Norðurslóð - 18.02.1986, Blaðsíða 6

Gunnsteinn á toppi Rima.
Hér birtist ein lítil ferðasaga frá
sunnudeginum 8. febrúar. Það er
hreint með ólíkindum hvað menn
prjónbrjótast á þessum vélsleðum
nú til dags. En látum mennina
sjálfa segja frá.
Við lögðum af stað frá Hofi kl.
10.30 þann 8. febrúar 1986.
Tvímenntum á einum vélsleða,
Sigvaldi í Hofsárkoti ökumaður
fáksins en ég Gunnsteinn á
Sökku aftursætisbílstjórinn,
báðir staðráðnir í að láta ekkert
aftra okkur frá því að komast á
sleðanum upp á topp á Valla-
fjallinu. Veður var gott, logn
hálfskýjað, frost um þrjú stig og
færi hart svo varla markaði í
snjóinn. Við vorum búnir að
reyna að leggja leiðina dálítið
niður fyrir okkur áður en við
lögðum af stað og fylgdum við
því. Fyrst fórum við upp á
Hofshólana að sunnanverðu og
þaðan suður og upp í Stóru-
lækjargil. Þar stoppuðum við og
horfðum upp brekkuna, dálítið
bratta og langa en þó ekkert
óyfirstíganlega fyrir fullhuga
eins og okkur að mér fannst.
Heyrðu Sigvaldi, er þetta
nokkuð of bratt? Ja . . nei, nei,
þú stekkur þá bara af og kemur
gangandi segir hann skælbros-
Ekið upp á Rimar
andi, skellir á sig hjálminum og
sest á bak og ég fyrir aftan hann.
Sleðinn rýkur af stað með öll sín
160 kíló á sér og upp fer hann.
Við erum komnir upp aðal
hindrunina, Stórulækjargil, og
þeysum inn Messuhnjúksskál,
síðan norður á brún hennar og
unp brúnina, beinustu leið upp á
fjallseggina eins og ekkert væri
auðveldara. Sigurinn var s'ætur,
sleðinn myndaður í bak og fyrir
og mennirnir með, súkkulaðið
borðað með bestu lyst, kíkirinn
dreginn upp og horft til allra
átta. Hvað skyldi klukkan vera?
Ekki nema rúmlega tólf, allur
dagurinn eftir og fyrir sunnan
okkur gnæfðu Rimarnar í öllu
sinu veldi. Það var nú svo að nú
kom angi af þessari einstöku þrá
að komast hærra og hærra upp í
fjöllin.
Upp á toppinn
Við urðum undir eins sam-
mála um að nú skyldum við
hlaupa upp á Rimarnar og horfa
nú almennilega niður í sveitirn-
ar í kring. Við keyrðum á sleðan-
um suður á Efribrún þar til
brattinn varð honum ofraun,
gengum síðan upp ysta rindann
og suður eggina að vörðunni
sem dönsku mælingamennirnir
o.fl. hlóðu þar 1914. Varð.rn er
u.þ.b. tveir metrar í þverma' og
mannhæðar há og máluð með
gulum lit sem er óðum að
hverfa.
I þessari veðurblíðu og þessu
góða skyggni verður varla með
orðum lýst hversu gaman er að
horfa yfir frá þessum stað.
Þarna horfðum við yfir Þing-
eyjarsýslu t.d. Kaldbak, Ljósa-
Séð af Rimum til Skíðadalsfjalla. Ljósm. G.Þ.
vatn, Ljósavatnsskarð, Vind-
belg, Mývatn og Herðubreið í
öílu sínu veldi, trúlega norður-
hluta Vatnajökuls, Súlur og
síðan þennan ægilega Trölla-
skaga í suður, vestur og norð-
vestur, sveitina okkar og allt
það, Hrísey, Grímsey og
Austurlandsfjöllin. Þetta er
bara hluti af útsýninu, Þaðhefði
verið gott að hafa landabréf og
kunnugan mann með sér.
