Fram - 03.06.1922, Blaðsíða 4

74
FRAM
Nr. 20
Ný verslun
verður opnuð í dag í Aðalgötu 20.
f
Sophus Arnason.
Atvinna.
Nokkrir góðir fiskimenn
geta fengið skiprúm á m.k. „Jakob“ frá Akureyri sem
fer á handfærafiski um miðjan júní n. k. Menn geta
snúið sér til undirritaðs eða hr. Péturs Jóhannesson-
ar á Siglufirði.
Akureyri 30. maí 1922.
Anton Jónsson.
„Fussum svei!“
Við erum ítestöli, kaiiar og kon
ur, vön því að breyta ögn um bún-
ing með vorkomunni; — höfiim
líkiega tekið það eftir rjúpunni og
sólskríkjunni, Við erum vön að
klæðast ijósari og líflegri litum og
snyrta okkur ögn til, eins og nátt-
úran sjálf. Náttúran, dýrin og menn-
irnir, — alt fagnar það sumrinu
prúðbúið,— alt, nema bærinn okk-
ar. Eg skammast mín vegna hans
og eg bíst við að þið gjörið það
öll með mér, — skammast mín fyrir
hve illa hann fagnar sumrin^. Hann
fagnar því nú reyndar á sína vísu,
en hann heldur sér svo lítið til fyr-
ir því, — hann tekur á móti því
grútskitinn og gauðrifinn.
Nei, hann er sannarlega ekki
skrýddur brúðkaupsklæðum« bær-
inn okkar; hann er ekki á því
að vígjast vorkomunni. Honum er
nú líka vorkun. F*ví margt misjafnt
verður hann að reyna af vetrinum;
sem er harður húsbóndi, enn oft
mun hann þó strangari hafa reynst
enn í þetta sinn. Og svo er vetur-
inn búinn og farinn. En bærinn situr
eftir enn þá í fjósagörmum vetrar-
ins í stað þess að hann ætti fyrir
löngu að vera kominn í Ijósan og
litfagran sumarbúning eða a. m. k.
vera þó búinn að dusta og |3vo af
sér vetrarrykið.
Nei, það er sorgleg sjón að sjá
bæinn okkar sem getur verið svo
snyrtilegur og sem okkur þykir svo
vænt um, vera jafn sóðalegan og
hann er núna. — Það er vorkunn,
þótt aska og óhreinindi safnist ná-
lægt húsum okkar á veturna, þegar
snjókyngi er, og næstum ómögu-
legt að koma þessháttar frá sér,
en núna er sú afsökun ekki til, því
allir vita að þessi síðasti vetur var
snjólaus, —- og svo á það líka að
sjálfsögðu að vera fyrsta verkið
jafnótt og upp tekur snjóinn, að
koma þessu burtu. Petta er ekki
gert, og nú, í júníbyrjun, liggja
sorphaugar, — (eg vil ekki nefna
þá verra nafni) — við fjölmörg í-
búðarhús bæjarins og eru ágætar
alistýjur fyrir rotturnar sem »mars-
jera« þar um í stórfylkingum, óá-
reittar af öllum, nema köttum
og hundum.
Úldin síld, sem sænskir magar
áttu að melta einu sinni hér um
árið, liggur f hrúgum hér og þar;
— búið að brenna tunnunum en
innihaldið skilið eftir; — merkilegt
að bæjarstjórn notar hana ekki í
uppfyllinguna makalausu ofan við
Álalækinn, og mykjuhauginn fræga,
sem enn þá »bíður gestum« rétt
við aðalgötuna vetur og sumar og
lætur angan sína ókeypis í té hverj-
um sem fram hjá fer, — já, sendir
hana jafnvel óbeðið heim til manns.
Þið eruð nú kann ‘ske bræður
góðir, að bíða eftir því að heilbrigð-
isnefndin fari að sækja þetta heim
til ykkar. Nei, ónei! — F*á megið
þið nú lengi bíða. —
Heilbrigðisnefndin hefir sem sé
engan minsta tíma til þess að hugsa
um svona hluti, — hún er aítaf að
»spekúlera« í því, hvar eigi að láta
sorpið, og hún er ekki komin á
neina niðurstöðu enn í því máli.
Reyndar kvað einn nefndarmanna
hafa verið búinn að finna staðinn
fyrir það, á ð u r en hann komst í
nefndina en nú er hann sagður
búinn að steingleyma hvort heldur
það var—á Siglunesi eða Dölum!
Fæði er selt í kaffihús
inu í Suðurgötu 12.
— Við megum víst til með að taka
sorpið sjálfir og koma því á afvikna
staði, — annars tekur enginn það,
— og annars drepur það okkur
með ólykt og rottugangi í sumar!
Ættum við ekki aó taka það sem
fyrst?
S o k k i.
