Fram - 19.06.1920, Blaðsíða 3

Nr. 25
FRAM
97
NAUÐSYNJAVÖRUR ódýrastar í VERSLUN „HAMBORG“.
Ung kýr
til sölu, •
afbragðs skepna.
Upplýsingar gefur
Matthías Hallgrímsson.
Rúmteppi
Náttkjólar
Undirlíf
Buxur
Skyrtur
Svuntur
Koddaver
Lífstykki
er best að kaupa í
verslun „Hamborg.“*
Gúmmístígvél
karlmanna, kvenfólks og barna eru
ódýrust í
versl. „ísafold.“
Nýkomið
til verslunar
Sig’. Sigurðssonar:
Kandís
Hænsabygg
Hrísgrjón
Kaffi
Export
Dilkakjöt 1,25 Vs kg.
Skrautmunir
í stóru úrvali
mjög ódýrir í
verslun „Hamborg“.
Skófatnaður
Alfatnaður
Verkamannaföt
í stærstu úrvali í
verslun „Hamborg.“
Salt.
Eg hefi nokkur tonn af óhreinu salti, samt ónotuðu, til sölu.
Beinteinn Bjarnason.
Hvanneyri.
Þeir sem skulda
verslun Helga Hafliðasonar verða að greiða
skuldir sínar nú þegar eða semja um greiðslu
á þeim, annars verða skuldirnar innheimtar taf-
arlaust með lögsókn.
Helgi Hafliðason.
Verslun Jónasar Jónassonar
er nú vel birg af allskonar skófatnaði sem mælir með sér sjálfur. Skal
hér sérstaklega bent á barna og unglinga gúmmí- og leður- skófatnað af
öllum stærðum. Ennfremur nýkomið beint frá Englandi karlmannagúmmí-
stígvél, sem eru mjög vönduð, og vatnsleðurskór mjög sterkir, sem verka-
menn ættu helst að kaupa af þyí að það borgar sig best. Margar aðrar
vörur nýkomnar smekklegar og góðar, sem eru ekki betri annarsstaðar.
Verslun þessi mun hér eftir sem hingað til hafa á boðstólum aðeins
fyrsta flokks vörur, þó sérstaklega skófatnað.
Kaupið því skófatnað' hjá fagmönnum.
Skósverta, mest úrval, lægst verð.
Kaupirðu góða skó þá mundu hvar þú fékst þá.
Jónas Jónasson.
Clement Johnsen A|s
Bergen Norge
Telegrafadresse: „Clement"
Aktiekapital & Fonds Kr, 750.000.
Mottar til forhandling fiskeprodukter:
Rogn, Tran, Sild, Fisk, Vildt etc.
Lager af Tönder, Salt, Bliktrantönder, Ekefat.
76
hann andann svo djúpt og erfiðlega, að eg þóttist vita, að þetta
hefði fenglð talsvert á hann, eða jafnvel gert liann hálfóttabland-
inn. En það stóð ekki lengi á því, að við fengjuin skýringu á
þessu, og sú skýring snart mig eins og einkver eiturör.
Marske leit undan og gekk út á skipið. Hann ætlaði sér þá
eftir því að dæma, að fara til Lundúna með 'sömu járnbrautar-
lestinni sem Janet og hlaut sá ásetningur hans að byggjast á því,
að hann hefði fengið einhvern grun um, hvað hann ætlaði sér.
Honum hlaut að hafa dottið þetta skyndilega í hug og þá sam-
stundis afsakað sig við Alphingtons feðginin og snúið aftur til
þess að ná í skipið.
En jafnvel þótt þetta atferli hans hlyti að styrkja grun minn
um sekt hans, þá gerði það mig hins vegar mjög kvíðafullan
vegna unnustar minnar. Mér hafði næstum fundist það smánar-
legt að láta unga og óreynda stúlku fara til Lundúna eina síns
Iiðs til þess að reka þar þau erindi, sem eiginlega hæfðu alvön-
um leynilögreglumanni og hafði eg ekki annað mér til afsökun-
ar með að láta hana leggja út í þetta en mínar eigin erfiðu á-
stæður og ómöguleikann á því, að trúa nokkrum öðrum fyrir
þessu. En það var óbærileg tilhugsun að vita þennan mann veia
samtímis henni i Lundúnum meðan hún var að fást þar við eftir-
grenslanir^sínar, sem honum hlaut auk þess að standa ógn af
ef tilgáta okkar skyldi reynast rétt. Hann hlaut þá að hafa það
eitt í hyggju að vera henni ætíð og alstaðar þröskuldur í vegi
og neyta til þess allra bragða. Svo framarlega sem hann var
banamaður móður minnar og systur, þá var hann líka sannkall-
aður djöfull í manns mynd og mundi þá sízt hika við að drýgja
einn glæpinn enn til að dylja þá, sem á undan voru gengnir.
F*að veit haniingjan, að eg engdist sundur og saman af sál-
arangist þegar eg var að velta þessu fyrir mér. Eg varð að minsta
kosti að fylgja henni fyrsta sprettinn og láta svo kylfu ráða kasti
um það, hvort eg annaðhvort gæti fengið hana til að hætta við
' 73
«Eg hefi aldrei séð forstæðisráðherrann,< sagði eg. Það
kann að vera, að eg þekki hann eftir Ijósmyndum, ert það getur
líka brugðist og mér finst það væri því vel til fallið, að eg fengi
að sjá hann persónulega sem allrafyrst. Eg vildi helzt bindaein-
hvern enda á þetta og fara svo að komast héðan því að þessi
sífelda geðæsing ætlar alveg að fara með mig. Við skulum vera
við þegar skipið kemur.«
»Það er ágætis uppástunga og eg get vel skilið ákefð yðar,«
svaraði Herzog þurlega.
Og svona stóð á því, að við voruin niðri á hafnargarðinum
og horfðum á skipið nálgast um leið og það sveigði fyrir Kleifar-
nestána. Pað var enn þá æði langt undan þegar Herzog kipti í
handlegginn á mér og beindi athygli minni að risavöxnum manni
í gráum sumarfötum, sem stóð við stýrishjólið og var að tala
við skipstjórann.
»F*arna stendur Alphington lávarður, sagði hann fullum rómi
enda var hann ofhygginn til að segja það í hálfum hljóðum inn-
an um mannfjöldann, því að slíkt hefði getað vakið grun, en ekki
það, að benda hispurslaust á jafnalþektan mann.
»Já, það er Alphington lávarður, og þér skuluð nú vera við-
búinn því að líta í hans haukfránu augu eins og blöðin komast
að orði, því að innan skamms mun eg leiða björgunarmann
minn fyrir hann,« sagði einhver nijög glaðlega fyrir aftan okkur.
Við snerum okkur við og sáum að það var ungfrú Múríel og
Roger Marske í fylgd með heuni. Var hún komin til að taka á
móti föður sínum.
Herzog hafði orð fyrir okkur og furðaði mig á svari hans,
því að hann var ekki vanur að glopra neinu út úr sér lnigsun-
arlaust.
»Ef þér viljið nokkurt tillit til mín taka, ungfrú Múríel, sem
lækuis herra Marteins, þá kysi eg heldur að þetta drægist ofur-
lítið enn. Sjúklingur minn er ekki rétt vel fyrir kallaður í dagog