Freyja - 01.10.1905, Blaðsíða 3

VIII. 3-
FREYTA
5i-
Húsfreyja Dalton var æíinlegu gniklædd og minnti mann þannig
ósjálfrátt á dúfu, Húii var saint ok;<ert dúfuleg þetta kvöld, eða ekki
virtist henni það, er hún sá mynd sína í speglinum og nppreistarand-
ann blossa í augum sér þegar hún var að fara síðustu umferðina af dags-
verki sínu tíl að loka húsinu og slökkva ijósin. Á vængjum réttlátrar
reiði barst hún up'p stigann, eu hæglát sem dúfa lcið hún yfir gólfið í
svefnherbergi ihannsins 'síns, þar sem hann svaf svefni hinna réttlátu
eða þess, sem ánægður er með sjálfan sig. Fötin hans lágu á stóibaki
við rúmíð iiáns í sömii stellingum og fellingum, sem liún mamma liwns
iiafði kennt honurri að liafa þau. Buxurnar hans Iágu í sinum sérstöku
stellinguin, að undanteknu því að vasarnif stóðu út troðfullir af spánýj-
um bréfp'éhingum: Það skrjáfaði í þeim þegar húsfréyjan með skjálfandi
hendi og titrandi hjarta, en engu að síður ákveðnu n higa, nam þær af
stólnum og læddist með þær inn ísitteigið herbergi, Enginn góðurandi
kom til áð aðv'ara hinn réttláta mann, né heldur hafði atburður þessi—
svo óvanalegur sem hann þó var, nokkur trufiandi áhrif á draumró
ins spaka mr.nns.
Léttfætt sém kötrurinn læddist hún með buxurnar inn í herbergi
bónda síns og lagði þær á stólinn í sínúm vanalegu stellihgum, og óá-
reitt komst liún út aftur.
II.
..Yaknaðu, Eúfus Dalton! Ég þarf að segja þér nokkuð.“
Daltoii hrökk upp af værasta, sætasta og síðasta morgundúrnum og
leit ásökunarauguin á konu sína, fyrir það, að hún skyldi dirfast að
raska ró sinni, sem hann allra manna bezt verðskuldaði að meiga
njóta. En þarna stóð hún nú sparibúin eins og til að storka honum.
,,Hvað svo sem getur t>ó haft að segja més, sem ekki mátti bíða
vanalegs totaferðartíma?“ sagði hann loks í mjög hátíðlegum róm.
„Það er noukuð. sem verður að segjast og semjast núna strax. Eg
hefi gjört VERKFAL! f
,,Verkfall?“ át hann eftir og reis upp við olnboga til þess að virða
konuna sína fvrir sör í því skyni að sjá, hvort hún væri virkilega geng-
in af göflunum. ,,Skil ég þig virkilega rétt?“ bætti hann loksins við.
„Máske ekki, en ég skal þá skýra það fyrir þér. Sjáðu nú til. Ég
befi gengið í verkamannaféglag sem samanstendur.af mör einni, svo að
ég er þar allt í senn, embættismenn og félagai. Með öðrum orðum: ög
er verkalýður, þú ert auðvald og af því að þú, eins og hvert annað auð-