Fram - 18.03.1922, Blaðsíða 3

31
FRAM
réttum gjalddaga þá yrðir þú neydd-
ur til að eyðileggja mannorð mitt
með þessari meðfæddu málaflutn-
ingsgáfu þinni?
Var það vegna þess, að þú vild-
ir vara mig við því að hafa nokkuð
saman við þig að sælda svo að þú
réðist ekki á inig eins Ole Ryse
forðum?
Var það vegna þess, að þú gatst ekki
liiaðá málaflutningslaununum áSauð-
árkrók og fluttir þighingað til Siglu-
fjarðar til þess aö gjörast málaflutn-
ingsmaður þér?
Var það vegna þess, að þú ert
ekki búinn að vinna þér inn álit sem
málaflutningsmaður?
Var það vegna þess, að þú ert
búfræðingur en eg sjómaður, að þú
vildir segja mér stríð á hendur? Pá
get eg ekki orðið samferða, því eg
þekki lítið til búfræði.
En ef hamingju sól þín skín svo
mikið á þig að hætt er við því að
hún eyðileggi gróður þinn, þá á
eg svo lítið af gróðurgjafa, sem eg
ska! ausa yíir þig.
Var það vegna þess, að þú vildir
flýta þér að sýna mér hvað þú vær-
ir góður í prósentu reikningi, en
þar fórst þú heldur ekki neina
skammar för.
Eg átti að borga þér kr. 8,25 -|-
2prc.;egfæ þér kr. 10,00 og fæ til
baka kr. 1,57.
Eg veit ekki hvað eg á að halda,
annað hvort hefur þú reiknað vit-
laust eða þú hefur ætlað þér að
diaga af mér lVa eyrir.
Ef þú viðurkennir að þú sért
ekki betur að þér í prósentureikn-
ingi en það, að þú getir ekki reikn-
að rett hvað mikið sé 2% af kr. 8,25
þá mátt þú eiga þennan eina og
hálfa eyrir. En ef þú gjörir það ekki,
þá verð eg að álíta að þú hafir
gjört þetta með vilja.
Eg hef lengi þráð að fá tækifæri
til þess að tala við þig opinberlega;
nú er tækifærið komið, þú hefur
sjáifur stigið fyrsta sporið, náttúr-
lega ineð það fyrir augum að eg
dyrfðist ekki að krefjast skýringar
af jafn æruverðri persónu eirts og
þú álítur sjálfan þig vera, en þar
hefur þú feilreiknað þig eins og
oftar; eg er reiðubúinn til þess að
sýna bæði sjálfum þér og öðrum
þína eigin ásýnd í sinni réttu mynd.
Kom þú fram í birtuna; við skul-
um tala saman svo allir Ireyri og
sjái.
Að endingu skora eg á þig að
sanna opinberlega hér í blaðinu
vantraustsyfirlýsingu þína á mérog
af hvaða ástæðu hún er sprottin.
Siglufirði 12. mars 1922
Jóhannes Hjálmarssón.
Ríkissjóður
og bæjarfógetaembættið á
Sigluf irði
Baldursmálinu er nú lokið með
þeim úrslitum í hæstarétti eins og
í undirrétti, að alt áfengi skipsins,
um 24 smálestir, er upptækt. f*að
má segja, að ríkissjóði hafi þar á-
skotnast minst */♦ rniljóp króna.
Árlegir vextir af áfengisverðinu,
þótt lágt verði reiknað, nema meiru
en árlegum kostnaði, sem ríkis-
sjóður nú og í íramtíðinni hefir
af bæjarfógeta-emöættinn hérna. Að
koinist var fyrir þetta áfengisbrot
var af því, að bæjarfógtt nn hérna
setti milli 10—20 leyniverði, sem að
næturlagi héldu vörð um allar sam-
göngur frá skipinu í land og með
því höfðust gögn fyrir brotinu. Ef
hér á staðnum hefði ekki verið valds-
maður, þá er auðvitað, að skipið
hefði slopþið. Aðeins á þessu eina
embættisverki hefir ríkissjóður því
fengið meira en allan kostnað af
bæjarfógetá-embættinu hérna, um
aldur og æfi, greiddan.
