Tímarit Máls og menningar - 01.06.1969, Blaðsíða 52

Tímarit Máls og menningar
Það birtir. í birtunni eru tröppur, gríðarstórar dyr, opnar, súlur til beggja
handa: forhlið stórrar sótugrar byggingar. Út um myrka gættina kemur velt-
andi teningur af samanþjöppuðu fólki. Hann er svart-hvítt, engir litir, og
fólkið hreyfist. Útlínur teningsins sveigjast fjaðurmagnað við tröppubrún-
irnar.
Það er myrkur, birta og allt umhverfis myrkur. Utan úr myrkrinu koma og
setjast á stóla við birtuskilin fjórir menn: Guðmundur; hann er lágur og
þrekinn, kvikur í hreyfingum, sköllóttur, stórskorinn í andliti. Andlitssvip-
ur hans er festulegur, og hann er traustvekjandi í útliti. Hann er klæddur ljós-
um jakkafötum. Valur er hár og grannur, ljóshærður, ljósklæddur, ennið
hvelft og andlitið frítt. Útlit hans ber vott um jafnvægt skap og sveigjanlegt.
Gestur er nokkru lægri en Valur, dökkur yfirlits, hóglátur í fasi með hvik-
ult augnaráð. Baldur er gríðarstór, breiðleitur, hárið liðað, sællegur og
slyttislegur.
Það er sagt: „Hér hlýtur kviðdómur að vera hlutdrægur.“
Það er sagt: „Hér eru dómar kveðnir upp fyrir fram.“
Það er sagt: „Ég er ekki hræddur.“
Fjórmenningarnir renna saman í einn mann: skugga. Hann hverfur. Birtan
dofnar, myrkrið lýsist, um allt eru blá litbrigði.
Það er sagt: „Röðin er komin að yður, Hannes.“
Það er sagt: „Auðvitað er ég ekki hræddur.“
Það er sagt: „Þér eruð ákærður fyrir að virða elcki hræðslu yðar.“
Það er sagt: „Ég er mér alls ekki vitandi um afbrot mitt.“
Það er sagt: „Slysið.“
Það er sagt: „Já, þá varð ég virkilega hræddur."
Það er sagt: „Sex ára gamall í bílslysi með föður þínum, hann dó þú
hryggbrotnaðir. Réttlæti.“
Það er sagt: „Bílskúr.“
Það er sagt: „í bílskúr var vélin komin, en bíllinn var horfinn.“
Það er sagt; röddin er Hannesar: „Vélin mín, ég lék mér að henni, ég og
vélin, vitað, ég gat ekki vitað ...“
Það er myrkur. Það er múmíukista upp á endann, opin, Hlynur í. Hverfur.
Hlynur í fjarska á óravíðum bláum fleti, gangandi. Það er hrópað, Hannes
hrópar, en það kemur ekkert hljóð. Það er hlaupið; Hannes er á bláa plan-
inu, en hann færist ekki úr stað.
Það er flöt í bláu og dómari við langborð. Hlynur er við hliðina á honum
niðurlútur. Hannes stendur álengdar. Dómarinn segir: „Hlynur.“
42