Fram - 08.04.1922, Side 4

42
FRAM
Nr. 12
okkar. Því hann hefnr sjálfur reist
sér merkari minnisvarða, en margir
aðrir, erveltast í völdum með virð-
ingar titla þjóðarinnar.
Ólafsfirði 20 mars, 1922
Kunn u gu r.
Vikan.
Tíðin. Sunnud. kafaldsél og frostvægt
fyrri partinn, seinni part. bleytuhríð. Mánu-
daginn vægt frost um morguninn, annars
gott veður. í’riðjud. hægviðri og kafalds-
fjúlc. Mvd. hríðarveður og talsvert frost.
Fimtud. hríðar-él og allhvast með byljum,
lítið frost. Föstudaginn gott veður framan
af, um kvöldið talsverð hríð og nokkurt
frost. Laugard. hríðarveður en hægur og
lítið frost.
Leiðrétting. f andlátsfregn Sigurðar
Þorkelssonar frá landamóti i síðasta blaði,
er sagt að foreldrar hans hafi eignast 10
börn, en þau eru 11 og 2 enn þá fyrir
innan fermingaraldur. Hitt var rétt að þau
hafa ekkert mist af börnum sínum annað
en Sigurð.
Skipaferðir. »Sirius« er 2 dögum á
eftir áætlun. Vegna storma komst skipið
eigi frá Bergen fyr en 4. þ. fnán.
»Goðafoss« kom til austurlandsins í
gærdag, ætti að geta orðið hér um miðja
næstu viku.
Hákarlaveiðin. Síðastl. laugardag
urðu allir bátarnir að leysa vegna óveðurs
og koma inn fyr en annars var til ætlasi.
Höfðu þá allir lifur, og 1 þeirra 18 tunn-
ur eftir tæpa 2 sólarhringa. Síðan hafa
bátarnir ekki komist út.
Þorskveiðar. 2 af skipum Hinna satn.
ísl. verzlana »Æskan« og »Kristjana* liggja
tilbúin til þess að fara á handfæraveiðar.
Hafís við Horn. Fregn kom um það
um síðustu helgi að Ffelgi magri' hefði
siglt gegnum ís við Horn á leið sinni
vestur. Fetía er rétt Skipið sá eitthvert
Þurkaða, ósaltaða
HÁKARLSUGGA
bæði bak og eyrugga
kaupir erindreki Fiskifél.
Páll Halldórsson
háu verði, og borgar með
peningum út í hönd.
Siglufjarðarprentsmiðja
Grundargötu 1 Talsími 42
leysir fljótt og vel af hendi allskonar prentun. Bækur, blöð
og tímarit, tækifæriskvæði, samningaform, bréfhausa og um-
s!ögv reikninga og kvittanaeyðublöð, nótubækur, síldarbækur,
fiskbækur, nafnspjöld o. fl. o. fl.
Fyrsta flokks vinna. Verðið mjög sanngjarnt.
Pappír og umslög fyrirliggjandi.
Pantanir afgreiddar um land alt.
Þeir sem ekki hafa ennþá
greitt síðasta árg. >Fram« eru beðnir að gera skil hið fyrsta.
Útsölumenn sem kynnu að hafa fengið ofsent af blaðinu eða
liafa eitthvað óselt eru vinsamlega beðnii að endursenda það
sem allra fyrst.
Sophus Árnason.
Munið eftir,
að mikili afsiáttur er gefinn af flest-
um vörutegundum í verslun
• St. B. Kristjánssonar,
ef greitt er í peningum út í hönd.
íshröngl en mjög óvernlegt, og hefur ekk-
ert frést um ís síðan.
Prentsmi ð j an. Nú hefur fullkominn
prentari verið ráðinn til prentsmiðjunnar,
og er nú sint allr/ prentnn. Sjá auglýsingu
því viðvíkjandi hér í blaðinu í dag.
Ú11 e nd a r sí m f r e gn i r hafa engar
‘ borist blaðinu að þessu sinni.
Kohunglegir hirðsalar hafa þessir
verið útnefndir í Reykjavík: »Bjömsbakan«,
»Sanitas og Ólafur Magnúss. Ijósmyndari.
Kirkjan Messað á morgun 1<1. 5 síðd.
A skírdag kl. 5 síðd.
föstudaginn langa kl. 5 síðd.
páskadaginu kl. 1 e. h.
Annan páskad. kl. 1 e. h.
Hentugt áhald.
'>Tíminn« segir að meðai annara
áhalda, sem sýnd voru á búsáhalda-
syningunni s.l. vor, hafi verið suðu-
skápar, er Stefán B. Jónsson, kaupm.
í Rvík, hefir til sölu. Segist sá er
»Tíma«greinina ritar, hafa reynt á-
haidið sjáifur og vill mæla með því.
Pað spari mjög tíma við matarsuðu
og vafalaust eldsneyti tii stórra
muna. Maturinn sé soðinn við gufu
og megi sjóða marga rétti í einu
við sama eidinn. Ekki rýkur af
matnum og sparast við það nær-
ingargildi. Ahaldið gætir sín sjálft
og ekki getur brunnið við eða soð-
ið upp úr. Einkanlega um anna-
tíma á heimilum meðaistórum eða
í stærra lagi sé áhald þelta tvímæla-
laust til mestu þæginda og sparn-
aðar. Verðs er ekki getið.
