, þannig að ekki var hægt ann-
að en að trúa honum, enda var
hann á leið burt úr íslenska
skammdegismyrkrinu yfir í Sum-
arlandið bjarta. Hann sagðist
vera að skipuleggja útförina sína í
smáatriðum. – Fyrst hann gat tal-
að opinskátt um dauðann, gat ég
talað opinskátt um gerð sjón-
varpsþáttar úr gömlu efni sem
tengdist honum. – Þá sagði Jónas
að hann væri einmitt búinn að
velta þessu fyrir sér og væri með
tillögur um innihald. Ég settist á
rúmstokkinn hans, og skrifaði á
lítinn snepil það sem hann vildi að
væri með – hann og Rósa Ingólfs-
dóttir að dansa tangó í Skaupi,
hann að tala við Kristján frá
Djúpalæk og margt annað. Þátt-
urinn – skoðaður og samþykktur
af Jónasi – verður á dagskrá í lok
janúar í Sjónvarpi.
Með Jónasi lýkur merkum
þætti í sögu útvarps. Kvöldgestir
með Jónasi verða ekki framar á
dagskrá. Jónas hefur mótað
marga af bestu útvarpsmönnum
RÚV. Hann var örlátur á að miðla
reynslu sinni, hann var stoltur af
því að vera útvarpsmaður og vildi
skapa nýja kynslóð útvarps-
manna, sem bæru virðingu fyrir
verkefninu.
Ég kveð Jónas í auðmýkt og
ótakmörkuðu þakklæti fyrir allt
það sem hann kenndi mér. Ég
skal leggja mig alla fram við að
halda vel utan um Rás 1, rásina,
sem hann elskaði.
Ég sendi fjölskyldu Jónasar
mínar dýpstu samúðaróskir.
Sigrún Stefánsdóttir.
Að leiðarlokum þakka ég vini
mínum Jónasi samfylgdina á lífs-
göngunni, alla tryggðina sem
hann sýndi mér í gegnum árin. Ég
kveð hann með orðum skáldkon-
unnar Herdísar Andrésdóttur:
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
Jón Kr. Ólafsson söngvari,
Reynimel, Bíldudal.
Til vinar míns Jónasar Jónas-
sonar.
Nú ertu vinur og frændi á förum
fluttur er líkaminn héðan á börum,
en sál þín hún flýgur til framandi landa
þar frændur og vinir í varpanum
standa,
þeir fagna með brosi og blíðu í sinni,
blómskrúðið angar þar úti og inni,
þar verða öldurnar engum að grandi
um eilífð þú gistir í Sumarsins landi.
Kveðja,
Baldur Jónasson.
Þegar Jónas Jónasson kveður
er sem aldaskil séu orðin í sögu
Ríkisútvarpsins. Hann var sonur
fyrsta útvarpsstjórans, í heiminn
borinn rúmum fjórum mánuðum
eftir að hófst starfsemi hinnar
litlu „Útvarpsstöðvar Íslands í
Reykjavík“, eins og stofnunin hét
fyrstu árin. Í bernsku kynntist
hann þessari stofnun vel og
starfsfólki hennar á þeim árum.
Innan við tvítugt var hann tekinn
að starfa þar. Áttræður var hann
enn að búa til dagskrárþætti. En
nú er hann horfinn og Ríkisút-
varpið ekki það sama, þráður
langrar sögu slitinn. Slíkan sess
sem Jónas hefur enginn annar út-
varpsmaður okkar skipað né mun
skipa.
Það er varla til mannsbarn í
landinu sem komið er á miðjan
aldur og þar yfir að það eigi ekki
sínar minningar um Jónas Jónas-
son. Árið 1954 tók hann í fyrsta
sinn að sér fastan þátt sem hét
Léttir tónar og tveimur árum síð-
ar sá hann ásamt Hauki Mort-
hens um Þriðjudagsþáttinn. Þess-
ir þættir voru aðallega tónlist af
léttara tagi. Þar var Jónas á
heimavelli og nokkur lög hans
hafa lifað af allar dægursveiflur,
ég nefni bara Hagavagninn. Upp
úr 1960 er hann tekinn að stjórna
samtalsþáttum á laugardögum.
