Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.2004, Qupperneq 155

mjög algeng. Heimildarmaður, sem byrjaði að reykja í húsi með báru-
járnsþaki, sagði að bylting hefði orðið til hins betra þegar hann setti torf
á þakið, vafalítið vegna betri einangrunar, einkum gegn hitageislun sólar.
Í Eyjafirði var mikið um að menn væru hættir að reykja í torfhúsum en
notuðu bárujárnshús á timburgrind.
Þar sem eldstæði eru innanhúss þurfa ris að vera há til að reykurinn
verði ekki of heitur. Reykurinn kólnar þá og safnast fyrir uppi í risinu.
Oft voru þök gerð upp sérstaklega á húsum sem var breytt í reykhús eftir
að annarri notkun þeirra var hætt. Þá minnast margir á það að húsið
megi ekki vera alltof þétt, betra sé að hafa aðeins „flæði“, því að ekki
mátti loftið verða of kyrrt. Ýmis göt eru höfð á reykhúsum í þessu skyni.
Nýtískuleg hús með strompi sem hægt er að stilla eftir vindáttum voru
nefnd en svipaður búnaður var víða á gömlu hlóðaeldhúsunum. Veður
gat haft töluverð áhrif á gang verkunarinnar. Sumir gera hlé og lofta út í
dag eða tvo meðan á kjötreykingu stendur. „Ef kemur þurrkdagur í rysj-
óttri tíð er stundum eins gott að opna kofann eins og að kveikja upp
þann daginn,“ sagði einn af heimildarmönnum.Annars var reyktími mjög
misjafn eftir því hvað var verið að reykja og smekk. Sums staðar á Vest-
fjörðum voru reykhús tengd hjöllum þar sem hægt var að hengja kjöt
eða annað hangimeti upp til að þorna fyrir og/eða eftir reykingu.
154 ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
2. mynd. Gamall kaldreykingabúnaður á Sellátranesi við Patreksfjörð. Hér reykti til
skamms tíma Ólafur Sveinsson við blöndu af taði, þurrkuðu mýratorfi, melgrasi og mosa.
Eldstæðið var í tunnu inni í neðri kofanum, matvælin (rauðmagi, hangikjöt) héngu í þeim
efri.