Morgunblaðið - 20.12.2012, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2012
✝ Ingvar RagnarHárlaugsson
fæddist í Austurhlíð
í Biskupstungum 6.
desember 1956.
Hann lést 10. des-
ember sl.
Foreldrar hans
eru Hárlaugur
Ingvarsson, f. á
Hvítárbakka í Bisk-
upstungum 14. júní
1928, d. 1. sept-
ember 2003, og Guðrún Guð-
mundsdóttir, f. í Austurhlíð 21.
desember 1932. Systkini hans
eru: Guðrún Steinunn, f. 1954,
hún á fjórar dætur. Guðmundur,
f. 1959, hann á þrjá syni. Elín
Margrét, f. 1961, hún á þrjár
dætur og einn son.
Árið 1995 hóf Ingvar sambúð
kraftur vegna afkasta og sam-
viskusemi í öllum sínum störfum.
Ingvar naut ekki langrar skóla-
göngu en tók meirapróf og vann
síðan við bifreiðaakstur, fyrst
hjá Hagvirki og Olíudreifingu en
síðustu 20 árin hjá Gámaþjónust-
unni, bæði í Reykjavík og Akur-
eyri. Ingvar og Svala bjuggu
fyrst á Selfossi, síðan í Reykjavík
og síðustu 11 árin á Akureyri.
Ingvar söng með Karlakór Sel-
foss, Þröstum í Hafnarfirði og
Karlakór Eyjafjarðar sér til mik-
illar ánægju og yndisauka, hafði
enda fallega tenórrödd og var
tónviss með afbrigðum. Þótt
Ingvar eignaðist ekki börn sjálf-
ur voru barnabörn Svölu hans
gleði í lífinu. Þær Aníta og Helga
voru gersemarnar hans og þær
áttu í honum besta afa í heimi.
Eins var með systkinabörnin,
þeim sýndi hann alltaf ein-
skæran áhuga og fylgdist vel
með öllu í þeirra lífi.
Ingvar var jarðsunginn frá
Skálholtsdómkirkju 18. desem-
ber 2012.
með Svölu Hjalta-
dóttur. Hún fæddist
1. maí 1959. Dóttir
hennar er Íris
Björg Helgadóttir,
f. 1976. Dætur Íris-
ar eru Aníta Ósk
Einarsdóttir, f.
1994, og Helga
Guðrún Þorbjörns-
dóttir, f. 1998.
Ingvar ólst upp í
Hlíðatúni í Biskups-
tungum með foreldrum sínum
og systkinum við almenn sveita-
störf á búi þeirra og jafnframt
ýmis störf, sem til féllu í sveitum
í þá daga, svo sem vinnu í
girðingaflokkum, sláturhúsum
og fiskvinnslu á vetrarvertíðum.
Ingvar varð snemma stór og
sterkur og eftirsóttur vinnu-
Elsku besti afi minn, ég trúi því
varla að þú sért farinn úr þessum
heimi, farinn frá okkur, en ég trúi
því að þér líði vel og þú sért glaður
þar sem þú ert núna.
Þegar ég hugsa til þín koma ótal
yndislegar og skemmtilegar minn-
ingar upp í hugann eins og hvað þú
varst alltaf ótrúlega þolinmóður og
rólegur í farþegasætinu þegar ég
var að læra að keyra, ég þurfti líka
virkilega á því að halda. Eða þegar
þú settir boxý-strokleðrið mitt upp
í þig og beist í það því þú hélst að
það væri lakkrís og við „ömmgurn-
ar“ hlógum okkur máttlausar. Ég
mun heldur aldrei gleyma því þeg-
ar við fjölskyldan sátum saman í
bílnum og hlustuðum á karlakór-
inn á löngum ferðalögum, þið
amma sunguð alltaf með og héld-
ust í hendur, mér fannst það alltaf
svo gaman. Þú varst alltaf svo
glaður og brosmildur og þannig vil
ég líka muna eftir þér.
