Félagsbréf - 01.03.1963, Blaðsíða 34

liélt áfram að sarga skepnuna eins og liann vildi treina sér verkið og
telpan var farin að halda, að hún helði kannske ekki heyrt vel til sín.
„Hann er alveg að koma,“ sagði hún óþolinmóð.
„Já, já,“ sagði þá konan, „ég skal taka til mat handa honum."
Svo fór hún að taka upp úr skálum og pottum alls kyns mat og setja
á disk. Telpan elti liana hvert fótmál um eldluisið og var að hugsa um„
hvort hún ætti að þora að spyrja, hvort hún mætti taka á móti honum
og sýna lionum, hvar hann ætti að sitja, og þá ætlaði hún að láta hann
sitja nálægt eldhúsdyrunum svo hún yrði fljót að hlaupa fram og ná í
meiri mat, ef hann vildi. Svo ætlaði hún að horfa á andlitið á honum,
til þess að komast að öllu því, sem hún vildi vita, og ltann mundi þá
kannske sjá það á lienni, að hún var ekki eins og önnur börn; að hún
vissi um Merkið og þá mundi hann kannske vilja tala við liana og
þekkja hana.
„Má ég færa honunr matinn?“ spurði liún eftirvæntingarfull, þegar
hún sá, að konan var búin að hlaða á diskinn. En það fékk ekki svo
mjög á hana, þegar konan svaraði: „Það er bezt ég taki diskinn sjálf,“
því hún hafði í rauninni aldrei búizt við, að sér yrði trúað fyrir því.
„En þú getur tekið vatnsglasið," bætti konan við og telpan greip urn
glasið báðum höndum og gekk varfærnislega á eftir henni út úr eld-
húsinu og fram í salinn og þá áræddi hún snöggvast að líta upp, til þess
að athuga, hvort flækingurinn væri kominn. En hún sá Iiann hvergi og
konan lrélt áfram og telpan varð að einbeita allri hugsun sinni að því að
fylgja henni eftir í mannmergðinni án þess að helltist úr fullu glasinu.
En svo fór mannþröngin að þynnast og þá sá itelpan, að þær voru komnar
að útidyrunum. Hún nam snögglega staðar, herti takið á vatnsglasinu
og leit ráðvillt í kringum sig, en konan liélt áfram án þess að hika og
telpan skildi það af baksvipnum og göngulaginu, að hún var ekki að
villast, svo hún hélt áfram og byrjaði að ganga hægt upp stigann á eftir
henni og hún varð allt í einu svo óskaplega þreytt og það voru komin
einhver þyngsli aftan á hálsinn á henni. Það var eins og einhver ósýni-
leg vera hel'ði tekið hana steinbítstaki og höfuðið þrýstist lengra og
lengra niður. Samt skynjaði hún alltaf konuna á undan sér líkt og hún
hefði augu í hvirflinum og hún setti fæturna upp á þrep á eftir kon-
unni og þegar hún gekk til mannsins, sem sat úti á kirkjutröppunum
og beið þar eftir mat sínum var eins og hert væri á takinu á hálsinum á
henni, svo luin gat ekki lyft höfðinu til þess að horfa framan í hann
og allt í einu langaði hana ekki lieldur til þess. Hún rétti bara fram vatns-
22 FÉLAGSBRÉF