Fram - 26.04.1919, Page 4

68
*
FRAM
Nr. 17
Nýr rambúkki
með
8 hndr. pd. lóði spili ogkeðju
er til sölu með tækifærisverði.
Semja ber við
Helga Björnsson
prentara.
Húsgögn
svo sem Rúmstæði, Borðstofuborð, Smáborð, Stóla og Sængurföt selur
undirritaður 1.—2. maí þ. á.
Hallgr. Jónsson.
Handsápa
ódýrust í verslun
Sig. Kristjánssonar.
45 kgr.
af prentuðum blöðum heilum og
hreinum, eru til sölu. Tilboð sendist
undirrituðum fyrir 30. þ. m.
Friðb. Níelsson.
Til verslun
H. Hafliðasonar
væntanlegt með fyrstu ferð frá Rvík
ýmsar vörur sem komu nú til Rvík
með s.s, Geysir:
Skipsbrauð, Smjörliki Kaðl-
ar, Reyktóbak, Cigarettur,
Glervara, svo sem: Diskar,
Bollapör,Pvottastell, Könn-
ur smáar og stórar. Járn-
vara rnikið úrval o. m. fl.
Uppboð.
Föstudaginn þann 23. maí n. k. verður haldið
opinbert uppboð við húsið »Hótel Akureyri« á
Akureyri og bar selt hæðstbjóðanda, ef viðun-
anlegt boð fæst, alt innbuið úr hótelinu s.s.
Veggmyndir, Stólar, Bekkir, Borð, Sófar,
Legubekkir, Kommóður, Skápar,
Buffet, Pvottaborð, Pvottastelí, Rúmstæði.
Rúmfatnaður s.s. Madressur,
Rúmteppi stoppuð og óstoppuð, Undirsængur
Yfirsængur, Koddar, Línlök, Sængurver, Koddaver
Borðbúnaður s.s. Hnífapör, Skeiðar, Serviettu-
hringar, Kryddstólar, Pletkönnur, Leirtau o.m.fl.
Borðdúkar hvííir og mislitir og Serviettur.
Kokkhúsáhöld, nokkuð af ílátum, Pvottabalar,
Pvottamaskina o. m. m. fl.
Ennfremur verður selt eitthvað af búðarvarningi.
Petta verður áreiðanlega langstærsta uppboðið sem
nokkru sinni hefur verið haldið á Akureyri á húsbúnaði,
og verður þar hægt að kaupa marga ágæta og nauð-
synlega muni, sein nú er tæplega völ á að fá keypta
nokkurstaðar. Uppboðið byrjar kl. 11 f. m. og verða
söluskilmálar auglýsíir á uppboðsstaðnum.
Langur gjaldfrestur.
Akureyri 16. apríl 1919
Einar Gunnarsson.
26
•
ast út, en hætti við það, sem betur fór, því það hefði mistekist
og orðið honum til minkunar. Úti fyrir stóóu tveir þrekvaxnir
þjónar, er einnig voru daufdumbar, og jafn óþýðir og eintrján-
ingslegir og félagi þeirra. Annar þeirra kom inn í salinn, hneigði
sig djúpt og rétti prinsinum bréf, er hann reif upp í skyndi.
Bréfið var aðeins fáein orð, er sögðu honum það er hann
vissi, að hann var fangi, hjálparlaus, sem hafði enga von um að
sleppa burtu. Líf hans var ekki í hættu, en það átti að halda
honum í fangelsi sem gísl, meðan verið væri að semja við hinn
tigna föður hans, sem brátt myndi ganga að kröfum þeim er
settar yrðu. Annars hafði hann bústað þann er hann var stadd-
ur í til fullra umráða, og að þrír daufdumbir þjónar hefðu skip-
un til að uppfylla allar óskir hans.
Nikulás Aleksandersson kallaði sjálfan sig asna, og reyndi
að líta með spekingsiegri ró á kringumstæðurnar.
Hann bar fullkomið traust til lögreglu lands síns, þessarar
lögreglu er var alstaðar nálæg, og hann treysti því, að Lavrovski
í mesta skyndi myndi leita hjálpar hennar.
