Tímarit Máls og menningar - 01.06.1969, Blaðsíða 36
Þorsteinn Antonsson
Feðgar
I. Sonurinn
Þaff eru blettir, litlir blettir, litlir rauðir blettir, sem vaxa hver inn í annan
í myrkri í þögn í huga einhvers, sem vaknar við ljós í myrkri, lítið ljós
í gati í hurð, járnhurð, og æpir. Það eru veggir, sem drekka í sig hita úr
fingurgómum, veggir sem einhver lekur niður eftir, sem einhver krýpur við
og snökktir. Það er andlit bak við gægjugat, hvítt og blátt, hárið í brúsk,
munnurinn óverulegur, heljarstór augu, andlit sem smækkar og snýst á aftur-
mjóum hálsi, augu sem hverfa, munnur sem stækkar og iðar fullur af myrkri.
Hann horfir á myrkrið í þessum munni þenjast sundur og dragast saman
og hörfar inn í klefann og sezt.
„Það er bezt þú verðir fyrir utan.“
„Skrifstofa fyrirtækisins „Heilaþvottur hf“?“
„Viltu sígarettu?“
„Nei, takk.“
„Ég er með niðurstöðu geðrannsóknarinnar hérna fyrir framan mig. Viltu
heyra hana, þú ert ekki vitlausari en ég.“
„Það var þá hughreysting."
„Viltu heyra hana?“
„Nei, ég kæri mig ekkert um það. Hvað viltu mér eiginlega?“
„Þú vildir sjálfur koma. Hvað hafðirðu hugsað þér?“
„Það veit ég ekki. Heldurðu að það sé eitthvað gaman að vera dag eftir
dag lokaður inni í einhverjum helvítis klefa? — Tómir idíótar, sem maður
umgengst, allir á móti manni, eða þá vorkenna manni og skilja ekkert í sinn
haus. Heldurðu, að svoleiðis aðferðir geri mann eitthvað betri? Nei, það
gera þær sko ekki. Þú getur svo sem verið rólegur. Það er allt í lagi í þínum
sálfræðilega skipulagða heimi. Þið eruð að brjóta mann niður. Það er það,
sem þið eruð að gera. Má ég kynna: hinn fullkomni maður; geðþekkur, vek-
ur samvinnuhneigð ...“
26