Hrund - 01.04.1967, Blaðsíða 5

RITSTJÓRA-
RABB
HRUND á að vera vettvang-
ur allra íslenzkra kvenna. Til
þes? að svo megi verða,
væntum við að konur láti
í Ijós skoðanir sínar, bæði
á blaðinu, efni þess og út-
liti — og þeim fjölmörgu
málum í okkar samfélagi, er
varða konuna, heimilið,
börnin, eiginmanninn, fjöl-
skylduna — það er að segja
þjóðina alla. Við þekkjum
allar þau augnablik, er okk-
ur liggur eitthvað svo á
hjarta, að við teljum full-
komna ástæðu til að koma
því á framfæri, — umkvört-
unum, fyrirspurnum, skoð-
unum.
Nú vitið þið hvert ber að
skrifa — kvennablaðinu
HRUND, P. 0. Box 268 —
Reykjavík.
■
KONUR!
Þetta fyrsta eintak af kvennablaðinu HRUND, sem þið nú fáið í hendur, er hvorki eins stórt í sniðum
né fjölbreytt og við hefðum kosið. En sú er trú okkar, að með ykkar hjálp og áhuga, geti það orðið
gott blað og fjölbreytt og jafnframt öflugur vettvangur allra íslenzkra kvenna, eldri sem yngri, í öllum
greinum þjóðfélagsins, hvar sem er á landinu og á hvaða sviði,sem áhugamál þeirra kunna að vera.
Þar með er ekki sagt, að blaðinu sé aetlað að beita sér sérstaklega fyrir kvenréttindum. Sú er skoðun
okkar, sem að því standa, að konur á Islandi hafi nú orðið I flestum efnum sömu möguleika til mennta
og starfa og karlmenn.
Flestum — en ekki öllum. En úr því, sem enn er ábótavant, má eflaust bæta með tiltölulega litlu
átaki, svo framarlega sem konurnar hafa sjálfar áhuga og nenning í sér til þess.
Stefna blaðsins verður heldur ekki að draga taum húsmæðra umfram útivinnandi kvenna, né öfugt,
enda teljum við, að þar á milli verði tæpast skilið, svo fjölmargar konur, sem nú orðið sameina þetta
tvennt.
Islenzkar konur lifa nú mikið breytingatímabil og má segja,að ríki einskonar millibilsástand á hög-
um þeirra og aðstöðu. Þær eru ekki lengur bundnar eingöngu við börn og heimili, heldur hafa í æ
meiri mæli farið út fyrir ramma heimilisins til mennta og starfa I ýmsum greinum þjóðfélagsins. Þær
hafa víðast öðlast jafnrétti á sviði launamála — og réttindi þeirra í þjóðfélagsmálum eru flest hin
sömu og karla. Engu að síður eiga þær við margvíslega erfiðleika að etja, sem karlmenn þekkja ekki.
Enn standa þær of oft andspænis því að verða að velja afdráttarlaust milli heimilis og útivinnu; milli
þess að verða mæður og eignast ekki börn — og of oft reka þær sig á, að réttindi, sem þeim eru
ætluð á borði, hafa þær ekki í orði.
Að mörgu leyti eru þetta vandamál, sem tíma þarf til að leysa. Þegar við lítum á hinn geysilega mun,
sem er á tækifærum og lífsviðhorfi ungrar fermingarstúlku í dag og aldraðrar ömmu hennar, sem við
fermingu átti tæpast fyrir höndum annað en basl og búsorgir, sjáum við að átök og öngþveiti eru óhjá-
kvæmileg og eðlileg. Þar koma til mismunandi sjónarmið, mismunandi mat á gömlum og gildandi
venjum, mismunandi trú á því, hvar lífshamingjunnar sé að leita.
Við verðum því að bíða — og reyna að brúa þetta bil, þó það sé stundum erfitt og sætta okkur
við milliþilsástandið í þeirri von og vissu, að dætrum okkar reynist róðurinn eitthvað léttari. Þegar
vissum áfanga er náð, verða breytingarnar á stöðu kvenna ekki eins örar — og þá má búast við, að
þeim og öðrum verði smám saman Ijóst, hvernig bezt verði og haganlegast að því unnið, að konur
jafnt sem karlar geti notið lífsins, þeim sjálfum og þjóðfélaginu öllu til heilla.
Þar með er ekki sagt, að konur eigi að bíða aðgerðarlausar. Þær ættu þegar að gera það, sem í
þeirra valdi stendur til að njóta þeirra mannréttinda, sem þeim hafa þegar verið veitt og beita þeim
áhrifum, sem þær þegar hafa til þess að gera þjóðfélagið það sveigjanlegt, að konunni reynist unnt
að hlýða í senn kveneðli sínu sem eiginkona og móðir — og einstaklingseðli sínu sem manneskja,
með margskonar áhugamál og hæfileika til menntunar og starfa.

5