Ég á eftir að sakna þín svo mik-
ið elsku afi minn en ég er þakklát
fyrir allar frábæru minningarnar.
Í hvert skipti sem ég heyri karla-
kór syngja, hlusta á Elton John
eða heyri talað um Manchester
United mun ég hugsa til þín. Ég
veit að þú munt vaka yfir okkur öll-
um og ég veit að ég þarf ekki að
biðja þig að vaka yfir ömmu minni,
gullinu þínu, alla daga.
Ég elska þig elsku afi minn.
Eldra barnabarnið þitt,
Aníta Ósk (kósarinn þinn).
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís og hnígur jafnan skjótt
hverju orði fylgir þögn – og þögnin hverf-
ur alltof fljótt.
En þó augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því tár sem þerrað burt – aldrei nær að
græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag
sem hinsta væri það
því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra enginn
flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund – því feg-
urðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Minn kæri bróðir hefur kvatt
þennan heim og er farinn þann veg
sem bíður okkar allra.
Við bræðurnir vorum alla tíð
nánir, hann var rúmum tveimur
árum eldri og var einn af okkur
frændsystkinunum sem ólumst
upp saman í Hlíðartúni og Aust-
urhlíð á æskuárunum. Minning-
arnar eru margar en verða ekki
raktar hér. Ingvar var mér ætíð
góður bróðir, passaði upp á mig
þegar ég var lítill og kærleikur
hélst með okkur upp frá því. Hann
var einstaklega barngóður og
fengu synir mínir að kynnast
hjartahlýju hans og manngæsku
þegar þeir voru að alast upp. Hann
var áreiðanlegur og traustur mað-
ur, hörkuduglegur til vinnu og stóð
allt eins og stafur á bók sem að
honum sneri.
Ingvar varð þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Svölu konunni
sinni fyrir rúmum 17 árum, þau
voru alla tíð mjög samrýnd og átti
fjölskyldulífið vel við bróður minn.
Tók hann dóttur Svölu, Írisi, sem
sinni eigin og síðar Anítu og Helgu,
dætrum Írisar. Mannkostir Ingv-
ars fengu að njóta sín í fjölskyldu-
lífinu og ekki fór á milli mála
hvursu vænt honum þótti um
stelpurnar sínar.
Það er sárara en orð fá lýst að
kveðja elskulegan bróður minn og
lífið verður ekki það sama án hans.
Megi þeir sem eiga um sárt að
binda fá styrk til að takast á við
sorgina. Blessuð sé minning Ingv-
ars.
Guðmundur Hárlaugsson.
Mig langar í fáum orðum að
minnast kærs frænda míns og
vinnufélaga Ingvars Hárlaugsson-
ar.
Við Ingvar vorum aðeins meiri
systkinabörn en gengur og gerist
því mæður okkar voru systur og
feður okkar bræður. Frændgarð-
urinn er stór, upprunninn í Bisk-
upstungum.
Krakkahópurinn á Austurhlíð-
artorfunni var stór og fyrirferðar-
mikill og margar góðar minningar
streyma fram í hugann. Við lékum
okkur saman í sveitinni og til varð
samheldni og traust vinátta í
stórum hópi frændsystkina, sem
heldur enn í dag.
Segja má að leiðir okkar Ingv-
ars hafi legið saman á ný og að við
höfum verið miklu meiri félagar og
vinir á okkar fullorðinsárum hjá
Gámaþjónustunni, þar sem við
báðir unnum í áratugi og hann allt
fram á síðasta dag. Ég get fullyrt
að varla var hægt að finna sam-
viskusamari starfsmann en Ingv-
ar, alltaf skyldi vinna öll verk og
klára allt vel og vandlega. Dags-
verkið alltaf til fyrirmyndar.