„Framu, 7. tölubl. 1918
kaupir afgreiðsian fyrir alt að
kr. 1.00 stykkið.
✓
Sophus Arnason.
Ritstjóri: Sophus A. Blöndal.
Afgreiðsium.: Sophus Árnason.
Sigl ufjarðarprentsmiðja.
100
biikuna. Ekkert hijóð heyrðist nema ömurlegur þyturinn í topp-
um trjánna. Par innanum heyrðisí endur og sinnum ýlfur og
væl úlfanna álengdar og virtist það ait af færast nær.
Stundum komu þeir í rjóður, þar sem landnemar höfðti byrj-
að að grisja skóginn og lágu þar furustofnar á víð og dreit'. í
einn þesstr rjóðri námu þeir staðar og kveyktu upp eld. Úlfarn-
ir höfðu fundið slóð þeirra og hestanna og urðu þeir nú að vera
á varðbergi til þess að aftra þessmn bióðþyrstu vörgum, Urðu
þeir næsta fegnir þegar iysti af degi og þeir gátu liald-
ið áfram ferð sinni um skógimi. Pað fór að snjóa þeg-
ar leið að kvöldi. Fenti brátt yfir troðninginn og sleðarnir rykí-
ust til, svo að ferðamennirnir ultu ofaní fönnina og voru enn
margar mílur írl Georgsvirkis þegar my-rkrið skall á. Rjóðrunum
fækkaði óðurn, en skógurinn varð æ þéttari og torsóttari. Undir
náttmál tóku við sömu eriiðleikarnir og kvöldið áðtir. Vælið í
úlfunum varó alt af greinilegra Gottfreð reis upp á sleðanum og
bjóst helzt við að sjá glóra í glyrnur þeirra milli trjánna.
Pegar leíð að dagrenningu varð þessi gauragangur svo mik-
ill og nálægur, að jafnvel Jói fór að ókyrrast og hvíslaði einhverju
að manninum, sem stýrði sleða Gottfreðs, en honnm hrá svo
við, að hann tók að keyra hestana sem ákafast og hvetja þá með
ilin og góðir
Hestarrir tóku þegar á rás, en alt í einu fór annar hestur-
inn, sem var fyrir sieða Gottfreðs, að prjóna og datt síðan kylli-
flatur eins og dauður væri. Peir skáru af honum aktýgin í skyndí
og liéldu áfrgm. Heyrðu þeir nú þrusk í lágskóginum báðum
megin vegarins og sjörðu út í myrkrið. Gátu þeir þá grilt í ótelj-
andi kvikindi, sem þustu að hvaðanæva og ril'ii í sig hálfvolgan
hestskrokkinn. Voru ferðamennirnir nú staddir í hinni mestu
hættu. Úlíarnir vorti nú búnir að áf blóðsmekkinn og gerðust
ærir og tryldir, svo að ekki gætti eirm sinui bieyðiskapur þess
sem þeim er meðfæddur. Vegfarendurnir hröðuðu ferðinni sem
101
mest þelr máttu, litu óttaslegnir aftur fyrir sig og hlustuðu ná-
fölir á græðgisýlfur úlfanna yfir hræinu. Svo sló öllu í þögn um
stundarsakir og vissu þeir þá, að vargarnir mundu liafa lokið krás-
inni. Peir lögðu við hlustirnar, en ekkert heyrðist nema þyturinn í
trjánum yfir höfðum þeirra. Pá benti Daue alt i einu á snjóbert
holt meðfram veginum og sáu þeir þá fjöida kvikinda með gul,
tindrandi augu, sem blikuðu eins stjörnur í myrkrinu.
Gottfreð þreif ósjálfrátt tii riffiisins, en gamli veiðimaðurinn
aflraði bonum [regar.
Verið þér ekki að neinni vitleysu!« hvíslaði hann. >Ef þér
skjótið eimi þeirra, þá rífa hinir hann strax í sig og þá verður
ómögulegt að verjast þeirn. Peir safnast þá aö okkur eins og
mý á mykjuskán.
Gottfreð iét riffilinn síga niður, en hélt þó fast um hann.
Peirn fanst hver mínútan eins og heil klukkustund og sieðarnir
þutu áfram eins og leiftur, hvor við annars hiið. Jói gatnli leit
upp í ioftið.
»Ef ekki dagar innan fimm mínútna, þá er úti um okkur,«
tautaði hann. »ÖII hersingin er á hælunum á okkur með gap-
audi gini!«
Um leið og hann slepti orðimi heyrðu þeir óguriegt urr og gelt
rétt fyrir aftan sig og urðu ferðamennirnir afar feimtsfullir. Gott-
freð og Dane lágu á hnjánum aftan til á sleðanum, reiðubúnir
til að skjóta og verjast meðan auðið yrði.Jói og hinn maðurinn
lömdu hestana misktinarlaust, en hestarnir vissu vel um hætuna
og þutu áfrarn eins og kóifi væri skotið. Urrið og ólætin færð-
ust nær og nær og ait í einu sáu þeir í myrkrinu tugi stórra
hrækvikinda með lafandi tungur, frcyðandi hvofta og tindraudi
augu. Báðir ferðamennnirnir hró uðu upp yfir sig, þegar þeir
sáu þennan voðalega herskara, enda raundi sú sjón hafa skotið
hverjum manni skeik í bringu, hversu hugaður sem vera kynni-
Dane stundi við og lagði niður riffilinn, Irtildi ándiit hönd-