Hann hugsaði angurvært til æfintýris síns, er hafði svo gjör-
samlega mishepnast, og hann stundi lítið eitt við, er hann hugs-
aði um það, að hin fagra mær hefði notað töfralistir sínar í svo
óskáldlegu augnamiði.
Og loks settist erfingi hins rússneska ríkis til borðs og neytti
hinna dýru rétta aleinn — og sem fangi r— rneð æskunnar góðu
matarlyst og án nokkurrar hugsunar um morgundaginn.
Lavrovski greifi, fylgdai maður hans keisaralega hágöfgis, var
án efa langt um ver settur en ungi maðurinn, sem var falinn í
umsjá hans.
Sá atburður, að sleppa keisarasyninum algjörlega útúr hönd-
um sér, þegar maður bar svo að segja ábyrgð á honum, var
einstæður í sögu rússnesku hirðarinnar, og refsingin myndi svara
til yfirsjónarinnar. Lavrovski gat, þegar hann lokaði augunum, séð
hroðalegar sýnir, hegningarfanga, Síberíuvist, og alt þess háttar.
Hinn fyrsta hálftíma eftir að prinsinn fór burtu, sat Lavrovski
og beið í mikilli æsingu. Jafnvel hálftími er langur tími fyrir keis-
arason að Ieika lausum hala. Þegar liðnir voru tveir—þrír tímar,
27
og fólkinu tók að fækka, leið Lavrovski stærri kvalir en hann
hafði dreymt um. Og þegar loks tök að birta af degi og síðustu
gestirnir fóru að búa sig ferðar, þá sat þessi gamli Rússi ennþá
gráf kyr, og starði framundan sér, hálf dauður af þreytu og ó-
endanlegri angist.
Rjónarnir ámintu hann kuríeislega um að fara; Ijósin voru
slökt, og Lavrovski var neyddur til að yfirgefa stúku sína og fara
út á götuna. Hann beindi nokkrum spurningum til dyravarða og
þjóna um hvort þeir hefðu séð nokkrar persónur klæddar eins
og prinsinn og stúlkuna, en varð að athlægi. Fólk í þeim bún-
ingum hafði streymt út og inn um húsið hundruðum saman síð-
ustu stundirnar,
Dyravörðurinn á Imperíal hótelinu hafði ekki séð hinn unga
ókunnuga mann, og rússneski þjónninn, hinn eini er prinsinn
hafði haft með sér, leit undrandi d Lavrowski, en þorði ekki að
spyrja neins.
Lavrovski varð að gera þennan þjón að trúnaðarþjóni sínum;
hann var áreiðanlegur og gat ef til vill orðið til gagns. Lavrovski
sagði þonum hálfan sannleikann.
Prinsinn hafði langað til að leika ofurlítið lausum hala —
ungir menn eru æfinlega æfintýragjarnir. Peir yrðu að þegja yfir
þessu leyndarmáli, sem enginn vissi nema þeir tveir einir. Prinsinn
kæmi ef til vildi áVnorgun, gæti skeð ekki fyr en eftir nokkra daga,
það gat greifinn ekki sagt um, hann treysti þagmælsku Stefáns.
Pegar svo engar fregnir l<omu um prinsinn daginn eftir, fór
Lavrovski að hugsa um litlu marghleypuna er hann jaínan bar á
sér. Betra var að skjóta sig, en að láta flytja sig heim til Rúss-
lands, láta ákæra sig þar fyrir drottinsvik, og verða svo sendur
til saltnámanna í Irkutsk vegna þess, að hann hefði ekki gætt
skyldu sinnar sem vörður ríkiserfingjans.
En Lavrovski var kominn yfir sextugt, og á þeim aldri er
lífið gamali og góður vinur, sem maður liefur þekt lengi, og skil-
ur nauðugur við. Hann lagði frá sér niarghleypuna, er hann hafði
tekið upp í hendi sína, og fór að hugsa urn hjálp úr annari átt.
Duglegur leynilögregluþjónn — óháður — ekki frá lögregl-
unni, gat ef til vildi ráðið gátuna og flutt hinn horfna heim aftur,