Oft var leitað til Ingvars, bæði
við störf og leik, þegar þurfti að
rifja upp staðreyndir sem höfðu
skolast til, t.d. hvenær einhver átti
afmæli, hvaða númer hefði verið á
ákveðnum bíl eða hvenær ákveð-
inn vörubíll hefði verið tekinn í
notkun hjá fyrirtækinu. Þessu var
öllu hægt að fletta upp hjá Ingvari,
hann hafði þetta allt í kollinum.
Við Ingvar töluðum oft saman í
síma eftir að hann flutti með Svölu
sinni til Akureyrar og alltaf var
gott að koma til þeirra þegar leiðin
lá norður. Það var mikið áfall þeg-
ar Ingvar veiktist á síðasta ári og
heilsu hans hrakaði til muna. Með-
al annars leiddi þetta til það mik-
illar heyrnarskerðingar að Ingvar
átti t.d. bágt með að tala í síma og
þannig missti hann mikið samband
við marga sem söknuðu upplífg-
andi símtala hans, en Ingvar hafði
brennandi áhuga á málefnum líð-
andi stundar og var alltaf til við-
ræðu um allt milli himins og jarð-
ar.
Við hjónin viljum að leiðarlok-
um þakka Ingvari fyrir samfylgd-
ina og trausta vináttu í gegnum tíð-
ina. Hans verður sárt saknað.
Svölu, öðrum ættingjum og vinum
sendum við samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Guð blessi
góðan dreng.
Guðmundur Ingi
Sumarliðason.
„Já, það var 25. maí 1975, það
var árið áður en þú fæddist Jón-
ína.“ Svona setningar mátti oft
heyra hjá Ingvari. Þetta er með því
fyrsta sem kemur í hugann þegar
ég hugsa um Ingvar frænda minn.
Ártöl og dagsetningar lágu alltaf
vel fyrir honum, enda var hann
fyrsti maðurinn sem var hringt í ef
eitthvað var óljóst í umræðu fjöl-
skyldunnar um liðna atburði eða
afmælisdaga.
Ingvar var traustur maður með
stórt hjarta. Hann elskaði söng og
var í ýmsum kórum, allt eftir því
hvar hann bjó á landinu. Hann
fylgdist með enska boltanum og
fannst ekki leiðinlegt að rökræða
úrslit leikja dagsins við frændur og
vini.
Hann var barngóður og vorum
við systkinabörn hans hænd að
honum. Þegar við elstu í hópnum
vorum í Fjölbraut á Selfossi var
alltaf gott að kíkja til Ingvars, sem
bjó þá einn. Alltaf tók hann vel á
móti okkur og var til í spjall.
Gæfa Ingvars í lífinu var hún
Svala. Þau voru alla tíð samhent og
stóð Svala eins og klettur við hlið
hans í veikindum hans síðasta ár.
Þegar þau hófu búskap eignaðist
hann tvær afastelpur, sem áttu alla
tíð stóran sess í lífi hans.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til Ingvars og Svölu, gott
spjall og miklar veitingar ein-
kenndu þessar heimsóknir, enda
gaf maður sér alltaf tíma til að
kíkja á þau þegar farið var til Ak-
ureyrar. Ég er þakklát fyrir sein-
ustu stundir mínar með honum í
október. Eins og vani var kíkti ég á
þau og við áttum gæðastund, þar
sem margt var spjallað og rifjað
upp og auðvitað allt tímasett, með
ári og dagsetningu.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Jónína Ragnheiður
Kristjánsdóttir.
Með Ingvari er einn af mínum
allra bestu vinum fallinn í valinn.
Þegar ég hafði meðtekið þau dap-
urlegu tíðindi var það fyrsta sem
upp í hugann kom að hans skarð
sem vinar yrði aldrei fyllt. Með
okkur var náinn vinskapur sem var
á vissan hátt allt öðruvísi en vin-
skapur sem ég hef átt með öðru
samferðafólki. Þar fór framúrskar-
andi minnugur drengur, glaðsinna
og stálheiðarlegur.
