Röðull - 09.06.1925, Blaðsíða 2

R ö Ð U L L
SEYÐISFIRÐI
Fáum meö e.s. „Lagarfoss":
Hessian 8 og 50” Bindigarn Saumgarn.
— Veröiö hvergi lægra. —
Séra Magnús Bl. Jónsson í Valla-
nesi hefir fengið lausn frá prestskap.
Er aðstoðarprestur hans, séra Sigurö-
ur Þórðarson. settur til að þjóna brauö-
inu frá 1. þ. m.
Um miðjan síðastlidinn mánuð komu
tveir togar til Eskifjarðar með veika
menn. Hafði annar þeirra mjög slæma
lungnabólgu, en hinn var fótbrotinn.
Þeir voru báðir fluttir á sjúkrahús
þorpsins og er nú hinn fyrnefndi al-
bata og fótbrotni maðurinn á góðum
batavegi.
Stúdentagaröurinn. Eins og kunn-
ugt er veitti sýslunefnd Suður-Múla-
sýslu 5000 kr. til stúdentagarðsins, á
aðalfundi sínum í vor. Má vænta þess,
að aðrar sýslur landsins vilji ekkj
minni vera og komi á eftir. Ritstjóri
Röðuls hlýddi á ræðu fulltrúans úr
Búðahreppi, Sveins Benediktssonar, í
þessu máli og minnist þess ekki, að
hafa fyr heyrt leikmann tala jafn sköru-
lega máli stúdenta. Ef garðurinn ætti
slíka formælendur í hverri sýslunefnd,
þá mundi hann komast upp á næsta ári.
Ólafur Ó. Lárusson, héraðslæknir á
Brekku í Fljötsdal, flytur í sumar al-
fari til Vestmannaeyja. Verður hans
vafalaust saknað um alt Austurland,
svo mjög sem hann hefir látið heil-
brigðismál þessa landshluta til sín
taka. Vér árnum Ólafi og fjötskyldu
hans allra heilla í nýja heimkynninu.
Silfurbrúökaup eiga í dag Arnór
Ú. Jóhannsson og frú Elín Jónsdóttír
á Eskifirði.
Goðafoss kom til Seyðisfjarðar 6.
þ. m. Meðal farþega voru hljómlista-
mennirnir Otto StÖterau og Þórhallur
Arnason á leið til Þýzkalands. Meðan
skipið stóð við héldu þeir hljómleik í
barnaskólanum og var hann vel sótt-
ur. Sýndu áheyrendurnir óspart, að
þeir kunnu að meta hinn prýðilega
leik þeirra félaga, einkum í Beethovens
Menuett G-dur og Brahms Wiegenlied.
Og meðferö hr. Stöteraus á 12.Raps-
odiunni eftir Liszt, verður vafalaust
lengi í minnum höfð hér eystra, Munu
fæstir hinna listelsku gesta hafa heyrt
slíkan leik fyr.
Verslunin Vísir
hefir á boðstölum:
Allskonar matvðru, álnavöru mikið úr-
val, gólfdúk, ullargarnið, sem allir spyrja
eftir, og ótal margt fleira.
Lítið inn í V í s i
og spyrjið þar um vöruverð, áður en
þér festið kaup annarsstaðar.
Þær verslanir, sem selja mitt
G E R D U F T
standa betur að vígi í samkepninni,
vegna þess, að það er jafngott og er-
lent, en töiuvert ódýrara. Ennfremur bý
ég til skóáburði, fægismyrsl, skrifblek o. fl.
Sendið, til reynslu, pantanir yðar. Hef
fyrirliggjandi allskonar leður og sklnn
og flest annað er lýtur að skósmíði.
Hvergi lægra verð né meiru úr að velja.
J. S. KVARAN, Eskifirði.
Hreppsnefndarkosning fór fram á
Eskifirði s.l. laugardag. Gengu 3 menn
úr nefndinni. Af mörgum sem í kjöri
voru, hlutu þessir flest atkvæði:
Páll Magnússon cand. jur.,
Tómas P. Magnússon (endurkj og
Auðbergur Benediktsson (endurk.).
