Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 16

16
hingaS svangir og kaldir”.
“Þeir verSa aS fara út. Þeir geta fengiS aS
sofa einhversstaSar annarstaSar ! Joe ! SegSu
þeim þaS!”
Og vesalings Joe varS aó inna þá þungu
skyldu af hendi,
Yfirforinginn fór út. Hann var heiSurs-
maSur, en hann var fyrst og fremst hermaSur.
Og Hannes litli sagSi félögum sínum, aS nú
yrSu þeir aó fara af staS aftur.
Litlu hnokkunum vöknaSi um augu.
Úti var rigning, og þaS var svq kalt,
Og þaS var hánótt. En þeir tóku f sig kjark,
“Yfirforinginn sagSi þaS”, gagSi Hann©§,
Hann þeit á vörina.
ViS gáfum þeim kex í negti, AnnnS yar
ekki til,
í-eir kvöddu okkur vel Hannes 14t bina
fara út á undan sér.
Hann staSnsemdist sem snöggvast í dyrunum,
“Gute nacht! (góSa nótt)”, sagSi hann,
ÞaS kom svo undarlega veikt frá þessum hug.
rakka dreng, eins og eitthvaS hefSi snert vió-
kvæmustu strengi sálar hans.
Við kinkuðum kolli til hans. Og þeir fóru
út í rigninguna og myrkur næturinnar. Þeir
áttu langa leiS fyrir höndum. Og þaS er ekki
sennilegt, aS þeir hafi náS takmarki sínu.
Og þó—er barnssálinni nokkuS ómögulegt ?
—-------j>ag var svo erfitt aS sofna aftur.
En þaS tókst samt. Eg var svo þreyttur. Og
þaS var eins og hljómurinn í röddinni hans
Hannesar litla—þegar hann bauS okkur “Gute
nacht”—vaggaSi sál minni svo angurværlega
inn á land draumanna. (N.Y.C. í ágúst ’19).