Fram - 22.03.1919, Síða 3

Nr. 12
FRAM
47
Fundur
verður haldinn í Málfundafélag-
inu næstk. mánud, kl. 7 e. h,
Stjórnin.
arferð sína, en hann hugsar mikið
um utanríkispólitík og ætlar sér að
bjóða sig fram til þings næst. —
Eg varð stríðinu sinnandi af því eg
er (Pacifist) friðarvinur,
Og að hann fylgir eingu máli hálf-
ur, um það bera vott framkvæmdir
hans í þarfir ófriðarins. n. fám mán-
uðum bygði hann nýja höfn og
skipasmíðaverkstæði, jáar sem bygð-
ir eru í einu 21 U-báta veiðarar 500
smál. hver. Annars er Fordinjögfylg-
jandi Alj^jóðasambandshugmyndinni.
— Fyrirkomulagi þess vill hann láta
Vilson ráða, — hann er eini maður-
inn sem til þess er treystandi, og
það mun ganga í gegn, segir hann,
ef aðeins England vill minka flota
sinn og rækta land sitt, því ef þeir
verja fé og fólki því sem þeir verja
til flotans, til að rækta landið, þá
þurfa þeir sannarléga ekki að svelta.
Pegar Ford, grannvaxinn og bros-
andi, gengur um verksmiðjur sínar,
skyldi enginn þar ætla manninn sem
sendir út frá sér hinar stóru skrum
auglýsingar, og þó minnir brosið
um munn hans á það að hann þekki
þýðingu auglýsinganna, og það,
hvernig eigi að auglýsa. — Aðgæt-
inn er hann svo, að fátt fer fram-
hjá augum hans og hvern hlut smá-
an og stóran í hinum stóru verk-
smiðjum sínum þekkir hann, —
auk heldur hvern mann sem vinn-
ur þar, já, meira að segja sögu þeirra
allra. — Engihn er tekinn þar og
enginn rekinn úr vinnu nema hann
viti og vilji það. — F*ar eru menn
sem hafa komið beina leið úr fang-
elsinu og í verksniiðjuna, — allir
vita þetta, en enginn veit hverir
mennirnir eru nema Ford sjálfur.
Henry Ford er Ameríkumaður í
orðsins fylsta skilningi. — Merkis-
beri og foringi meðal nýtísku ame-
ríkumanna, því víða í amerískum
verksmiðjum, er nú verið að taka
til framkvæmda hugmyndir hans og
fyrirkomulag.
Auglýsingasmiður hinn mesti er
hann, en hann er jafnframt maður,
sem meðhöndlar verkamenn sína
eins og jafningja — ekki afaugna-
bliks orjóstgæðum, heldur af rétt-
sýni. Atvinna hans, framkoma og
skilningur, ekki á verkamannahreyf-
ingunni, heldur á verkamanninum
sjálfum, þörfum hans og hugsjón-
um, er svo sérkennileg fyrir landið
sem hefir fóstrað hann, að hver sem
kynnist Ford, hann kynnist sjálfri
Ameríku.
Verkstjóri og önnur hönd Mr.
Fords, danski verkfræðingurinn Sör-
ensen, segir um hann:
»Ford er ef til vill ekki með rík-
ustu Ameríkumönnum, en hann er
áreiðanlega einhver hinn hamingju-
samasti þeirra.
Oskandi væri að ísland eignaðist
sem flesta, — ef ekki auðmenn, —
þá vinnuveitendur, með sama skiln-
ingi á þörfum og hugsunarhætti
verkamanna sinna, sem þennan ame-
ríska auðmann. J. Jóh.
Ræjarfréttir.
Kirkjan.
Síðdegismessa á morgun.
S/ón/eik
er í ráði að Kvenfélagið sýni nú bráð-
lega.
SJúkrasam/agið
heldur aðalfund á morgun kl. 2 e. m.
Æskilegt væri að sem allra flestir með-
limir mættu.
Jakob Björnsson
yfirsíldarmatsmaður kom hingað í vik-
unni og fór héðan á vélbáti til Reykjar-
fjarðar, til þess að endurmeta þar síld frá
síðastliðnu sumri. Með honum fór Ouðm.
