Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 50

48
BREIÐFIRÐINGUR
nýtt geti borið fyrir augu, en þetta er ekki rétt, það er
alltaf eitthað nýtt að sjá, hvað oft sem farin er sama leiðin.
Svo erum við stödd við Krosshóla, bænastað Auðar í
Hvammi. Það er sérkennilegt og töfrum þrungið þetta land.
Mér finnst skrítið að hugsa til þess, að hér var Auður djúp-
úðga stödd fyrir nokkrum árhundruðum, bað bænir sínar
og reyndi að skyggnast inn í næstu framtíð.
Eri í dag er hér ferðamannahópur, sem ef til vill gengur
um sjálfan bænastaðinn, járnuðum skóm. Skyldi framtím-
inn ganga járnuðum skóm um bænalöndin okkar?
Frá Krosshólunum, í suðri að sjá, sér yfir að Búðardal,
húsin hillir uppi yfir kyrran hafflötinn. Þetta litla þorp
sýnist stærra úr fjarlægðinni heldur en það er.
Við ökum hægt norður með fjallinu, er Hvammur stendur
undir, og nöfn úr sögu þjóðarinnar rifjast upp í huganum,
nöfn, sem tengd eru við Hvamm. En það var víst séra
Kjartan Helgason, sem gróðursetti grannar reyniviðarhrísl-
ur í skjóli við húsið fyrir mörgum árum. Nú eru þar tré,
stofngild og blaðmörg, eitt hið fegursta minnismerki, sem
íslenzk jörð getur geymt. Nú eru þessi tré megnug að skýla
öðru, og halda á lofti minningu sómamannsins, er hlúði
að þeim ungum.
Vegurinn liggur nú beint til vesturs, út ströndina, víða
þröngar og ósléttar ruðningsgötur. Næsti áfangi er Staðar-
fell.
Með veginum fyrir auslan Staðarfell er Bakskógur. Fyrr
en varir erum við þar. Stórar hríslur slást í rúður bílsins
og ilmur af birki fyllir vitin. Mig tekur í fingurna af löng-
un til að mega taka á hríslunum, finna þær snarar og blað-
ríkar renna um hendurnar. Ilmur af birki er heillandi þeim,
er búa í skógleysi.
Svo hallar veginum ofan af hæðardrögunum fyrir sunnan
Staðarfell. Ég hef ekki komið að Staðarfelli áður, en gerði