Elsta minningin í huganum um
Ingvar er síðhærður unglingur í
Hlíðarréttum sem hátt lá rómur og
hló skærum hlátri. Níu ár voru á
milli okkar svo ég hef verið á að
giska sex ára.
Við ólumst upp við sama fjall-
garðinn. Talsverður samgangur
var milli bæjanna okkar, svo við
vissum hvor af öðrum. Það var svo
árið 1982 sem eiginlegur vinskapur
okkar Ingvars hófst. Þá hagaði
þannig til að við lentum saman í
byggingarvinnu. Þar uppgötvuð-
um við báðir sameiginleg áhuga-
mál, býsna furðuleg. Hugur okkar
hændist að bílnúmerum, ártölum
og fæðingarárum fólks. Ég komst
reyndar fljótt að því að Ingvar var
ofjarl minn á þessu sviði.
Allar götur síðan tengdu þessi
hugðarefni okkur saman. En við
þau spannst einlægur vinskapur.
Sem unglingur trúði ég honum
fyrir leyndarmálum, það var
öruggt að þau fóru ekki lengra.
Þar sem langt var milli heimila
okkar til margra ára lá beinast við
að nota símann í samskiptum og
var það regla hjá okkur að taka
símtal ekki sjaldnar en á tveggja
mánaða fresti. Þau símtöl tóku yf-
irleitt ekki minni tíma en tvær
klukkustundir. Auk bílnúmera- og
ártalaupprifjunar var rætt um
gamla tíma. Sveitunga okkar og
einkenni þeirra. Pólitík og búskap-
arhættir voru einnig vinsæl um-
ræðuefni.
Þessi símtöl og samvistir með
Ingvari gáfu mér afar mikið. Það
er mér enn ljósara nú við leiðarlok.
Ingvar var gleðigjafi, hafði jákvætt
viðhorf til lífsins og það duldist
engum að hann var stálminnugur
og glöggur. Ég efast um að nokkur
hafi búið yfir meiri vitneskju en
Ingvar um viðburði í Tungunum
síðustu 50 árin eða svo. Að auki var
hann vel að sér um flest er gerðist í
þjóðfélaginu. Það var fljótlegra að
hringja í Ingvar en fletta upp í bók-
um ef vantaði dagsetningu. Þá
sjaldan hann hafði ekki viðburði á
hreinu var hann reiður út í sjálfan
sig og strauk sér hratt um ennið.
Það hefði legið vel við Ingvari að
ganga menntaveginn og hafði ég
stundum orð á því við hann að það
væri hálfgerð sóun að hann eyddi
starfsævinni í akstur vörubíla með
þó fullri virðingu fyrir slíkum
störfum. Rétt eins og ég var Ingv-
ar seinn til að ná sér í lífsförunaut.
En það var honum gæfa að kynn-
ast Svölu. Þeirra sambúð var far-
sæl.
Við áttum eftir að taka mörg
símtöl Ingvar minn og ég sá fyrir
mér að við myndum eiga margar
stundir á næstu árum og í ellinni.
Það er leitt að hugsa til að svo
verður ekki. Svo lengi sem ég lifi
mun hugurinn leita oft til þín.
Mikill er missir okkar allra sem
þekktum Ingvar. Mestur er missir
ykkar Svala mín og Rúna og stjúp-
dóttur og afabarna. Hugur okkar
Sigrúnar hefur verið hjá ykkur síð-
ustu daga. Megi almættið styrkja
ykkur í sorginni.
Kristófer Tómasson.
Nú hefur vinur minn Ingvar
lokið sinni göngu og komin kveðju-
stund. Margs er hægt að minnast
frá okkar kynnum sem hófust fyrir
um það bil 40 árum. Ég er ekki í
vafa um að Ingvar hefði getað svar-
að því með nákvæmri dagsetningu
hvenær vinskapur okkar hófst,
enda var það hans sérgáfa að geta
munað ýmsar tölur og nákvæmar
tímasetningar með fullri vissu.
