Helgarpósturinn - 24.01.1985, Blaðsíða 3

Askja í
Öskjuhlíð
★ Brautirnar eru að verða klárar
í nýja keiluspilasalnum í Öskju-
hlíð, sem væntanlega verður
opnaður um mánaðamótin. Það
eina sem ekki virðist vera orðið
klárt við þessa starfsemi er
nafnið á henni. Þegar þessar
myndir voru teknar um síðustu
helgi stóð orðskrípið „bóling"
enn stórum logandi Ijósum
ofaná byggingunni. Tillaga um
nafn á húsið og íþróttina:
Askja. Það er þýðing á „bowl"
og húsið stendur jú í Öskju-
hlíð.TÍr
■ »>
Fannhvítt frá FONN
Ertu spenntur
að komast á
skjáinn?
Einar Örn Stefánsson
„Nei, ekkert sérstaklega. Þetta er annars dálítið skrítinn en
þó nokkuð útbreiddur misskilningur, að maður sæki um starf
sem fréttamaður sjónvarps til þess eins að fá að koma fram og
sjást á skjánum. Ég er að minnsta kosti örugglega kominn yfir
það, hafi ég einhvern tímann verið spenntur fyrir því."
— En hvað réði því þá að þú vilt starfa þarna?
„Ég er fyrst og fremst að hugsa um tilbreytingu. Ég hef þá
kenningu að menn eigi að breyta um starf á svona fjögurra til
fimm ára fresti, a.m.k. um vinnustað, ég held að það sé mjög
endurnærandi fyrir menn."
— Þú hefur komið vfða við á þfnum starfsferli, eða
hvað?
„Nei, ekki svo mjög víða. Ég var kennari í tvö ár eftir há-
skólapróf í þjóðfélagsfræði. Svo fór ég á Þjóðviljann og var þar
í fjögur og hálft ár, byrjaði í fararstjórn á sumrin síðasta árið mitt
þar. Um svipað leyti var ég byrjaður að vera með þætti í útvarp-
inu, frá 1974 reyndar. Síðan gerðist ég afleysingaþulur hjá út-
varpinu 1979, byrjaði svo á fréttastofu útvarps í janúar 1981 og
hef verið þar í akkúrat fjögur ár."
— Þú talar um tilbreytingu, en eru þetta ekki svipuð
störf, fréttamennska hjá útvarpi og sjónvarpi?
„Jú, ætli það ekki. Að vísu kemst maður hjá sjónvarpinu aft-
ur nær blaðamennskunni að vissu leyti, myndin er náttúrulega
stór hluti, kannski stærsti hlutinn af því sem er gert í sjónvarpi.
Það er einmitt þetta sem maður hefur oft saknað í útvarpinu,
að fréttir og ýmsir skemmtilegir hlutir detta niður dauðir vegna
þess að maður getur ekki sýnt þá."
— Það virðist samt sem áður vera nokkuð útbreidd
skoðun, að útvarpið standi sig betur í fréttum heldur en
sjónvarpið. Hvað finnst þér?
„Það má vel vera. En ég er nú kannski ekki rétti maðurinn til
að dæma um það. Þetta er svolítið upp og ofan. Það spilar
kannski inn í þetta að útvarpið hefur endurnýjast meira og svo
hefur útvarpið, með sína níu fréttatíma á dag, miklu meiri
möguleika en sjónvarpið á því að vera á undan með fréttirnar.
En kannski má segja að stöðnunar hafi gætt í sjónvarpsfrétt-
unum að vissu leyti undanfarin ár. Þær hafa verið með sama
formi meira og minna og verið allt of lítill mannskapur, þannig
að þær hafa ekki breyst jafn mikið og útvarpsfréttirnar."
— Ætlar þú að reyna að breyta einhverju í sjónvarps-
fréttunum?
„Ég mundi gjarnan vilja breyta ýmsu ef vindar blása þannig,
en ég geri það náttúrulega ekki einn."
— Nú hefur þú bæði verið í innlendum fréttum og er-
lendum hjá útvarpinu. ( hvorn flokkinn ferðu hjá sjón-
varpinu?
„Ég bara veit það ekki ennþá, en ég býst frekar við því að fara
í innlendar fréttir. Annars hef ég gaman af hvoru tveggja, og ég
held líka — svo maður komi aftur inn á tilbreytinguna — að allt
of lítið sé gert af því að menn séu til skiptis í erlendum og inn-
lendum fréttum. Þetta er eins og hvorar um sig séu einhver heil-
ög vé. Menn eru annað hvort „erlendir" eða „innlendir" frétta-
menn og það er oft eins og þarna sé einhver heilmikill múr-
veggur á milli, sem enginn má komast yfir nema fuglinn fljúg-
andi."
— Ertu ekkert farinn að þreytast á fréttamennskunni
sem slíkri?
„Eftir öll þessi ár? Nei, ég held ekki. Ef svo væri þá mundi
ég hætta þessu."
Einar örn Stefánsson fréttamaður tekur við starfi fréttamanns hjá fréttastofu
sjónvarps nú um mánaðamótin.
HELGARPÓSTURINN 3