Er við vorum búnir með
helstu skyldustörf, svo sem
myndatökur, súkkulaðiát,
hlusta á kirkjuklukkur Valla-
kirkju hringja og kannski það
mikilvægasta að setja sinn
hvorn steininn í vörðuna þá
brugðum við undir okkur betri
fætinum og gengum suður eftir,
inn undir botn á Hofsdal, inn
fyrir Hamarsdalsbotn, og
komum þar að einstigi miklu á
milli Þjófaskálar og afdals úr
Þorvaldsdal. Við ákváðum að
sleppa einstiginu, snúa við og
fara bara á Hvarfshnjúkinn í
staðinn. Það vakti athygli okkar
á bakaleiðinni að það voru fleiri
en við sem höfðum heimsótt
Rimarnar, útvörður refa hafði
migið og merkt þar á hverja
hæstu kollu ríkidæmi sitt.
Sleðinn beið okkar á sínum
stað og við héldum af stað suður
og niður á Neðribrún.
Á Hvarfshnjúk
Á milli brúnanna var ein
illfær brekka niður í móti og tók
farþeginn þann kostinn að
hanga aftan í sleðanum og
spyrna við með hælunum í
hjarnið, en ofurhuginn (Sig-
valdi) sat límdur við stýrið og
bremsuna. Þetta lánaðist prýði-
lega, sleðinn fór að vísu á
herjans mikla ferð niður og
Sigvaldi á Vallafjalli.
ökumaður var vel rjóður í
andliti þegar ég kom kjagandi á
eftir honum, sleppti nefnilega
uppi í miðri brekku. Ferðin
fram Hofsdalinn og upp úr
honum gekk prýðilega og eftir
um hálfa klukkustund röltum
við síðasta spölinn noður á
Hvarfshnjúkinn. Á hnjúknum
var síðasta súkkulaðið borðað
og ferðalangar búnir að fá nóg
af fjallanna tindum í þetta sinn.
Yfirsýn yfir sveitina er mjög góð
af þessum stað og sjást allir bæir
í dalnum nema Háls.
Trúlega er til sá staður á
fjöllunum hér, þaðan sem hver
einasti bær í dalnum sést. Hvar
er hann? Hveimferðin gekk
áfallalaust, fyrir utan það að
einu sinni skekktist beltið
undir sleðanum. Það voru
ánægðir menn sem kvöddust á
Hofshlaðinu kl. hálf fimm.
Gunnsteinn og Sigvaldi.
P.S: Þessu til viðbótar hefur svo
frést, að þessir sömu sleðamenn
hafl tveimur dögum síðar ekið
alla leiðina upp á Rimar i 1288
metra hæð yfir sjó. í það skiptið
munu þeir hafa ekið fram
Hamarsdal. Kannske fáum við
nánari freenir af því síðar.
Ritstj.
Sleðaferð á Tungnahrygg
Snjósleðamenn voru athafna-
samir um helgina 8-9 febrúar og
notuðu harðfennið til að komast
á fáfarna og torsótta staði svo
sem á toppinn á Rimunum eins
og þeir Gunnsteinn og Sigvaldi
(sjá frásögn þeirra).
Á sunnudaginn 9. fóru 8
menn á 6 vélsleðum og tvennum
skíðum fram á Tungnahrygg að
líta eftir húsi Ferðafélagsins þar.
Blaðið hafði samband við
Svein í Kálfskinni, einn úr
hópnum. Sveinn lét hið besta af
ferðinni. Ferðin gekk vel í alla
staði. Það var farin hin klassíska
leið upp úr Almenningsbotni í
Skíðadal, farið um Svarfdæla-
skarð og yfir Steingrímshrygg
og niður á Tungnahryggsjökul
eystri. Síðan eftir jöklinum að
skálanum vestanundir Tungna-
hrygg.
