Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.1997, Blaðsíða 33

í þessa afdrifaríku ferð til Skutari, að hún myndi á
fyrstu dögunum þar taka til við húsbyggingar, en
enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
En það var mjög áhugavert og lœrdómsríkt... Til-
kynning hafði borist eða frekar mœtti kalla það
neyðaróp frá yfirforingjanum á Krím: Meira en átta
hundruð sœrðir liermenn voru enn á leiðinni til
Skutari. Okkur hafði reynst fullerfitt að koma þeim
fjögur þúsund manns, sem þegar voru í spítalanum,
fyrir á örstuttum tíma og ógerlegt var að þrengja
L fleirum inn. Örþrifaráð var að ráðast í að endur-
reisa við sjúkrahúsið álmu sem orðið hafði eldi að
bráð löngu fyrir okkar tíð þarna. Ef við gátum reist
bygginguna aftur og fengið einhvern útbúnað var
hœgt að taka á móti um eitt þúsund hermönnum til
viðbótar. En það varð að gerast í flughasti!
Mikil átök urðu við yfirvöldin. Florence setti sig
fyrst í samband við sendiherrann í Konstantínópel.
Húsbygging, hversu einföld sem hún er, kostar alltaf
sitt og hún varð að tryggja sér heimild til verksins.
Sendiherrann sagði í fyrstu að hann hefði meiri hug
á að nota féð, sem í þetta færi, til að láta gera lút-
erska kirkju í Konstantínópel! Ekki var neinn vandi
að ímynda sér viðbrögð við þeirri hugmynd enda féll
hann frá henni að athuguðu máli. Sendi hann síðan
V einn ganginn enn eiginkonu sína til fundar við hern-
aðaryfirvöldin í Skutari með formlegt leyfi hans til að
taka ákvarðanir í málinu. Hún orkaði ekki að fara
inn fyrir dyr í sjúkrahúsinu vegna óloftsins þar og
stóð úti á hlaði þar sem hún ræddi við yfirmenn.
Niðurstaðan varð sú að ráða 125 tyrkneska verka-
menn til að vinna verkið. En eftir fáeina daga gerðu
þeir verkfall. Launin voru of lág að þeirra mati og
samkomulaginu var rift.
Astandið var óviðunandi. Mér var Ijóst að nœstu
skref í málinu tók ég á eigin ábyrgð en ekki var um
neitt annað að rœða.
Florence tókst að ráða 200 nýja verkamenn, hækk-
aði launin og verkið var í höfn á mettíma. Sjúkra-
rýmið var þokkalega útbúið til þess sem því var ætlað.
Eg hafði aldrei verið í góðu sambandi við sendi-
herrann. En nú varð hann bœði œfur og stórmóðg-
aður og ekki eingöngu hann...
Florence hafði notað fé úr „Times“ sjóðnum til
framkvæmdanna. Það var líklega það fráleitasta sem
einni manneskjn gat komið til hugar. Mannvirkjagerð
var algjörlega á vegum hins opinbera og á ábyrgð
þess. Fyrst hefði þurft að ræða málið við foringjana
í Skutari og þeir síðan lagt það fyrir forstjóra
ríkissjúkrastofnana í Lundúnum. Hann myndi senda
hermálaráðuneytinu málið til umsagnar og að fengnu
samþykki þess hefði ]iað farið áfram til fjármála-
ráðuneytisins; ráðamenn þar síðan hlutast til um
samþykki ríkisstjórnarinnar. Einn af andstæðingum
Florence skrifaði rótarlega blaðagrein af þessu til-
efni: „Nú birtist okkur Nightingale-valdið í allri sinni
dýrð. Florence stendur í þeirri trú að hún geti að
eigin vild og með fulltingi æðri máttarvalda ráðskast
með fjármuni þjóðarinnar.“ En Raglan lávarður,
yfirmaður hersins, studdi liennar málstað, ]>að gerði
einnig drottningin og ríkisstjórnin. Almenningsálitið
heima í Englandi var auðvitað alveg á hennar liandi.
TIMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2.TBL. 73.ÁRG. 1997
97