Helgafell - 01.12.1954, Qupperneq 49

BÓKMENNTIR
47
hefur verið skrifað um þá merkilegu
ey Grímsey, og hef ég lesið ýmislegt
af því, en ég hika ekki við að telja
lýsingu Jónasar þá langskemmtileg-
ustu Grímseyjarlýsingu, sem ég hef
lesið, og eina af þeim fróðlegustu. Eg
held það' væri þjóðráð af Ferðafélagi
Islands að gera. Jónas út til að skrifa
eina af árbókum félagsins, t. d. um
eyjarnar á Breiðafirði. Það yrði dægi-
leg bók. Pistilinn Stríð munu þeir
kunna að meta, sem ferðast hafa í
skipalest á stríðsárunum. Pistillinn
Dagur í bugtinni ber beztu einkenni
útvarpsþátta þeirra sem Jónas varð
landskunnur fyrir. Ilann er upplifað-
ur og ekta.
Sigurðwr Þórarinsson.
Hið töíraða land
Baldur Ólafsson —
Prentsmiðjan Rún h.f. — 1954
Engin kann ég skil á Baldri Olafs-
syni. Hann stuðlar hv móti kv sem
væri hann Norðlendingur, en yrkir
um Akranes sem ætti hann þar heima.
Raunar er og sama hvaðan gott kem-
ur, og ýmislegt er dágott í ljóðabók
hans, t. d. það litla Ijóð, sem er fyrsta
ljóð bókarinnar.
Pjnrst ! sæ, þar sera vakna árroðans eldar,
eyja lítil rís úr dimmbláu kafi.
Þangað heldur einn hvítur már þegar kveldar, —
— einn hvítur már og berst yfir niðandi hafi.
Að morgni, er eyjan baðar í bláum laugum,
bergið af glitrandi ljósölduskál sinni heliir,
og lítill már, sem flaug með óskina í augrnm —
örþreyttan væng hjá strönd sinna drauma fellir.
Hvað sem annars má finna að þessu
ljóði, þá er það lýrískt. Enn sem kom-
ið er nýtur höfundurinn sín bezt í
lýrískum smáljóðum. Ljóðið Mær
djúpsins, líklega byggt á hinni frægu
mynd Botticellis, íæðing Venusar, má
kallast ágætt. Hinsvegar fatast höf-
undi oft tökin á stærri viðfangsefn-
um. Samtal Gröndals og Djúnka virð-
ist ort undir áhrifum frá Pétri Gaut.
Það er út af fyrir sig ekki svo galin
hugmynd að láta þessa herra ræðast
við, en merkilegt er það ekki samtal-
ið, sem hér er birt. Kvæðið Akranes
er sízt verra en tugir kvæða af svip-
uðu tagi, sem þekktari skáld hafa áð-
ur ort. Baldur Ólafsson sækir ýms af
yrkisefnum sínum út fyrir landsstein-
ana, hann yi'kir um Taj Mahal,
Sancho Panza, Narcissos og Ascle-
pios. Þetta er góði-a gjalda vert. ís-
lenzk ljóðskáld hafa á síðari árum
notfært sér í viðfangsefnavali sínu
minna en skyldi þann alþjóð’lega
klassíska menningararf, sem við einn-
ig eigum aðgang að. En svona yrkis-
efni eru oft erfið viðfangs, og mjög
tekst Baldi-i misjafnlega með þau.
Kvæðið Ég skulda Asclepios hana er,
þrátt fyrir augljósa galla, mjög at-
hyglisvert. Það er veigamikið og
mikil stemning í því. Hinsvegar er
ljóðið Sancho Panza fyrir neðan allar
hellur. Mér vitanlega er ekki til neitt
orð Hispana er geti rímað móti vana
og ekki er heldur hægt að búa til
þágufallsmyndina Spán til að fá rím
á móti lán.
Það gildir um þessa Ijóðabók sem
svo margar aðrar nú í seinni tíð, að
hún hefði unnið mikið á að skei’ast
verulega niður. En þess er ekki að
dyljast, að' hér hefur kvatt sér hljóðs
skáld, sem nokkurs rná af vænta.
Sigurður Þórarinsson.