Bíldahl síldarmatsmaður.
Hallgr. Jónsson
ætlar næstu daga að láta reisa verslun-
arhús fyrir ofan Álalækinn. Verður það
efsta verslun bæjarins.
Umsækjendur
um lögreglustjórastarfann hér í Siglufirði
eru fjórir: Sig. Lýðsson cand. jur., Páll
Jónsson cand. jur. og Steindór Ounnlaugs-
son cand. jur., allir til heimilis í Reylcja-
vik; og Guðm. L. Hannesson málafærslu-
maður á ísafirði. — Talið ervíst að Ouð-
mundur muni hljóta starfið, ogmunuflest-
ir hér, eftir atvikum, una við það.
Mk. Snygr
fór í vikunni til Sauðárkróks og flutti
þaðan fullfermi af gærum til Akureyrar
sem fara eiga til Khafnar með »Sterling.«
Hrokkelssiaf/i
er að byrja hér þessa dagana.
Yfirlýsing.
í gær kom heim til mín nefnd frá Kven-
félaginu »Von« til þess að fá að vita skii-
yrði sem eg setti fyrir hönd okkar félaga
fyrir láni á húsi okkar handa Kvenfélag-
inu til sjónleika. Kvað eg skilyrðin eigi
önnur en þau að húsið fengist gegn greið-
slu á andvirði þess og þejrra véla sem’í
því ei'u ef Brunabótafélag Isiands einhverra
orsaka vegna ekki greiddi brunatjón í til-
felli að húsið brynni þann tíma sem fé-
lagið hefir það að láni. Húsaleiga yrði
engin tekin. Að þessum skilyrðum kvaðst
nefndin ekki geta gengið.
í von um að enginn efi þetta.
Siglufirði 21. mars 1919
Matthías Hallgrímsson.
Skósverta
«
á aðeins 0,35 dósin í versl.
Sig". Kristjánssonar.
Ritstjórar: Hannes Jónasson og
Friðb. Níelsson.
Siglufjarðarprentsmiðja.
Kaffibætirinn
Eldgamla ísafold
er lang besti kaffibætirinn
sem fengist hefir í 4 ár.
Kostar aðeins 1,10 pr.y2kg,
Fæst aðeins í verslun
Sig\ Kristjánssonar.
Fyrir
vélbátaeigendur.
Spíritus kompásar
Asbestpakning
Gaslampar
Mótortvistur
í verslun
Sig. Kristjánssonar.
Shinola
er besta skósvertan en þó
ódýrasta eftir gæðum.
Notið hana!
Skóreimar
hvergi ódýrari og margt
f/eira með friðarverði hjá
Sumarl. Guðmundssyni.
12
endur er virtu fyrir sér götulífið, og gegnum opna glugga heyrð-
ist hljóðfærasláttur; ýmist munarblíð danslög eða hljómríkir þjóð-
söngvar.
En þrímenningarnir virtust ekki taka eftir neinu af því marg-
víslega er fyrir augun bar. Þegar þeir höfðu gengið spölkorn eft-
ir Ringstrasse beygðu þeir inn í dimma og skuggalega hliðargötu.
Par gátu þeir gengið hraðara.
Peir héldu áfram leiðar sinnar, stöðugt þegjandi, án þess að
líta við þeim fáu hræðum er hlæjandi og spaugandi gengu fram
hjá þeim á leið til miðpúnkts hátíðarinnar.
Pær götur er þeir gengu í gegnum voru nær því mannauðar.
Engin Ijós sáust í gluggunum, og engin Ijúfleg danslög hljóm-
uðu út yfir götur og garðsvæði er lágu til beggja hliða.
Alt í einu beygðu þessir þrír inn á eitt þetta garðsvæði eða
hlað, og án þess að svara dyraverðinum, er spurði þá hvern þeir
ætluðu að heimsækja svo seint, gengu þeir að bakstiganum; lifði
þar Ijós á litlum lampa.
