Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 57

BREIÐFIRÐINGUR
55
félagslyndir og smekkvísir, og fer vel á því, að kirkjan
sé þar engin hornreka. Þrátt fyrir veðrið, er var úr máta
leiðinlegt, þá sá ég þó það mikið af Saurbænum, að nú
veit ég að þar er falleg sveit og margir bæir, er telja má
héraðsprýði, hvað byggingar snertir.
En nú er ekki um neina prýði að ræða í dag. Það bezta,
sem við getum gert, er að treysta bíl og bílstjóra, veðrinu
getum við ekki treyst úr þessu, og „Jón, ó, Jón, bu-bu“
fær að ganga Særbæinn á enda. Framundan er Svínadalur.
Regngusurnar byrgja alla útsýn, þegar þær skella á rúður
bílsins. Þegar kemur lengra suður Svínadalinn, verða tæp-
ast skúraskil. I móðu glugganna sjáum við Kjartansstein,
fornaldarlegan og hnípinn. Það er eins og hann halli sér
að vegfarandanum og hvísli: Hvað skeði hér fyrir eykt?
Hefur Guðrún spunnið nóg? Bítur Fótbitur enn?
Onnur lög óma um bílinn „Syngdu mig heim í heiðar-
dalinn“, „Þú sæla heimsins svalalind“.
Fg læt aftur augun og raula með, reyni að handsama
mynd þess, er hér gerðist endur fyrir löngu. Björt tenór-
rödd tekur lagið aftur: „Æ, hverf þú ei af auga mér“.
Ung borgfirzk stúlka syngur. Man hún skyldleik Kjartans
við Borgarfjörð? Kannske syrgir æskan, hve ungur hann var,
þegar Fótbit var brugðið.
Hvammsfjörður, grár og rjúkandi, er framundan, og
heim verðum við að komast í kvöld, þrátt fyrir storm og
regn. Rökkrið færist yfir. Ljósin í Búðardal eru eins og
st’örnuaugu, er stara út í skapvonda haustnóttina, geisla-
blikin lýsa helgi og frið yfir litla kauptúnið. Löngu síðar,
þegar ég er kominn heim, finnst mér eins og lítil stjörnu-
ljós sendi geisla sína, blæhvíta og fagra, langt út í nóttina
og storminn, og í því skini sé ég allt, sem óséð var. Lítill
geisli titrar um Skarð, Dagverðarnes og Vog. Hann lýsir
nm fjöllin blá. Og nú er aftur komið vor.