Són - 01.01.2004, Blaðsíða 21

KÁTLEGAR KENNINGAR 21
Réðk at hœfa til Hofs. Hurð vas aptr, en spurðumk fyrir útan,
settak nenninn inn niðrlútt nef. Gatk fæst orð af fyrðum, en þau
sÄgðu heilagt; heiðnir rekkar hnekkðumk; baðk flÄgð deila við
þau.
Sighvatur skapar spennu og stigmögnun í frásögninni með því að
flétta saman setningum. Í fyrri vísuhelmingi gerir hann mest grín að
sjálfum sér þar sem hann rekur nefbroddinn inn um lága dyragættina
í ákafa sínum í að komast í húsaskjól. Í seinni vísuhelmingi beinist
athyglin hins vegar að húsráðendum. Sighvatur notar engin ónefni
um fólkið á bænum heldur velur fyrst hið hlutlausa orð fyrðar sem
gefur til kynna að hann hafi í fyrstu nálgast heimamenn með opnum
hug og átt von á hlýjum móttökum. Í þriðja vísuorði er ljóst að
konungsmenn eru ekki aufúsugestir á bænum; heiðnir rekkar reka þá á
braut. Engar kenningar eru í vísunni en orðaröð og setningaskipan
gera hana nokkuð flókna við fyrstu sýn. Aðalsetningin er klofin með
tveimur innskotssetningum og til að flækja málið enn er fyrri inn-
skotssetningin, flÄgð baðk við þau deila, líka klofin. Með því virðist fyrri
hluti setningarinnar, flÄgð baðk, eiga við húsráðendur og sú neikvæða
mynd sem kemur upp í hugann situr eftir þó að línur skýrist í sein-
asta vísuorðinu þar sem niðurlag setningarinnar er.
Í fimmta erindi freistar Sighvatur þess enn að fá gistingu en er sem
fyrr vísað á dyr.
„Gakkattu inn,“ kvað ekkja,
„armi drengr, en lengra.
Hræðumk ek við Óðins,
erum heiðnir vér, reiði.“
Rýgr kvazk inni eiga
óþekk, sús mér hnekkði,
alfablót, sem ulfi
ótvín, í bœ sínum.
„Gakkattu inn en lengra, armi drengr,“ kvað ekkja. „Hræðumk
ek við reiði Óðins; vér erum heiðnir.“ Óþekk rýgr, sús hnekkði
mér ótvín sem ulfi, kvazk eiga alfablót inni í bœ sínum.
Sjónarhornið hefur nú færst frá gesti til gestgjafa; skáldið setur sig í
spor kerlingarinnar sem virðir hina torkennilegu komumenn fyrir sér.
Af vísunni er ekki ljóst hvort Sighvatur er enn að yrkja um hús-
freyjuna á Hofi eða hvort skáldið hefur knúið dyra á öðrum bæ eins