Eitt er víst að við náðum prýð-
isvel saman þegar við vorum í girð-
ingaflokki Jóns frá Neðra-Dal í
Biskupstungum, ásamt fleiri
mönnum á ýmsum aldri. Eðlilega
var oft kátt á hjalla og sagðar
kostulegar sögur af ýmsum sam-
ferðamönnum sem og öðrum. Ingv-
ar hafði góðan húmor og hló stund-
um af lífs og sálar kröftum með
öllum líkamanum, en hann var með
hærri mönnum og mikill krafta- og
úthaldsmaður í girðingarvinnu.
Mér er ekki grunlaust um að ég
hafi nýtt mér hæð og krafta vinar
míns þegar sleggjan var annars
vegar, enda var sleggja í höndum
Ingvars líkt og slaghamar hjá með-
almanni. Því urðu höggin trúlega
fleiri og þyngri frá vini mínum en
öðrum vinnufélögum þegar reka-
viðarstaurar voru hamraðir í jörð.
Einu skiptin sem Ingvar hafði
ekki burði til að lyfta sleggju voru
þegar hann lenti á þeirri hálu braut
að hlæja sig máttlausan. Einnig
fórum við á þessum áratug saman
nokkrar ferðir á Kjöl í eftirsafni
Tungnamanna undir forystu Guð-
jóns frá Tjörn með mörgum öðrum
sem nú eru horfnir af sviði.
Kynni okkar Ingvars hafa staðið
óslitið síðan þetta var og saman
fórum við í margar ferðir með okk-
ar konum, þeim frænkum Svölu og
Halllveigu, bæði hérlendis sem og
nokkrum sinnum til útlanda þar
sem gleði og gamansemi réð ríkj-
um allar stundir, þar sem oft voru
rifjaðar upp sögur af ýmsum sam-
ferðamönnum sem við báðir eða við
öll þekktum. Ingvar vinur minn var
líkt og fleiri hans frændur mikill
dugnaðarforkur og einstakt snyrti-
menni á alla hluti, en ekki minnist
ég þess að hann hafi lagt í vana sinn
að kvarta eða bera á torg sinn
vanda sem þó varð stór við veikindi
hans, enda varð þá ekki um að
ræða áframhaldandi kórstarf né
heldur tónlistarhlustun sem var
örugglega þungbær raun.
Við Hallveig óskum þess að
Svala og þeirra stelpur, sem allar
voru Ingvari kærar, öðlist styrk
til að standa af sér þetta áfall með
hjálp góðra minninga frá liðnum
gleðistundum.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Magnús Halldórsson.
Á fögrum morgni á miðri að-
ventu fæ ég frétt um að Ingvar
frá Hlíðartúni væri látinn. Eins
og oft er þegar slíkar fréttir ber-
ast vill maður helst ekki trúa því
að hún sé sönn. En raunveruleik-
inn er miskunnarlaus og eftir
stendur minning um látinn vin
sem var aðeins 56 ára. Hann hafði
að vísu fengið slæman vírus í höf-
uðið rúmu ári áður og var lengi að
ná heilsu á ný og þótt heilsan væri
ekki komin aftur að fullu var hann
samt farinn að vinna aftur hjá
Gámaþjónustunni á Akureyri, en
hjá því fyrirtæki hafði hann starf-
að um árabil og reynst þeim góð-
ur starfsmaður.
Við gamlir nágrannar hans frá
æsku- og uppvaxtarárum minn-
umst þessa góða vinar með mikl-
um söknuði. Þótt hann flytti norð-
ur yfir heiðar slitnuðu vinaböndin
ekki, né heldur við börnin mín
sem höfðu sent honum afmælis-
kveðju í netheimum, aðeins örfá-
um dögum áður en hann skildi
við.
