Bænavikan - 07.12.1935, Qupperneq 21

- 19 -
sórhvert starf, sen við frankvanum eigi að vera uanið í anda
Krists. Og hvað eftir annað erun við árainnt un, að allt
sanband okkar við meðbrsáur okkar og.systur eigi að bera vott
um náð og teerleika okkar hirnneska föður. Sérhver dagur gef-
ur okkur tekifcari til að sýna þessar dyggðir í -lífi okkar.
Alveg nýlega kom heimslega. sinnaður maður á skrifstofu
mína, í vorslunarerindun. Hugur hans var .órór og kvíðafullur.
Hin ákafa. samkoppni, sen'hann mcetti í verslunarstarfi sínu,
eyðilagði taugar hans. hað var auðsóð að fung byrði hvíldi
á herðum nans. fegar við höfðum lokið viðskiptum okkar, fór
eg að spyrja hann um vandanálin, sen hvíldu svo fung á herðun
hans, og neð náð Krists heppnaðist nór að benda honun á krsr-
leika Guðs sem hina einustu uppsprettu huggunar og aðstóðar.
fetta var allt nýtt fyrir honun, en hjarta hans varð snortið.
Eg sagði honun, að ef hann vildi krjupa niður við borðið nitt,
bá mundi eg álíta fað mikinn forrótt að biðja noð honum til
Guðs un hjálp honum til handa út úr vandraáunun og.um að gefa
honum frið. Heilagur An&i var til staðar hjá okkur, og nað-
urinn var innilega hrsrður. • fegar hann fór, ljómaði andlit
hans, og ný von hafði lifnað í hjarta hans.
Jesús kenur njög fljótt. Og fó ,að við lifun nú í miðnrett-
isdinmu fessa heins, fá sjá freyttu augun okkar dýrðlegan dag
renna upp í fjarska. Og örnagha sálir víðsvegar uo heim frá
ljós og frelsi. Saáið, sem við gróðursetjun í dag, nun bera
ávöxt á norgun.
Allir muna söguna un Jesún, fegar hann var tólf ára gam-
all drengur, og móðir hans ávítaði hann fyrir,- að hann kom
ekki neð foreldrun sínum hein frá Jerúsalen. Eann svaraði:
"Vissuð fið ekki, að mór ber að vera í bví, sem níns Eöður
er?" - 1 bókinni "Gospel Víorkars" skýrir fjónn Drottins fess
i orð Jesú fannig:
"Sana tilbeiðslan, helgilnin og undirgefnin, scm birtist í
lífi Jesú, á einnig að birtast í lífi fjðna hans. Hann yfir-
gaf örugga friðarhoinkynnið sitt, hann yfirgaf dýrðina, scm
hann átti hjá Föðurnun áður en heinurinn var grundvallaður,
yfirgaf hásceti alheimsins, og kom til heimsins sen fjáður
naður, freistingun undirorpinn, hann gekk un í óbyggðum, hann
sáði neð t.árum og vökvaði með blcði sínu frækorn lífins handa
föllnum heimi. í'jónar hans verða að sá á sana hátt.... Við
verðum að slíta gömlum félagsskap, sleppa áformum okkar og
gefa upp veraldlegar vonir. Við verðum að sá sæðinu með erf-