Enginn mun með vissu vita fjölda
þeirra sem Jónas hefur talað við í
útvarpinu. Sem betur fer er
margt af því efni varðveitt, dýr-
mætar heimildir um íslenskt
mannlíf, og ófáar þær raddir sem
aðeins eru til fyrir hans tilverkn-
að. Þetta safn mun verða því
verðmætara sem lengra líður.
En ekki er nóg að finna góða
viðmælendur, það þarf líka að
fara þannig að þeim að þeir skili
til hlustenda kviku persónuleika
síns og lífsreynslu, þó án þess að
lagst sé í ósmekklega hnýsni.
Þessa list kunni Jónas öðrum bet-
ur. Einlægni hans og hjartahlýja
náði til fólks. Hann var umfram
allt góð manneskja, næmur og sí-
kvikur, engan veginn brestalaus
fremur en aðrir, og skugga bar á
veg hans á köflum. Umfram allt
sjáum við hann þó fyrir okkur
sem hamingjubarn. Og það var
gæfa Ríkisútvarpsins og þjóðar-
innar að eiga hann í öll þessi ár.
Sjálfur á ég honum mikla vin-
semd að þakka í minn garð frá
langri samfylgd. Af einstökum
verkum Jónasar nefni ég sérstak-
lega það brautryðjandastarf að
móta fyrstu landsbyggðarstöð
Ríkisútvarpsins á Akureyri, slík-
an garð verður útvarp allra
landsmanna að rækta vel.
Í síðasta áramótaávarpi Andr-
ésar Björnssonar útvarpsstjóra
1984 flutti hann þakkir þeim
„sem lagt hafa hönd á plóginn til
að gera Ríkisútvarpið að þeim
vini almennings sem hann vill
ekki missa heldur styðja, látnum
og lifandi merkisberum íslenskr-
ar menningar, sem í störfum fyrir
Ríkisútvarpið hafa veitt fólki
landsins af auði anda síns og
snilli“. Þessi orð eiga vissulega
við þann útvarpsmann sem við
sjáum nú á bak. Ég staldra við
orð Andrésar um þá sem gert
hafa Ríkisútvarpið að „vini al-
mennings“. Mun nokkur eiga
drýgri þátt í að hnýta þau vina-
bönd en Jónas Jónasson? Og nú
er hann kvaddur með djúpri þökk
sem vinur okkar allra.
Gunnar Stefánsson.
Veikindi Jónasar Jónassonar
komu mér á óvart þegar fréttir af
þeim spurðust út. Ég náði að
kveðja hann og þakka honum fyr-
ir hans ómetanlega framlag við
að hafa bætt líf mitt. Fráfall hans
var ótímabært.
Jónas Jónasson bauð mér að
koma sem gestur í þáttinn Kvöld-
gestir fyrir meira en 15 árum og
segja sögu mína. Eftir nokkur
samtöl samþykkti ég það. Kvöld-
gestsþættirnir urðu tveir og þar
var sögð saga af réttarkerfinu,
hvernig unnt er með röngum sak-
argiftum að svipta menn ærunni
og lífsgæðum áratugum saman.
Viðbrögð við þáttunum voru mik-
il og menn áttuðu sig á enn betur
að ég hafði hvergi komið nálægt
þessu mannshvarfi í Keflavík,
svokölluðu Geirfinnsmáli. Í fram-
haldi af því ræddi Jónas þann
möguleika að rita bók um þessa
reynslu og það varð úr.
Við hittumst vikulega á heimili
hans í marga mánuði. Það var
gott að vera þar, Sigrún kona
hans og Silla dóttir þeirra tóku
alltaf jafnvel á móti mér. Stund-
um var málbeinið stirt en með
næmni sinni gat Jónas sagt sög-
una eins og þetta gerðist. Það
voru andleg átök að hugsa til
baka og endurlifa dvölina í fang-
elsinu, rifja upp martröð manns
sem er kippt út úr samfélaginu og
sakaður um að hafa verið valdur
að hvarfi annars. En Jónasi tókst
verkið og smám saman tók sagan
á sig mynd, bók var að verða til.
Það var lærdómsríkt að fylgjast
með Jónasi og vinnubrögðum
hans. Sjálfur sagði hann að verk-
ið hefði skrifað sig sjálft með
hjálp að handan. Hann var afar
nákvæmur og það þurfti litlu að
breyta. Bókin kom út í vetrar-
byrjun 1996.
