Skagfirðingabók - 01.01.2010, Side 96

96
SKAGFIRÐINGABÓK
fór gangandi ofan að Ríp nokkuð á
und an heimilisfólkinu. Mamma átti
pelagóníu sem blómstraði fallegum
klukkublómum og stóð hún í blóma.
Ég var með eina slíka klukku í hnappa­
gatinu og þegar hinir krakkarnir sáu
hana vildu þau endilega fá svona líka.
Nóg var til og var Jónas sendur upp í
Hamar eftir þeim og beðið með að
byrj a messuna á meðan. Kirkjan var
auðvitað full af fólki og við vorum
auðvitað dauðfeimin. En allt gekk
sinn vanagang og við vorum látin éta
oblátuna og súpa á messuvíninu fræga.
Þegar við komum út úr kirkjunni
kepptust allir við að óska okkur til
hamingju og stóru strákarnir sögðu að
nú værum við strákarnir orðnir menn
með mönnum. Heima var svo fín
veisl a og ég fékk nýtt vasaúr frá pabba
og eitthvað fleira. Að veislunni lokinn i
fór ég svo að gá að lambfénu eins og
vanalega.
Hreppsnautið
Á þessum árum var byrjað að huga að
kynbótum til að auka arðsemi bú smal­
ans. Í því augnamiði var ákveðið í
Rípurhreppi að hafa eitt sameiginlegt
þarfanaut fyrir hreppinn og var því
komið fyrir á einhverjum bæ, helst
miðsveitar, og fóðrað þar á vetrum. En
á sumrin var það haft í sérstakri girð­
ing u sem var allstórt hólf norðan við
Hólmavatnið og því nokkuð miðsvæð­
is í sveitinni. Þangað voru kýrnar
leiddar undir það á sumrin, en á
veturn a var það yfirleitt sótt til að
þjón usta kýrnar á bæjunum. Mikið
var gert úr því hvað þessi boli, sem var
svartur með dálitla hnýfla, væri góður
í sér. En samt var í honum nasahring­
ur eins og títt er um naut. En þegar
hér er komið sögu var boli orðinn 8­9
vetra og eitthvað tekinn að ergjast, því
hann „bölvaði“ mikið og velti um
stórum moldarbörðum þegar komið
var í girðinguna. Og enginn fór þang­
að inn erindisleysu. Svo kom að því að
boli ruddist út úr girðingunni og kom
bölvandi heim að túni í Keldudal.
Fóru ríðandi menn með hunda og var
hann handsamaður og látinn aftur í
girðinguna eftir að gert var við hana.
Við strákarnir á Hamri vorum með
allskyns fikt og föndur, m.a. telgdum
við okkur „taflmenn“ úr smiðjumó og
rauðum tálgusteini, sem fannst í berg­
inu í suðurhlíðum Torfdalsins þar sem
Hróarsdalur átti mótekju. En
smiðjumórinn var bestur í farvegi
lækjarins sem rennur úr Hólmavatni
og suður um Keldudalstún og er best
að taka hann rétt norðan við túnið þar.
Ingimundur í Ketu var í þessu með
okkur, en hann og Jónas voru jafn­
aldrar. Svo var það eina helgi að ég
þurfti að fara með pabba út í Krók
eftir hádegi á sunnudegi að okkur var
farið að vanta „hráefni“ í þetta föndur.
Lagði ég ríkt á við strákana að fara
ekki í þennan leiðangur fyrr en ég væri
kominn aftur til baka. Reyndi ég að
hraða för. En þegar ég kom aftur síðla
dags var enginn heima. Mamma og
systurnar höfðu líklega skroppið suður
í Ketu, en mikill samgangur var milli
bæjanna. Hins vegar sá ég merki til
þess að strákarnir hefðu farið í rauða­
grj ót og smiðjumó, þvert á það sem
um hafði verið talað, því alltaf vofði sú
hætta yfir að boli slyppi aftur úr
girðingunni fyrst hann var kominn
upp á lag með það. Var ég nú bæði
hræddur og reiður við strákana og