Skagfirðingabók - 01.01.1983, Qupperneq 105

SUMUR Á SYÐRI-BREKKUM
verið jafn fjölmennt þar við nokkra jarðarför sem í þetta
sinn.
Ég er nú komin nokkuð langt frá efninu. Við sátum svolitla
stund, eftir að við drukkum kaffið. Fórum við svo að halda
heimleiðis, því það var komið undir kvöld, svo við létum
spretta úr spori alla leið heim.
Heyskapurinn gekk heldur þolanlega. Samt var lakari
grasspretta en undanfarin ár og svo miklir óþurrkar fyrri-
partinn.
Alltaf var farið ríðandi á engjarnar, og þurfti að fara yfir
vatnskvísl, sem var venjulega að dýpt á miðjar síður og í
bóghné, og þótti mér gaman að fara þar yfir. En einu sinni
fannst mér grána gamanið. Þá gerði svo mikið sunnanrok, að
varla var stætt, og þar með óx svo mikið í Vötnunum, að ekki
var hægt að fara yfir á venjulegu vaði, því það var nærri á sund,
og rokið var svo afskaplegt. Annað vað var langt frá. Þangað
fórum við, og þurftum við þá að fara yfir tvær kvíslar en mikið
grynnri. Þá var svo mikil bára, að það gaf yfir hestana líkt og
yfir bát, svo við vorum öll rennandi vot, þegar komið var yfir.
Eftir þetta var allt tíðindalaust.
Mánudaginn 29. september fór ég alfarin frá Brekkum, og
kom bróðir húsmóðurinnar með mér, því húsbóndinn var
farinn í göngur. Það var heldur gott veður þennan dag, en
dálítill snjór kominn á jörðu. Þegar við komum að ferju-
staðnum, var svo mikið brim, að við urðum að bíða í þrjú
korter eftir að hægt væri að ferja, svo við settumst inn í kofa og
biðum þar ásamt öðrum, sem fyrr höfðu komið. Gekk samt
heldur vel að komast yfir, og héldum við svo áfram alla leið að
Sauðárkrók. Þar hafði ég litla viðdvöl og fór svo fram að
Sjávarborg að vita, hvort eitthvað af dömunum þar vildi ekki
verða með mér vestur. Þar beið ég í þrjá daga. Kristrún systir
mín varð eftir, en á fimmtudaginn fórum við þrjár frá Borg,
103