Breiðfirðingur - 01.04.1994, Side 89

M I N N I N G A R
87
Þetta var rétt áður en „Titanicslysið“ fréttist. Seinna þóttist ég
í draumi sjá 4 tungl á lofti. Daginn eftir fréttist að bátur hefði
farist og 4 menn drukknað. Haustið 1923 þóttist ég standa á
hólnum heima við húsið í Nesi og sá sólina skína glatt yfir
Barðastrandarfjöllunum. Hún var fyrst lágt á lofti, en hækkaði
óðum, og gekk hratt til austurs yfir norðurloftið, beint yfir
Stykkishólm. Var því lfkast, sem hún myndi setjast í austri. Ég
varð hrædd og hélt að nú kæmi heimsendir, þar sem ég áleit -
í draumnum - að jörðin væri farin að snúast öfugt. Þegar sólin
var um það bil komin á þann stað í austrinu, sem hún venju-
lega var nokkru eftir sólarupprás, varð ég rólegri og hélt að nú
væri þetta liðið hjá.
Draumurinn varð ekki lengri. En um veturinn 1924 fórst
bátur með allri áhöfn, sjö mönnum héðan úr Stykkishólmi.
Sex af þeim voru búsettir hér í Hólminum, einn af Skógar-
strönd, en öllum hér varð þá harmur í huga. Skipstjóri hét Sig-
valdi Valentínusson afburðasjómaður og ágætur maður.
Þannig gæti ég talið upp marga fleiri drauma, sem voru eins
og tilkynningar um atburði ókominna tíma. En þetta er nú svo
sem ekkert einsdæmi, og margir gætu sjálfsagt sagt frá öðru
eins. En einum draumi vil ég samt ekki gleyma þótt ýmislegt
sé kallað rugl.
Það var árið 1927, veturinn eftir að ég kom heim úr náms-
för um Norðurlönd. Ég ætlaði að verða ósköp dugleg að kenna
og nota þær nýjungar, sem ég hafði lært í ferðalaginu. Þá var
ég kennari á Patreksfirði. En því miður varð ég þá lasin.
Heilsan varð ekki nógu sterk. Ég fékk kvef og hita, sem ekki
vildi batna, og læknirinn sagði ég ég hefði berkla í vinstra
lunga og yrði að hætta kennslustarfi. Presturinn var fenginn til
að kenna í skólanum fyrir mig, en ég lá í rúminu mjög hnugg-
in yfir því að þurfa að hætta starl'i á besta aldri, og vera búin
að eyða hálfu öðru ári til þess að afla mér meiri þekkingar og
æfingar í kennslustarfi. - En þá kom mér allt í einu hjálp í
draumi.
Ég þóttist vera stödd í Reykjavík og með mér var faðir
minn. Við vorum stödd nálægt „Vinaminni" þar sem sr. Har-