Skagfirðingabók - 01.01.1987, Qupperneq 28

SKAGFIRÐINGABÓK
ekki verið lokið á einum degi, heldur stæði hún alla tíð. Varð
hann eindreginn andstæðingur erlendrar hersetu hér á efri árum
sínum.
Það var haustið 1962, um það leyti sem Sigurður sýslumaður
varð 75 ára, að sá sem þessar línur ritar hringdi til hans þeirra
erinda, hvort hann mundi fáanlegur til að taka saman og flytja í
útvarp þátt um eyna Vigur, fæðingarstað sinn og bernskuslóðir.
Það er gott að minnast þess nú, hve glaður gamli maðurinn varð
við þessa bón og hve fúslega hann játti henni. Hann hafði oft
kennt sig við eyjuna sína. Minningar þaðan voru honum mjög
kærar, og í ellinni leitaði hugur hans oft á vit bernskudaga í
þessari fögru eyju þar sem hann hafði stigið fyrstu sporin.
Hann var fljótur að semja þetta erindi og kom niður á Skúla-
götu dag einn um haustið og las það á segulband. Það var flutt í
útvarpi á sunnudagskvöldi 28. október. Þetta var síðasta verk
Sigurðar Sigurðssonar frá Vigur, fögur kveðja til staðarins þar
sem vagga hans var og einstaklega vel við hæfi.
Hann hafði ungur drengur ýmist haft fyrir augum sér „sól-
glituð sundin blá eða rjúkandi reiðan sjó,“ eins og hann komst
eitt sinn að orði. Lífssiglingin var orðin löng í gleði og þrautum.
Nú var henni lokið. Hann hafði tekið höfn í Vigur eftir
gifturíka för um veraldarsæinn. Eftir að hann skilaði erindi sínu
í útvarpið steig hann ekki fæti á fold þá mánuði, sem hann átti
ólifaða, og hugur hans var ekki í þessum heimi. Hann andaðist
20. júní 1963 og var jarðsettur við hlið konu sinnar í Sauðár-
krókskirkjugarði 28. júní að viðstöddu miklu fjölmenni skyldra
og vandalausra. Landskunnum manni varð að orði er hann
frétti lát hans: „Þar fór síðasti sýslumaðurinn.“
26