Ingvar ólst upp í stórri fjöl-
skyldu Austurhlíðarfólksins þar
sem afinn og amman fóru með
stórt hlutverk í uppeldinu og
studdu við unga fólkið þegar það
var að feta sig fyrstu skrefin í líf-
inu.
Síðar tóku Hárlaugur faðir
hans og Kristinn föðurbróðir
hans við uppeldinu og Ingvar
stækkaði hratt og líktist í mörgu
föðurafa sínum, Ingvari á Hvítár-
bakka, en hann bar nafnið hans.
Ingvar var á yngri árum virkur
vel í öllum störfum og félagslífi,
fjallmaður góður og einstakur
drengur er þeir sem minna máttu
sín leituðu til. Mér er minnisstætt
hversu hjálpsamur og duglegur
hann var er hann dvaldi hér í Út-
hlíð og sá með okkur um bú Jóns
bróður míns sem lá lamaður á
spítala.
Margt þurfti að gera og ekki
var spurt um hvort vinnudagur-
inn væri búinn. Ég spurði Ingvar
eitt sinn, eftir langan vinnudag,
hvort hann væri ekki þreyttur.
Hann svaraði fljótt: „Nei, mér
finnst svo gaman að geta unnið og
hjálpað til við störfin.“ Með slíkan
dreng við hlið sér var gaman að
sjá stóru ævintýrin gerast er
möttullinn græni lagðist yfir land-
ið og vornóttin færðist yfir Bisk-
upstungurnar.
Ingvar minn, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Ég sendi ástvinum
Ingvars mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur, megi minningin um
góðan dreng lifa.
Björn Sigurðsson, Úthlíð.
Ingvar Ragnar
Hárlaugsson
HINSTA KVEÐJA
Ingvar frændi minn var
stór og sterkur maður með
óendanlega hlýju í augun-
um. Hvíldu í friði kæri
frændi.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hugrún Ásta
Kristjánsdóttir.
Jóhannes
Ágústsson
✝ Jóhannesfæddist í
Reykjavík 11. jan-
úar 1953. Hann
andaðist á krabba-
meinslækn-
ingadeild Landspít-
alans 15. nóvember
2012.
Útför Jóhann-
esar fór fram frá
Ytri-Njarðvík-
urkirkju 23. nóv-
ember 2012.
hins nýja Gagn-
fræðaskóla 1966-
1968 þar sem fimm
mínútna innifrímín-
útur tíðkuðust, þær
voru þá algjör nýj-
ung. Nemendur
létu sig stundum
hverfa úr skarkal-
anun á göngum
skólans inn í komp-
urnar undir stigun-
um upp á aðra hæð
skólans þar sem rædd voru ýmis
mál. Ekki var laust við að kapp-
hlaup myndaðist um hverjir
næðu kompunum fyrstir til
fundahalda við upphaf fimm
mínútna frímínútnanna. Næðu
Jóhannes er farinn heim.
Kynni okkar hófust í skátafélag-
inu Heiðabúum 1963-1964. Þau
kynni styrktust síðan á göngum
menn þangað inn áttu þeir
kompuna til loka uns hringt var
inn í næsta tíma.
Þarna og á göngunum mynd-
aðist einskonar ósýnilegt félag
án forms þar sem rædd voru
ýmis mál þjóðleg og alþjóðleg,
líka utan dyra í löngum frímín-
útum t.d. björgun minja í bæn-
um, handritamálið og hugmynd
um útgáfu á frímerki með mynd
Jörundar hundadagakonugs.
Vinátta Jóhannesar stóðst
eldraun tíma og fjarlægðar eftir
að hann flutti til Svíþjóðar.
Lengi vel meðan foreldrar hans
bjuggu við Háaleiti í Keflavík
bauð hann mér í mat heim um
hver áramót er hann kom til
landsins. Voru þá gömul og ný
mál rædd og metin. Nú hefur
skólabjallan hringt hinsta sinni
en ósýnilega félagið heldur til-
vist áfram, án forms og form-
legheita.
Skúli Magnússon.