Lögfræðingur - 01.01.1899, Blaðsíða 76
76
Páll Briem. '
innsetning var samt sem áiiur eigi hiö almenna rjettartæki
gagnvart ágangi.
í Norvegi var innsetning heldur eigi hið venjulega
rjettartæki eptir hinum fornu lögum. Eptir Gulaþingslög-
um átti ágangsþolir, að skora á eiganda að gæta búfjár
síns heima, og ef eigandi eigi sinnti þeirri áskorun, þá
var búfjeð rjettdræpt, og í sama ástæði mátti ágangsþolir
eptir Frostaþingslögum að ósekju drepa tvö kúgildi í fjen-
aði; eptir þeim lögum var innsetning að eins ákveðin á
hrossum* 1).
pað er fyrst í Járnsíðu, að innsetning fer að verða
hið almenna rjettartæki. J>ar segir svo: »En ef fje þat,
er leypr garð hans eða gingr þar um, sem hinn skyldi
gert hafa, má haim setja í sveltikví ok láta hvern leysa
sitt landnámi í brott2). þ>að er kunnugt, að Járnsíða er
að mestu sett saman eptir Frostaþingslögum, en nokkuð
er tekið úr Grágás, og þess vegna er eðlilegt, er menn
báru saman hin íslensku og norsku lög, að þessi fyrir-
mæli væru sett í Járnsíðu.
í hinum norsku Landslögum Magnúsar lagabætis eru
því alveg numin úr gildi hin fornu ákvæði í lögum Norð-
manna um rjettdræpi ágangsfjár3), og því stendur í Jóns-
bók: »Aldregi gengr fénaðr sér til úgildis«4), sem átti
223—226, 157. II. bls. 426—432, 451, 462, 495—497, 484, 244,
233—234.
1) Gulaþingslög, 82. kap. Froslaþingslög XIII—21 (Norges gl.
Love, I. bls. 41 og 246).
2) Járnsíða, 101. kap. i Norgesgl. Love, I. bls. 290 ogJárnsíða,
Khöfn. 1847, bls. 10).
3) Landslög VII—37, í Ng. gl. Love, II. bls. 127.
4) Jb. Llb. 39. kap.