Félagsbréf - 01.03.1963, Blaðsíða 86

vera eina lögmál hans við ritun bókar-
innar.
Stíllinn er ósköp tilgerðarlegur og
skrúfaður, það er engu líkara en höf-
undur rembist við. Hann fer stundum
langar krókaleiðir til þess eins að því
er virðist að koma að orðum og orðatil-
tækjum sem honum finnast skemmti-
leg og fyndin.
Þessi háttur á frásögninni væri að
sönnu ekki ámælisverður ef efnið væri
nógu forvitnilegt, frásögnin nógu fjör-
leg og gamanið skemmtilegt. En því
miður er reyndin önnur. Það er mesta
furða hvað greindur og skemmtilegur
maður eins og Stefán Jónsson getur
orðið leiðinlegur í þessari bók. Það
er engu líkara en honum hafi sjálfum
dauðleiðzt að hafa „skuldbundið sig til
að segja í þessari bók náttúruskopsög-
ur af mínum mönnum á samtals 220
blaðsíðum í stóru broti.“ (bls. 22).
Og þá komum við að lnimor Stefáns
Jónssonar sem mjög hefur verið til
umræðu á opinberum vettvangi und-
anfarið og ýmsir kallaðir til vitnis.
Stefán hefur sýnilega œtlaö sér að
skrifa bráðfyndna bók hvað sem taut-
aði og raulaði. En því miður hrekkur
viljakrafturinn skammt í þeim efnum.
Hvergi örlar á kímni í stílnum og sög-
ur þær sem höfundur segir eru vand-
lega sótthreinsaðar af öllum fínni
húmor. Það er átakanlega frumstæður
húmor sem birtist í þessari bók. Hann
er einkum fólginn í því að sögufólkið
er sífellt að verða fyrir alls konar
skakkaföllum, detta í sjóinn, slasa sig,
limlesta hvert annað og missa tennur.
Á fyrstu síðu vertíðarsögunnar er það
Óli í Borgargerði sem gengur á grjót-
hrúgu, fótbrotnar, missir heilsuna og
„dó skömmu síðar“ og síðan rekur
hvert slysið annað: Antóníus í Hvarfi
hleypur fram af bryggju, Guðjón í
Hlíðinni skellur í fjörugrjótið og „varð
aldrei jafngóður síðan“, Guðlaug ráðs-
kona slær mótoristann út um glugg-
ann, Jens sonur hennar, „fæddur
hlindur“ dettur í sjóinn og orðinn með-
vitundarlaus þegar liann er dreginn
upp úr, frásögn af róðri nær hámarki
þegar Ólafur maskínuskáld dettur fyrir
borð og í því tilefni er það rifjað upp
af fróðum mönnum þegar Siggi lamba-
skítur datt fyrir borð. Stefáni Jóns-
syni verður það mikið tilefni til heim-
spekilegra hugleiðinga er félagi Ólafs
maskínuskálds datt fyrir borð á Hala-
miðum og tveir aðrir hlupu á eftir hon-
um, þá dettur strákur í mógröf og er
sú saga sögð a.m.k. tvisvar, hrútur
stangar Jón Pétursson í höfuðið, síðar
fýkur hlöðuþak í höfuðið á honum, loks
missir hann vísifingur í dýnamítspreng-
ingu og hlýtur enn áverka á höfði,
Ögmundur liggur síðubrotinn i urð-
inni og var ekki búinn að fá sér tóbak
nema í aðra nösina, ítarlega er lýst
slagsmálum á landleguballi ásamt til-
heyrandi líkamsmeiðingum. Hámarki
nær þessi óhugnanlegi slysahúmor í
frásögninni af Þorkeli nokkrum fyrir
vestan. Þorkell dettur tvisvar fyrir
borð vegna galdra, hann verður fyrir
„banaslysi“ árlega í 50 ár, skýtur úr
50 FÉLAGSBRÉF