Talið er víst að Páll Magnússon
verði oddviti og vænta menn þess,
að hann gangi skörulega fram í því,
aö komasreiðu á hreppsmálin.
Þjóðsögur
eftir
Leo N. Tolstoj.
Iljasz.
í Ufasýslu bjó maður af Baschkire*-
ættum, semhétllsjasz. Hann hlaut engan
arf eftir föður sinn. Faðir hans gifti
hann og dó ári síðar. Aleiga Iljaszar
var þá: sjö hross, tvær kýr og tutt-
ugu kindur. En hann kunni að búa og
afla sér fjár. Þau hjónin þrælkuðu frá
sólaruppkomu til sólarlags, þau fóru
fyr á fætur og seinna að hátta en all-
ir aðrir. Og þau juku efni sín með
ári hverju. Þannig lifði lijasz í lát-
lausu striti í þrjátíu og fimm ár og
safnaði miklum auði.
Nú átti hann tvö hundruð hesta,
hundrað og fimtíu nautgripi og tólf
hundraö kindur. Vinnumenn unnu á
ökrum og engjum og vinnukonur
mjólkuöu hryssurnar og kýrnar og
* Raschkire er tatariskur þjóðflokkur í
Rússlandi, milli Volgu og Uralfljótíins.
bjuggu til kumys*, smjör og osta.
Iljasz hafði nóg af öllu og allir sveit-
ungar hans öfunduðu hann. Nágrann-
arnir sögðu: Mikill lánsmaður er
Iljasz. hann á allsnægtir, hann þarf
ekki að svelta. Tignir menn leituðu
kunningsskapar hans og voru tíðir
gestir hjá honum og menn komu
jafnvel úr fjarlægum sveitum til þess
að heimsækja hann. Og hann tók
öllum með opnum örmum og veitti'
þeim bæði mat og drykk. Það stóð á
sama hvern að garði bar, öllum var
borinn kumys og allir fengu fiskisúpu
og sauðakjöt. Þegar gestír riðu í hlað-
ið var samstundis lógað sauð, og
væru gestirnir margir, þá var slátrað
hryssu.
Iljasz átti tvo syni og eina dóttur,
Hann gifti synina og dótturina.
Á meðan Iljasz var fátækur, unnu
synir hans með honum, þeir gættu
hrossanna og fjárins. En þegar hann
varð ríkur, urðu þeir latir og annar
* kumys er þjóðdrykkur í Suður-Rúss-
landi. Hann er búinn til úr gerðri merar-
mjólk o. fl.
þeirra fór að drekka. Eldri sonurinn
var drepinn í slagsmálum og sá yngri,
sem átti skapstóra tengdamóður, vildi
ekki lengur hlýða föður sínum —
Iljasz varð að borga honum arf hans.
Iljasz fékk synum sínum hús og bú-
stofnogrýrði með þvíauð sinn að mikl-
um mun. Litlu seinna kom pest í féð
og drap það unnvörpum. Síðan kom
hungur ár — grasbrestur varð. Iljasz
misti flestar skepnurnar, sem eftir voru.
Og Kirgísarnir tóku frá honum hið
besta úr landinu. Eignirnar minkuðu
með degi hverjum. Hann tapaði meiru
og meiru ogkraftarnir tóku að þverra.
Sjötugur varð hann að selja feldina,
teppin, reiðfærin og seinustu skepn-
urnar. Nú átti hann ekkert eftir og
þau hjónin urðu í hárri elli að leita
sér átvinnu hjá ókunnugum. Ekkert
var eftir annað en konan hans og
fötin, sem hann stóð í. Sonurinn bjó
langt í burtu og dóttirin var dáin.
Nágranni gömlu hjónnanna, Mucha-
medschach, kendi í brjósti um þau.
Hann var góður maður, hvorki ríkur
né fátækur og lifði tilbreytingalausu
lífi. Hann mintist gestrisni Iljaszar og
sagði við hann: Frh.