Tímarit Máls og menningar - 01.09.1995, Page 26

gefur auga leið að nauðsynlegt er að ganga til verka á annan hátt þegar
bókmenntatexti er myndskreyttur heldur en ef hannaðar eru vöruumbúðir
eða dagblaðaauglýsing.
Ég minntist að framan á visst metnaðarleysi hjá íslenskum forlögum í
sambandi við myndskreytingar. Það á ekki aðeins við um íslenskt efhi. Það
er með ólíkindum að bækur sumra fremstu snillinga á sviði myndskreytinga
hafí ekki verið gefnar út á íslensku. Árlega fer fólk frá bókaforlögunum á
bókasýningar erlendis til að velja bækur til að þýða, en í þeim hópi er ég
hrædd um að sjaldan sé að fínna fólk sem hafi nægar forsendur til að meta
hinn myndræna þátt. Betri og fjölbreyttari erlendar bækur myndu án efa
hvetja íslenska myndlistarmenn til dáða og einnig skapa kröfuharðari neyt-
endur.
Við sættum okkur vonandi ekki við eina gerð texta fyrir börnin okkar. Við
vitum að þau þurfa bæði fallegar sögur og ógnvekjandi sögur, ljóðrænan
texta og staðreyndir, fyndinn texta og sorglegan. Þau þurfa allt þetta af því
að það hjálpar þeim að vaxa og þroskast sem vitsmuna- og tilfinningaverur.
Að sama skapi nægja þeim ekki bara sætar og yfirborðskenndar eða ofbeld-
isfullar myndir alþjóðlegrar teiknimyndaframleiðslu, eða heimatilbúnar út-
gáfur af slíku. Þau eiga betra skilið.
Ég vona að ég eigi effir að setjast við tölvuna mína eftir nokkur ár og skrifa
grein fyrir erlenda lesendur um byltinguna í íslenskum myndskreytingum.
Hvernig aukin áhersla á sjónmenntir í skólum, bókaútgáfu og fjölmiðlum
hefði gjörbreytt stöðu bókarinnar. Hvernig hver perlan af annari hefði
komið í hendur ungra lesenda á undanförnum árum, glatt þá og þroskað og
aukið ást þeirra á bókum og bóklestri. Mikið væri skemmtilegt að skrifa
svoleiðis grein.