Haukur - 01.05.1911, Blaðsíða 6

H AU KUR.
byggðu hjeraði, eins og Dartmoor er að norðan-
verðu. Jeg bjóst við því í gær, að fá þá og
þegar frjettir um það, að hesturinn væri fund-
inn, og að sá, sem hefði tekið hann, hefði einn-
ig myrt John Straker. En þegar dagurinn leið
svo, og nóttin með, að engin breyting varð, að
undanteknu þvi, að þessi Fitsroy Simpson hafði
verið tekinn höndum, sá jeg, að nú mátti ekki
lengur draga það, að gera eitthvað. Samt held
jeg, að dagurinn í gær hafi ekki farið alveg til
ónýtis«.
»Þjer hafið ef til vill myndað yður einhverja
ákveðna skoðun á málinu?«
»Jeg hefi að minnsta kosti náð handfestu á
mikilvægustu staðreyndunum. Jeg skal nú út-
lista þær fyrir yður; því að ekkert glöggvar
mann betur á hverju máli sem er, heldur en
það, að útlista það fyrir öðrum. Jeg gæti ekki
heldur vonazt eítir neinni aðstoð af yðar hálfu,
ef jeg segði yður ekld, hvaða grundvelli við ætl-
um að byggja á«.
Jeg hallaði mjer aftur að bakdýnunni og
tottaði vindilinn minn, meðan Sherlock Holmes
skýrði fyrir mjer atburði þá, er höfðu orðið til-
efni til ferðalags okkar.
»Silfur-Blesi er ættaður úr Isonomy-stóð-
inu«, mælti hann. »Hann er undan Alexander
II., og vinnur í hvert skifti frægan sigur, eins
og sá annálaði veðreiðahestur gerði á sinni tið.
Hann er nú að eins fimm vetra, og hefir þó
hvað eftir annað unnið öll fyrstu verðlaun til
handa hinum lánsama eiganda sínum, Ross of-
ursta. Hann var allt af, þangað til þetta kom
fyrir, talinn langlíklegastur til að vinna Wessex-
bikarinn mikla, og það hafði verið veðjað þre-
falt meira með honum en móti. Hann hefir
líka verið frægastur allra veðreiðahesta við allar
veðreiðar síðustu árin, og hefir aldrei til þessa
brugðizt þeim, sem veðjað hafa með honum.
Og jafnvel þótt veðmálin móti honum hafi af
þessari ástæðu verið lægri, þá hefir það þó ver-
ið feikna upphæð, sem unnizt hefir á hann. En
einmitt af þeirri áslæðu liggur það líka í augum
uppi, að það eru til ýmsir menn, sem gætu sjeð
sjer hag í að koma í veg fyrir það, að Silfur-
Blesi yrði við markstólpann, þegar flaggið verð-
ur dregið niður á þriðjudaginn.
Þetta hefir mönnum líka auðvitað verið
full-ljóst i Kings Pyland, þar sem hesthús o-
furstans er, og þess vegna hafa allar hugsanleg-
ar varúðarreglur verið settar, til þess að vernda
gæðinginn. Þjálfinn, John Straker, hafði áður
verið veðreiðasveinn, og riðið lengi í litum Ross
ofursta, en varð svo að hætta því, þegar hann
var orðinn ofþungur. Hann var veðreiðasveinn
ofurstans í fimm ár, og í sjö ár hefir hann haft
það starf á hendi, að hirða um hesta ofurstans
og þjálfa þá, og hefir hann ætíð reynzt trúr og
skyldurækinn. Hann hafði þrjá unglings-drengi
sjer til aðstoðar, því að bestabú þetta er mjög
umfangslítið, hestarnir að eins fjórir að tölu.
Einhver einn drengjanna vakir allt af á hverri
nóttu í hesthúsinu, en hinir tveir sofa á hest-
húsloftinu. Drengirnir hafa allir fengið ágætis-
vitnisburð.
John Straker var kvongaður maður, og bjó
í litlu húsi í hjer um bil hundrað faðma fjar-
lægð frá hesthúsinu. Hann átti engin börn,
hafði að eins eina vinnukonu, og var vel efnum
búinn. Það er strjálbyggt mjög þar í grennd-
inni. Skammt þaðan í norður eru reyndar
nokkur smáhýsi, sem húsabrallari einn frá Tavi-
stock ljet reisa þar, og voru ætluð sjúkum og
veikluðum mönnum, er áttu að hafa eitthvert
mikið gagn af hinu góða og heilnæma Dart-
moorlofti. Tavistock er hjer um bil hálfa mílu
í vestur þaðan, og hins vegar í heiðinni eru í
ámóta fjarlægð Capleton-hesthúsin, sem eru eign
Backwaters lávarðar, og eru undir stjórn hesta-
þjálfa eins, sem heitir Silas Brown. Annars er
heiðin óbyggð ein, og þar sjest varla maður,
nema þegar Tatarar dvelja þar tíma og tíma á
flakki sínu. Þannig var nú ástatt þarna síðast-
liðna mánudagsnótt, þegar þessi atburður gerð-
ist.
Á sunnudagskvöldið höfðu hestarnir verið
liðkaðir dálítið, eins og vant var, um leið og
þeim var vatnað, og klukkan 9 var hesthúsinu
lokað. Tveir drengirnir fóru heim í íbúðarhús-
ið, til þess að borða kvöldverð, og borðuðu þeir
í eldhúsinu eins og vant var, en einn þeirra,
Ned Hunter, var á verði í hesthúsinu. Þegar
klukkan var nokkrar mínútur yfir níu, fór
vinnukonan, Edith Baxter að nafni, út að hest-
húsinu með kvöldmat hans, og var það soðið
kindakjöt í karrísósu. Hún hafði engin drykkj-
arföng með sjer, því að vatnsdæla var í hest-
húsinu, og það var fast ákveðið, að sá, sem á
verði var, mátti einskis drykkjar neyta, nenia
vatns. Stúlkan hjelt á ljóskeri, því að niða-
myrkur var úti, og vegurinn ósljettur.
Þegar Eidith Baxter var komin rúmlega
miðja vegu milli íbúðarhússins og hesthússins,
kom allt í einu maður fram úr myrkrinu, og
bauð henni að nema staðar. Þegar hann kom
inn i skinið frá Ijóskerinu, sá hún, að þetta var
snotur maður í grárri yiirhöfn með áfastri hettu,
er bretta mátti upp yfir höfuðið. Hann hafði
legghlífar á fótum, og bar staf í hendi með stór-
um húni á. Það vakti sjerstaklega athygli henn-
ar, hvað maður þessi var æstur að sjá, og hvað
hann var fölur og veiklulegur. Hún leit svo
eftir, að hann mundi heldur vera yfir en undit’
þrítugsaldri.
»Getið þjer sagt mjer, hvar jeg er?« spurði
hann. »Jeg var nærri staðráðinn í þvi, að leggj'
ast fyrir hjerna úti á heiðinni, en hætti við það,
þegar jeg sá Ijósið yðar«.
»Þjer eruð rjetl hjá Iíing Pylands hesthús-
unum«, svaraði stúlkan.
»Nú, jæja, en sú hundaheppni!« mælti hann.
»Jeg hefi heyrt, að drengur einn sje látinn vera
á verði í hesthúsinu á hverri nóttu. Það er ef
til vill kvöldmaturinn hans, sem þjer eruð með
þarna. Þjer eruð víst ekki sá asni, að þjer sláið
hendinni á móti því, að vinna yður inn spán-
— 107 —
-■ 108 -