Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2012, Blaðsíða 106

veruleika um leið og hann öðlast nýjan skilning á sjálfum sér og köllun
sinni. Hann skrifar:
Ekkert af því, sem fyrir mig hefir komið, hefir verið jafn fjarri því sem ég
gat búist við að á dagana mundi drífa, eins og það sem nú skal sagt frá. Skal
það tekið fram, að þegar það bar við, var ég lítið sem ekkert farinn að kynna
mér dulfræðirit, og alveg áhugalaus um allan átrúnað.
Upp í mér kom, þar sem ég sat, óumræðilega undarleg og óskiljanleg
tilfinning þess, að einhverja ógurlega þrekraun væri verið að vinna, án þess
þó að ég vissi hvar eða hvernig. En þegar ég leit upp, sá ég álengdar eins
og ljósan eða öllu heldur lýsandi blett. Og svo allt í einu stóð þar vera í
mannsmynd, en munurinn þó meiri en á ljótum apa og hinum fegursta
manni. Vera þessi var skínandi af tign og fegurð, svo að jafnvel guðamyndir
þær sem ég hefi fegurstar séð, geta ekki vakið neina hugmynd um slíkt. Og
sem ég horfði á guðinn, frá mér numinn, lagði allt í einu breiðan, bjartan
geisla af vörum hans í áttina til mín, og ég heyrði undarlega annarlega, en
óumræðilega fagra rödd sem sagði: bróðir. Dálitla stund — ég hafði vitanlega
ekki hugsun á að athuga hvað lengi — stóð þessi dýrðlega vera og horfði á
mig, en hvarf síðan. Ekki leið á löngu áður birtist þarna önnur vera, mjög lík
þeirri sem horfið hafði, en þó svo greinilega frábrugðin, að mér gat ekki eitt
augnablik komið til hugar, að það væri sama veran. Vera þessi horfði á mig
um stund eins og hin fyrri, en án þess að segja nokkuð. En svo undarlega brá
nú við og ótrúlega, að mér fannst þessi dýrðlega vera sem þarna stóð, vera
ég sjálfur. Eftir stutta stund hvarf einnig þessi vera, en ég sat eftir, undrandi
mjög, og skildi vitanlega ekkert í þessu sem fyrir mig hafði borið. Verum
þessum báðum fylgdi eins og hljómur nokkur, óumræðilega fagur, minnti
nokkuð á fegursta söng sem ég hefi heyrt, en bar þó langt af.9
Hér taldi Helgi sig hafa mætt hinni æðstu veru í mannsmynd, skapara
himins og jarðar. Henni fylgdi sú orka sem alheimur er orðinn til af fyrir,
útstreymi (e. emanation) frá hinu „Eina“ sanna, sem er upphaf alls. Helgi
samsamaðist þessari veru sem útnefndi hann sem spámann sinn.
Dulspekikerfi í mótun
Helgi sneri sér upp frá þessu alfarið að heimspekilegum og dulspekilegum
viðfangsefnum og skrifaði greinar um eðli drauma, miðlafyrirbæri, hugsana-
flutning og líf á öðrum hnöttum. Eftir því sem hugmyndir hans mótuðust
tengdi hann þessi fyrirbæri við kenningar um samhengi alls lífs og efnis
og þróun alheims. Hann tók að lesa fræðirit um heimspeki og trúarbrögð.
Einkum virðist hann hafa hallast að hugmyndum ný-platónista, og þar fór
9 Heimasíða Nýalssinna. http://www.helgipjeturss.is/?page_id=95 (sótt í apríl 2012)
104