Eftir að þetta er sett, höfum vér
fengið þær upplýsingar að heilbrigó-
isnefndin hafi tekið málið til með-
ferðar núna srðustu dagana og gjört
ráðstafanir til þess að allvíða yrði
hreinsaó til og fyltar upp verstu
óþverra-vilpurnar. Vér crum nefnd-
inni þakklátir fyrir þetta, enn það
þarf meira. Hún þarf að skylda
a 11 a til þess að hreinsa, hvern hjá
sér. — Skipa almenna bæjarhreins-
un eins og Akureyringar.
R i t s t j.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón Jóhannesson.
Siglufjarðarprentsmiðja.
' I
132
Heimili rnitt hefir ekkert það til að bera, sem yður þætti gam-
an að fræðast um,« sagði hann og brosti raunalega. »Eg bý al-
einn á þessum eyðislóðum og vil miklu heldur tala um Eng-
land.
En Eva var ekki á því.
>Aleinn, segið þér! En eruð þér þá ekki giftur?« spurði hún.
»Eg er ekkjumaður,« svaraði þann.
»En eigið þér engin börn?« hélt Eva áfram.
Vicars hélt á postulínsskál í hendinni, en misti hana ofan á
gólfið. F’að brá fyrir hrygðarsvip á andliti hans og hann varð
enn fölari en hann átti að sér og Évu sýndist votta fyrir tárum
bak við gleraugun.
»Æ, fyrirgefíð þér, sagði hún blíðlega. »Eg átti ekki að
vera svona ógætin.«
iF’að var ekki yður að kenna,« sagði hann, »en orð yðar
mintu mig á atvik, sem mér fellur þungt að hugsa til. Eg átti
tvö börn en þau eru dáin — að mins-ta kosti hvað mig snertir.«
bætti hann við svo lágt, að Eva heyrði það ekki. »Dóttir mín
var ekki ósvipuð yður í sjón og væri nú a yðar aldri, ef hún
lifði.« Evu vöknaði um augu, en f þessu kom ungfrú Langton
inri aftur og reyndu þau þá bæði að leyna geðshræringu sinni
og fóru að tala um hversdagslega viðburði. Vicars fór að segia
ýmsar smásögur af lífinu í Kanada og þær hlustuðu á með Á-
hygli, alt þangað til að Mornington kom aftur. Skömmu síðar
gengu þau til náða.
Daginn eftir hafði Eva lítil afskifti af Vicars. Jafnskjótt og
morgunverði var lokið gengu þeir út saman, Mornington og
gestur hans og komu ekki heiin aftur fyr en miðdagSverður var
fram borinn. Að honum loknum átti Mornington að fara á þing-
íund og fylgdi Vicars honum þangað og hafði þá ánægju að
að heyra hann halda eina sína beztu ræðu. Peir sem veittu ræð-
unni nána eftirtekt, þóttusl þá í fyrsta skifti verða varir við ein-
133
hvern taugaóstyrk hjá Mornington og vissu ekki hvað valda mundi,
en hefðu þeir gætt betur að, þá mundu þeir hafa tekið eftir því,
að á þessu bar fyrst þegar Mornington varð litið upp á áheyr-
endapallana. F’ar horfðist hann í augu við Vicars, sem hafði tek-
ið af sér gleraugun, og það var eitthvað í svip hans, sem kom
fáti á Mornington, Vicars hitti hann í anddyrinu þegarfundurinn
var úti og varð honum samferða út úr þinghúsinu án þess að
minnast á ræðuna einu orði.
F*egar þeir voru komnir að vagninum staðnæmdist Vicars alt
í einu eins og honum hefði dottið eitthvað skyndilega í hug.
»Eg ætla heldur að ganga heim, ef þér er sama,« sagði
hann.
Mornington lét það gott heita og ók burtu, en Vicars rölti
á eftir.
Hann gekk í hægðum sínum og litaðist um, en nam svo
staðar og gekk sömu leið þangað til hann kom á Westminsterbrúna.
Hann stansaði á miðri brúnni, hallaðist út yfir handriðið og starði
ofan í fljótið og á Ijósin meðfram því.
Innan stundar hné höfuð hans ofan á handlegginn, sem hann
hvíldi á handriðinu. Pað var nú farið að rigna og leit lögreglu-
þjónn, sem þar var á gangi fram og aftur, grumsamlega á hann
í hvert skifti, sem hann gekk fram hjá honum. En einmitt í því
hann ætlaði að segja honum að halda áfram leiðar sinnar, kom
annar maður þar að og ávarpaði Vicars og lét lögregluþjónninn
hann þá afskiftalausan.
Pað var ungur maður, sem þarna kom að, í stórri yfirhöfn
með regnhlíf í hendinni og vindling í munninum. Pegar hann
kom á móts við manninn, sem hallaðist fram á handriðið, leit
hann á hann og þálfhnykti við, nam staðar stundarkorn og gekk
svo til Vicars og hnipti í hann.
»Eg bið afsökunar, herra góður,« sagði hann vingjarnlega
þegar Vicars hrökk við og leit upp, »en mér datt í hug, að þér