Veður var dýrðlegt, sagði
Sveinn, tindarnir baðaðir sól-
skini og langir, dimmir skuggar
tey^gðu sig eftir fannbreiðunum.
I skála Ferðaféiagsins var
aðkoman ágæt, þar var hitað á
könnunni og látið fara vel um
sig. Þvílíkur unaður! Það kom í
ljós, að í miðjum janúar höfðu
komið í skálann tveir Hjaltdælir
í kindaleit! En á árinu 1985 kom
þarna engin lifandi sála, enda
var síðastliðið sumar ekki fallið
til fjallaferða.
Nú er rétt að nefna leið-
Gestirnir við Tungnahryggsskála.
6 - NORÐURSLÓÐ
angursmenn: Þeir voru Per Dam
og Johnny Christensen, danskir
piltar í starfi hjá Kálfskinns-
bónda, Höskuldur í Hátúni og
synir hans, Elías og Bjarni.
Ennfremur ÓIi Ragnarsson lyf-
sali á Dalvík og sonur hans,
Marinó 12 ára. Allir þessir
vélsleðamenn. Síðan Sveinn
sjálfur og Marinó sonur hans, 14
ára, báðir á skiðum, dregnir af
vélsleðum.
Eftir dásamlega dvöl og hvíld
í skálanum var haldið heimleiðis
Mikil er sú einmunablíða, sem
við höfum orðið aðnjótandi hér
á norðurhjara þessa þorradaga.
Blæjalogn, heiður himinn, væg
frost en samt rifahjarn um allar
jarðir.
Nú er ekki vandi að bera sig
um fósturjörðina gangandi eða
ríðandi eða á vélsleða eða jafnvel
á léttum bíl ofan á hjarninu.
Skíðafæri er hinsvegar ekki
upp á það besta, en ætli við
um Hólamannaskarð og þvert
fyrir botn Barkárdals í stefnu á
Svarfdælaskarð, í gegnum það
og aftur inn í Skíðadal.
Þetta voru góðar fréttir og
þyrftu fleiri að fara til og
kynnast töfraheimi fjallanna á
Tröllaskaga.
Einmana hús á fjalli.
Uglur í skógi
eigum ekki eftir að fá nýsnævi
ofan á hjarnið og þá verður líka
gaman að lifa.
Það er einn ævintýralegur
staður hér í miðri sveit, sem fáir
heimsækja hvort heldur er að
sumri eða vetri. Það er Hánefs-
staðaskógur. Það er ótrúlega
gaman að ganga eftir honum
endilöngum og skoða trjágróð-
urinn.
Svo er það fuglalífið. Aldrei
skal fara svo, að ekki fljúgi upp
fleira eða færra af rjúpu. Og
snjótittlingar og auðnutittlingar
eru oftast nærstaddir ef vel er
gáð. En það merkilegasta eru
uglurnar. Annan veturinn í röð
halda sig þarna tvær brand-
uglur. Þaðerukynlegirfuglarog
gaman að fylgjast með flugi
þeirra. Á hverju skyldu þær lifa?
Varla rjúpu, það er ólíklegt, að
þær ráði við svo stóran fugl og
viðbragðsfljótan sem rjúpan er.
Líklega er það þá helst haga-
músin, sem uglurnar leggja sér
til munns á veturna. Þá er
spurningin, hvort svo mikið
framboð er á þeirri fæðu að nægi
til að halda lífinu í svona stórum
skrokkum, sem uglan er, yfir
heilan, langan vetur. Það
hjálpar auðvitað, að fuglinn
fljúgandi hefur ágæt skilyrði til
að sjá bráðina úr loftinu, sem við
mennirnir höfum ekki.
■Eru nokkrir þeir spekingar
meðal lesenda Norðurslóðar,
sem geta lagt hér skynsamlegt
orð í belg?
Hvað sem því líður ættu fleiri
að leggja leið sína í Hánefs-
staðaskóg á öllum tímum árs og
njóta náttúrunnar. Það borgar
sig.