Fram - 26.08.1922, Blaðsíða 4

ÉRAM
__i_
Nr. 33
E.s. Lagarfoss
fermir hér í dag og á morgun til
úautaborgar og Kaupm.hafnar.
E.s. Goðafoss
verður hér á þriðjudag og tekur síld til
Kaupmannahafnar
og jafnvel til Gautaborgar ef nægur farmur fæst.
Peir sem vilja senda síld eða aðrar vörur
til nefndra staða, snúi sér til
Afgreiðslu H.f. Eimskipafélag íslands
Guðm. Hafliðason.
Karlmannaföt, Silkisvuntuefni gullfalleg,
hvítar Skinnhúfur á telpur, Prjónagarn,
Regnkápur fullorðnra og barna og ótal m. fl.
best og ódýrast hjá
Andrési Hafliðasyni.
Málverkasýning
mín verður opin í Barnaskólanum á rnorgun (sunnud.) frá kl. 1—7 s.d.
Kristín Jónsdóttir.
Tóm steinolíuföt
kaupir
H.f. Hrogn & Lýsi
Bakka. Sími 37.
Pær kvennfélagskonur sem ætla ,að gefa drætti
á hlutaveltu félagsins, sem í ráði er að haldin verði
sunnud. ,3. sept. n. k., eru beðnar að hafa skilað þeim
fyrir 30. þ. m. til einhverra af undirr. nefndarkonum.
Siglufirði 23. ágúst ’22
Petrína Sigurðard., Anna Vilhjálmsd., Sveinína Jónsd.,
Marsibil Ólafsd., Sigr. Porleifsd., María Guðmundsd.,
Porfinna Sigfúsdóttir, Herdís Hjartardóttir.
Þurkaða, ósaltaða
HÁKARLSUGGA
bæði bak og eyrugga
kaupir erindreki Fiskifél.
Páll Halldórsson
háu verði, og borgar með
peningum út í hönd.
Nýmóðins
Karlmanna-
alfatnaður
kemur næstu daga í
„Hamborgj*
Stúfasirtsið
ágæta kom í gær til
Guðm. Hafliðasonar.
Víkingmjólkin
lang ódýrust í
„Hamborg."
V. A. C.
Gúmmístigvél
selur
„Hamborg.“
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón Jóhannesson.
Siglufjarðarprentsmiðja.
176
Et'tir litla stund breyttist hann í útliti. Augnaráðið, sem hafði
verið fremur órólegt, varð nú milt og hyrt, hann tautaði eitthvað
sem ekki skildist, og hné niður á koddann. Eva rak upp hljóð
og komu þeir inn, Dereham og læknirinn.
Hastings benti Dereham að krjúpa við hlið Evu, lyfti skjálf-
andi hendinni og lagði saman hendur þeirra Evu og lávarðsins.
Hann gat nú ekki talað lengur, en leit á þau og brosti. Svo
sneri hann sér upp og bærði varirnar eins og hann væri að
biðjast fyrir. Gaf hann svo upp öndina með bros á vörunum og
svo hægt og hljóðlega, að enginn þeirra, sem viðstaddir voru,
vissu fyrir víst hve nær það var.
Dereham leiddi Evu grátandi frá hinum framliðna út í vagn-
inn. Hann fylgdi lienni heim og yfirgaí hana þar án þess að
segja nokkurt orð og sneri svo aftur heini til sín til þess að
undirbúna jarðarförina og burtför sína frá Englandi.
XXV.
Þriðja áfallið.
Síðustu þrjú missirin höfðu enga breytingu haft í för með
sér, að því er við kom einbúanum í kofanum við Lonely-Creek.
Hrukkurnar á enni hans voru orðnar dýpri og hærurnar fleiri en
þegar hann var síðast á Englandi, en að öðru leyti var hann
Jítið breyttur. Hann siíur nú við eldstóna að gömlum vana, stiltur
og rólegur og er að lesa bréf, sem hann hefir tekið upp úr
svörtu öskjunni.
Lað er auðséð a svip hans, að hann gerir þetta ekki að eins
sér til dægrastyttingar, en hann hefir fundið bréf, sem hann hefir
177
ekki lesið áður og virtist hafa mikilvægar fréttir að geyma. Situr
hann nú þarna og starir á gulnaðann pappírinn, letraðan hlykkj-
óttum en þó greinilegum stöfum. Svo tekur hann annan bréfa-
ströngul, sem skrifað er utan á með sömu hendi, en þó ekki til hans.
Hann skoðar hann nákvæmlega, en flettir honum ekkisundurog
lætur hann ofan í öskjuna aftur ásamt bréfinu, sem hann var að
lesa. Að svo búnu sezt liann aftur, starir framundan sér og tek-
ur ljósmynd upp úr vasa sínum. Aftur breytist svipur hans, and-
litsdrættirnir mýkjast, bros leikur um varir honum og augu lians
fyllast þrá og eftirvæntingu þar sem hann horfir á mynd dóttur
sinnar.
Honum þykir sem hann væri kominn heim til Morningtons
aftur, heim í hálfdimma dagstofuna, þar sem hann sat aleinn hjá
dóttur sinni kvöldið áður en hann fór frá Englandi. Kofinn hækk-
ar og stækkar og hann er staddur aftur í hinum skrautlega við-
hafnarsal, en blómin anga framan á brjósti Evu og augu hennar
Ijóma við honum.
En hvað var þetta?
Hann spratt upp og hlustaði með öndina í hálsinum. Nei,
það var víst ekkert annað en ímyndun — ekkert annað en ýlfr-
ið í vindinum.
Svo sezt hann aftur og fer að dreyma á ný, en rýkur upp
aftur eftir augnabliksstund.
Nú var enginn efi því, að þetta var mannsrödd. Lað heyrð-
ist greinilega sárt vein, eins og einhver væri nauðulega staddur.
Haraldur Mornington náði sér í lukt, opnaði dyrnar og hvarf
út j myrkrið.
Úti var hríðarveður, sem lamdi hann í framan og blindaði
hann. Hann sá ekkert annað en dökka trjástofnana og iðulausa
hríðina, en gegnum veðurgnýinn heyrði hann sama veinið aftur,
bara veikara. Hann gekk nokkur skref áfram, lyfti upp luktinni
og horfði í Ijósrákina, sem lagði frá henni til jarðar.