Ófeigur - 01.06.1944, Blaðsíða 6

6
ÖFEIGUR
Ég hef áður lýst því, að ég tel það eiga að verða
höfuðviðfangsefni Ófeigs að sanna, svo ekki verði um
deilt, að lýðveldið getur orðið andvana fætt, stjórn-
frelsið glatað og þjóðin fengið óheppilega samfylgd og
stundargróðinn horfið eins og mjöll í vorsól, ef þjóðin
villist á vegamótum næstu missira og mánaða. Ófeigur
mun með starfi sínu leitast við að verða til gagns í
þessu efni.
Það er jafnan öruggt merki um, að þjóð er í póli-
tískri hættu, ef valdamenn í landinu leitast freklega eftir
að tákmarka hugsunarfrelsi og málfrelsi. TJtlend kúg-
unarstefna, sem í bili hefur nokkurt fylgi á fslandi,
berst hér móti skoðanafrelsi og hefur valdið nokkurri
sýkingu utan sinna vébanda. Þannig varðar það nú við
lög landsins að segja satt um meiri háttar menn, ef
dómarar líta svo á, að gagnrýnin geti orðið til álits-
hnekkis fyrir þá, sem af sér hafa- brotið. Þetta er köll-
uð Asíustefna, því að hún er komin úr austrænum
kúgunarheimi. Hennar hefur víðar gætt en r umræddri
löggjöf, og mun síðar vikið að því þessu tímariti.
Það mun almennt álitið, að ég hafi átt nokkurn þátt
í myndun og eflingu Framsóknarflokksins, jafnvel svo,
,,að það verði ekki með öllu út skafið“ eins og komizt
var að orði í pólitískum eftirmælum. Viðleitni mín varð-
andi stefnu Framsóknarflokksins hefur frá upphafi
miðað að því, að flokkurinn væri eins konar útvirki
samvinnufélaganna og þau gætu ávallt treyst flokkn-
um, að hann brigðist þeim aldrei og tæki enga mann-
félagshreyfingu fram yfir samvinnustefnuna. Ég álít,
að Framsóknarflokkurinn eigi jafnan að fá hugsjónir
og málefni úr nægtabúri samvinnuhreyfingarinnar og
geti á þann hátt gefið stjórnmálaflokkunum nýtt og
heilsusamlegt innihald. Eftir niðurlægingarár íslenzkra
atvinnuvega á árunum 1932—1934 var nálega öll af-
urðasala landsins skipulögð eftir fyrirlagi og forsögn
reyndustu manna íslenzku samvinnufélaganna. Eftir nú-
verandi styrjöld verður miklum hluta íslenzka sjávar-
útvegsins og iðnaðarins ekki bjargað frá algeru hruni
nema með skipulagsbreytingu, sem fengin verður að
láni frá samvinnustefnunni. Hef ég nú um eins árs
skeið bent á þessa þróun í greinum mínum í Degi, en
málið verður meira og meira tímabært, eftir því sem
nær dregur atvinnuhruni við stríðslok. Ég mun telja