Glóðafeykir - 01.05.1967, Blaðsíða 23

GLÓÐAFEYKIR
23
Sr. Sveinn Víkingur:
„ . . . Vafalaust er nauðsynlegt að setja hverjum skóla reglur og
iög og halda þar uppi skynsamlegum aga, þar sem haldnar eru í
heiðri gTundvallarreglur siðaðs samfélags, en leti, ódrengskapur og
eigingjarnt tillitsleysi hljóti sín maklegu málagjöld. En það, sem
allra mestu varðar, hygg ég þó að sé þetta, að skólinn geti orðið líf-
ræn starfsstöð, helguð þjónustunni við lífið og æðstu verðmæti þess,
sem eru miklu víðtækari og meiri en þekkingin ein. Þar á hið unga
líf að fá að njóta frelsis til þess að þroskast og gróa með eðlilegum
hætti, þroskast til aukinnar hæfni og fræðslu, þar sem kennslan
stefnir fyrst að því að vekja hinn lifandi áhuga. Eitt er það, sem
ekki má fyrirgefa neinum kennara og allra sízt má hann fyrirgefa
sér það sjálfur. Það er að sjúga áhugann úr brjóstum nemendanna
eins og merg úr legg og ríghalda kennslu sinni í skorðum staðnaðr-
ar hefðar.“
(Myndir daganna II.)
Benedikt Gröndal:
„Með tímanum settist sú hugsun alltaf fast í mig, að þetta dygði
ekki, jeg yrði að gera eitthvað; jeg var þarna hjá vandalausum
mönnum, sem engar skyldur höfðu við mig, sem gátu skipað mjer
burtu hvenær sem vera skyldi og rekið mig burtu hjálparlausan og
út í vandræði. Jeg man nú ekki hvernig til talaðist, nema nokkuð
var það, að það var ráðið að jeg skyldi taka katólska trú, en þetta
var allt með kulda og deyfð; þeir hlutu að finna að mig vantaði
alla sannfæringu og allan hita, og þegar þetta loksins varð, þá var
það svo ócerimonielt og privat sem hugsast gat, tveir af klerkunum
voru við, líklega sem vottar, og forstöðumaðurinn sá þriðji; jeg
„lagði hönd á bók“ (biblíuna) og lofaði einhverju, sem jeg strax
gleymdi, en sagði við guð: „þú veizt að jeg geri þetta nauðugur.“
Þar með var þetta búið. Þetta skeði í klausturkapellunni alveg
einslega.”
(Úr „Dægradvöl").