Petta sé sagt þeim til huggunar
sem voru á móti stofnun bæjarfó-
geta-embættisins hér vegna kostn-
aðaraukans fyrir ríkissjóð.
Hyorki ríkissjóður né þjóðin okk-
ar mun — sem betúr fer — tapa
við að kröfum vor Siglfirðinga hafi
verið og verði sint.
Gainall Siglfirðingur.
Síld,
sem haustið 191Q óskaðist
keypt og margoft hefði ver-
ið bægt |að seija fyrir 90
til 100 kr. tn. komna á skip
á Siglufirðt, verður nú Hk-
lega að flytja burt og kasta
í sjóinn, með því að hún
að mestu leyti er víst orð-
in óhæf til síldarolíufram-
leiðslu.
Sfðan 1910 liggja enn hér á Siglu-
firði eitthvað 3-4000 tn. síldar,
mestmegnis á fyrverandi lóð H.
Söbstads. Rað verður nú að skjóta
því til heilbrigðisnefndar bæjarins,
eða annara þeirra manna, sem hafa
Nr. 9
heilbrigðismálin með höndum, að
síld þessi verði tekin burt áður en
kemur sól og sumar, því annars niá
búast við, að bærinn fyllist ódauu
með því að telja má vist, aðflestar
þessar turmur, sem nú hafa legið
þarna í 2*/, ár, gliðni í sundur þeg-
ar hitnar í veðri og ólga hleypur í
síldina, sem liggur þarna rotnuð.
Pað er óhugsandi annað, en að af
þessu leggi viðbjóðslegan óþef, er
smjúgi inn í hvert eiuasta hús hér
í kaupstaðnum og er hér þó ærið
fyrir af ýmsu rniður »vellyktandi«.
Andspænis verzluninni »Hauga-
sund« hefir einnig legið eitthvað af
gamalli síld frá þvi 1919 og voru
seinustu tunnurnar slegnar sundur
núna fyrir rúmri viku, líklega til elds-
neytis handa einhverjum, en af inni-
haldinu lagði slíkan ódaun, að fólk
sem gekk þar um, ætlaði að káína
og Iyktina lagði alt suður að Höfn.
Þetta voru þó ekki nema 2 eða 3
tunnur og kalt í veðri, svo að nærri
má geta, hvernig þetta verður þeg-
ar hitnar. En eitt er víst, sem sé
það, að það er ótækt að hafa síld-
iua þarna, senr hún er nú og aldrei
betr^ tækifæri til að koma henni
burt eri einmitt nú, meðan mýrin,
sem hún liggur á, er freðin, svo að
hægt er að komast að tunnunum
rneð hest og sleða. Sömuleiðis er
hér nóg um vinnnlausa menn, sem
gjarnan inundu þ ggja að vinnasér
inn fáeinar krcnur og víst er um
það, að dýrara verður að gera þetta
f sumar, þvf að nú mætti þó fá
menn fyrir sanngjarnt kaup. Manni
þeim, sem hafa átti umsjón meö
»Haugasunds< síldinni, en nú hefir
siegið sundur tunnurnar og látið
síldina ligpja kyrra, verður að skipa
að taka burt þessar pestnænui sild-
94
kvölds eða morguns, en samt fanst Evu sér stundum vera ofaukið
þó ekkert væri eðlilegra en að hún væri þeim samrýnd.
Einn daginn hittu þau Dereham lávarð er þau fóru að skoða
niályerkasafn eitt í Bond-stræti og bað hann leyíis að fara með
þeim. Upp frá því kom það þrásinnis fyrir, að hann var-ð Gott-
freð samt'erða þegar hann skyldi firina þær stallsystui og varð
hann ávalt til að auka gleðskapinn í þeim hóp, því að ekki var
honum að neinu leyti kunnugt uin einkainál hinna eða and-
streymi.