Sagan vakti athygli og vegna
hennar áttaði fólk sig á að við
fjórmenningarnir sem lokaðir
vorum inni í fangelsi vegna
rangra sakargifta vorum alsak-
lausir. Þótt það hafi verið áréttað
á sínum tíma, hafði tíminn sljóvg-
að minninguna og lítill munur var
gerður á þeim sem dæmdir voru
og okkur hinum sem voru dregnir
inn í málið. Jónas Jónasson meðal
annarra, kom því til leiðar að ég
var ekki talinn sekur maður af
mörgum og sjálfur var hann
ánægður með að hafa tekið þátt í
því verkefni. En hann rétti ekki
aðeins minn hlut í málinu heldur
einnig hinna þriggja sem lentu í
þessum sömu hörmungum.
Jónasi er þakkað fyrir vinátt-
una í gegnum árin og þolinmæð-
ina við ritun bókarinnar. Fjöl-
skyldu Jónasar er einnig þakkað
fyrir móttökur, hlýhug og vin-
semd árum saman. Við Jónas
urðum ágætis félagar við ritun
bókarinnar og það var alltaf jafn-
gott að leita til hans. Ég bar
mikla virðingu fyrir honum og því
sem hann stóð fyrir. Innilegar
samúðarkveðjur eru sendar Sig-
rúnu og dætrum hans og fjöl-
skyldum þeirra.
Magnús Leópoldsson.
Hann stendur þarna fyrir
framan mig hávaxinn og mynd-
arlegur, augun stór, brún og
skilningsrík. Í svartri rúllukraga-
peysu og leðurvesti, um hálsinn
sérkennilegt men. Ilmurinn
dökkur. Maðurinn sem ég hafði
hlustað á með ömmu og heyrt af
sögur.
Besta vinkona mín, Margrét
Blöndal, hafði lokkað mig til að
gera með sér útvarpsþætti um ís-
lenskar skáldkonur. „Elskurnar
mínar,“ segir hann, „fylgið hjart-
anu, þá mun ykkur farnast vel!“
Ekki grunaði mig þá að Jónas
Jónasson, sem hafði komið Svæð-
isútvarpi Norðurlands á laggirn-
ar, yrði minn helsti leiðbeinandi
og útvarpspabbi í hartnær þrjá-
tíu ár.
Á ýmsu gekk þegar
skáldkonuþættirnir fóru í loftið.
Gunnar Stefánsson, þáverandi
dagskrárstjóri, og Jónas Jónas-
son voru hugrakkir að hleypa
stelpugopum í loftið með umfjöll-
un um íslenskan skáldskap. Um-
fjöllun sem frekar var byggð á til-
finningum umsjónarmanna en
rannsóknum og frásögnin brotin
upp með rokksöng erlendra kyn-
systra íslensku skáldkvennanna.
Og það á Rás 1. Ótrauðar héldum
við þó okkar striki undir styrkri
leiðsögn Jónasar og Gunnars.
Ástríðan fyrir útvarpsþáttagerð
hafði búið um sig og þá varð ekki
aftur snúið.
Seinna kenndi Jónas mér að
taka viðtöl. Þar fékk ég dýrmæt-
ustu leiðsögn sem hægt er að
hugsa sér. „Hlustaðu Sigga mín,
og þegar þú heldur að viðmæl-
andinn sé hættur að tala, haltu þá
þögninni áfram um stund og
hlustaðu lengur. Þá koma oft
bestu svörin.“ Hann kenndi mér
hversu mikilvægt það er að und-
irbúa sig vel, vita sem mest um
viðmælandann og hlusta. Um-
fram allt hlusta. Líka á það sem
viðmælendur segja með augum
og látbragði.
Þegar ég ákvað að fara til Sví-
þjóðar að læra kvikmyndafræði
35 ára gömul studdi Jónas mig
heilshugar. Hafði sjálfur unnið
við kvikmyndagerð í árdaga
hennar hér á landi og sagði mér
sögur.
Jónas kallaði okkur sem hófum
starfsferil í útvarpi undir hans
verndarvæng útvarpseggin sín.
Hann þreyttist aldrei á að fylgja
okkur eftir, hvetja, hrósa og leið-
beina. Það er ómetanlegt. Ég veit
að hann heldur því áfram og mun
gæta þess vel að hlusta eftir því.
Elsku Silla mín, Sigrún og aðr-
ir ástvinir, Guð blessi ykkur og
styrki í sorginni.
Sigríður Pétursdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Jónas Jónasson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.