Mennirnir gengu upp stigann að fyrsla lyfti, og drápu þar á
dyr, og slógu þeir höggin eftir vissu hljóðfalli. Eftir litla stund
var opnað, og var spurt með hræðslublandinni rödd:
— Eruð það þér, Balukin?
— Já, var svarað, — og Ivan og Serge, hleyptu okkur inn.
Herbergið sem þeir komu inní var búið húsgögnum og ekki
óviðkunnanlegt, mátti nota það bæði sem skrifstofu og reykinga-
sal. Inni þar voru 13—14 menn, og að dæma eftir klæðaburði
þeirra, tilheyrðu þeir öllum stéttum mannfélagsins. Fjórir eða
fimm höfðu ekkert hálslín, voru í vinnufötum og stórum stígvél-
um. Aðrir voru klæddir eftir nýustutísku ogmeð blóm í hnappa-
gatinu, og einn roskinn maður, fyrirmannlegur á svip, bar nokkr-
ar orður.
En allir, æðri sem lægri, virtust vera í mikluin dáleikum hver
við annan, og reyktu vindla sína og vindlinga í bróðurlegri
eindrægni.
— Hvað er í fréttum? spurðu einar tíu raddir í einu meðan
hinir nýkomnu fóru úr kuílum sínum, og heilsuðu með handa-
bandi þeim er næstir stóðu.
9
hann var yfir að samtal þeirra var endað, og að hin fagra frú
truflaði ekki lengur órólegar og kvíðafullar hugsanir hans.
— Oóða nótt Ivan, sagði frú Demidoff, er hann hafði hjálp-
að henni inn í vagninn og sveipað um hana loðkápunni.
Lengi eftir að vagninn var kominn á ferð horfði hún á hann,
alt þar til hún gat ekki lengur eygt hann í mannþrönginni. Pað
var óánægju, nærri því beiskjusvipur á andliti hennar, sem ekki
var laust við að benti á sjálfsfyrirlitningu.
Pegar vagninn var kominn svo langt að hún sá ekki lengur
Ivan Volenski, varpaði hún öndinni óþolinmóðlega eins og til
þess að hrista af sér vont skap. Og það var þóttaleg ofurlítið
ergelsisleg heimsfrú, sem sté út úr vagninum við skrauthliðið hjá
einu af tignarlegustu húsunum á Kolowat-Ring.
— Sendið strax' Eugen inn í herbergi mitt, sagði hún við
þjóninn er gekk á undan henni upp tröppurnar. — Ef hann er
ekki heima, verður einhver ykkar að vera á fótum þar til hann
kemur, og ef hann sefur verður að vekja hann tafarlaust.
Hún leit út fyrir að vera í altof æstu skapi til þess að setjast
niður. Hún gekk aftur á bak og áfram um gólfið, og hlustaði
um leið eftir hverju fótataki er heyrðist fyrir utan. Hugarhreyf-
ingin frá því áður var nú horfin, hún hafði gleymt öllu er snerti
manninn í gráa kuflinum, sem hún hafði kallað Ivan, og sem
hafði verið svo óvægur.eftir að losna við hana.
Hún hafði séð það í kvöld, fyrir hálfri klukkustund síðan,
sem hafði gert hana framúrskarandi órólega. Hún var alveg sann-
færð um að hún — fyrir utan gamla Lavrovski greifa og trúnað-
ar herbergisþjón — var sú eina sem vissi að undir hinum svarta
kufli d.uldist erfingi hins rússneska ríkis.
Pað var óskamfeilin stelpa klædd tyrkneskum búningi, sem
hafði kallað á hann. Pað var í sjálfu sér ekkert merkilegt á kjöt-
kveðjuhátíð, þegar alskonar frjálsræði og ófeilni ekki aðeins leiðst,
heldur jafnvei var örfað á allan hátt. Keisarasonurinn hafði elt
hana í unggæðislegu hugsunarleysi, hafði gleymt tign sinni, og
þeirri hættu er maður í hans stöðu jafnan er í, og hafði farið
inn í vagri með stúlkunni. Frú Demidoff efaðist ekki um að vagn-
innn hefði beðið þarna eftir þeim að undirlögðu ráði, því hann