Eva tók honum með sýnilegri ánægju, því þegar hann bætt-
ist í hópinn, gafst henni færi á að láta þau Gottfreð og Maud
eiga sig sjálf. Ungfrú Mornington hugsaði ekki út í það, að dá-
læti liennar á Dereham yrði misskilið, en hvað sem því leið, þá
fór hinn ungi eðalmaður að hlakka til samfundanna engu síður
en hin. Honuni var að eins kunnugt, að Oottfreð umgekst ekki
föður sinn og vildi ekki heimsækja hann, og vonaðist hann eftir
því rneð sjálfum sér, að það yrði sem lengst.
Pessir fjórmenningar skemtu sér ýinist í lystigörðunum eða
heimsóttu sýningar og stundum ók Dereham nteð þau í' skemti-
ferðir út á landsbygðina og virtist þeim vera þetta öllum tilhinn-
ar mestu ánægju og dægrastyttingar.
Sunnudag einn fóru þau öll til messu og hlýddu á prédik-
un séra Hastings í kirkju hins heilaga Andrésar og sagðist honum
vel að vanda.
Gottfreð var mjög hrifinn af mælsku og andagift háskóla-
bróður síns og stakk hann upp á því, að þau skyldu bíða hans
við skrúðhússdyrnar. Hann varð þeim svo samferða ofan strætið
er þau höfðu heilsast og séra Hastings dróst brátt aftur úr ineð
ungfrú Mornington. Hann var þreyttur og fremur fáorður, svo
að Eva hélt uppi samræðum.
»Mér féll ágætlega ræðan yðar, séra Hastings«, sagði hún.
01
segja í tuttugu ár auk þess sem hann ávalt hefir verið mér góð-
ur- Eg get ekki gert þetta fyrir þig.<
»Gott og vel, Eva mfn! Það nær þá ekki lengra, sagði eg.t
»Mér þykir leitt--------.< sagðr hún, en hann greip fram í fyr-
ir henni.
»Það skiftir engu«, sagði hann.
Hún stundi við, snerist á hæli og ætlaði að fara.
»Bíddu ofurlítið, Eva. Komdu hingað— eg ætla að sýna þér
nokkuð.«
Hanu opnaði leyniskúffu og tök þar upp lítinn böggul, fletti
umbúðunum sundur hægt og gætilega og sá Eva nú kvenn-
mannsmynd, sem brosti við henni. Hún var svo lík myndinni í
borðstofunni, að Eva vissi strax, að þetta niundi vera mynd af
móður sinni.
»Veiztu hver þetta er?« spurði hann og fékk henni mynd-
ina. Hún drap höfði og þau sátu bæði þegjandi um stund. Svo
tók hann myndina aftur, bjó um hana oglét hana ofan í skúffuna.
»Eg unni móður þinni, barnið mitt,< sagði hann loks —
»unni henni svo, að sjaldan hefir maður unnað konu meir. Þeg-
ar eg neyddist til að flýja land, unni eg henui sem áður, jafn-
vel þótt eg héldi, að hún hefði brugðist niér og mér farist það
ætla að riða mér að fullu þegar eg frétti, að hiín væri dáiri og
þú í heiminn borin. Það var að eins eitt, sem bjargaði mér og
það var vonin um að komast einhverntíma heirn aftur og fá að
sjá— dóttur mina,« / '
Hann leit á hana, én hún brá litum og fékk ákafan hiart-
slátt.
»Eftir margra ára bið rættist þessi von mín. Eg skundaði
heim til Englands og fann dóttur mina, en fögnuður sá, sem eg
hafði vonast eftir, varð að engu — dótíir mín unni mér ekki.«
Eva fór að kjökra og orð hans fengu mjög á hana. Hana
langaði til að knéfalla honum, biðja hann fyrirgefningar og full-
/