Jazzblaðið - 01.12.1948, Blaðsíða 22

Másik-kabarettinn
Þriðjudagskvöldið 26. október kl. 11,30,
var haldinn músikkabarett í Gamla Bíó.
Þeir, sem þarna komu fram voru, tólf
manna hljómsveit undir stjórn Kristjáns
Kristjánssonar, Öskubuskur, Baldur Georgs
töframaður, Einar Markússon píanóleikari,
Jazztríó Baldurs Kristjánssonar og harmon-
ikusnillingurinn Bragi Hlíðberg.
Skemmtunin hófst tæpu korteri of seint
með því, að Jón M. Árnason kynnti atrið-
in, sem fara áttu fram og var þá fyrst
leikur hljómsveitarinnar.
Jón sagði, að hún hefði æft vikum ef
ekki mánuðum saman. Hún hefði mátt bæta
við sig einum mánuði í viðbót, til að vera
fullboðieg í samanburði við þau atriði, sem
á eftir komu. Skipun hljómsveitarinn var
5 saxafónar, 2 trompetar, 2 trombónar,
píanó, bassi, guitar og trommur. Um val
mannanna má ef til vill deila, því til eru
betri menn í sum sætin. En þannig vill oft
verða og vart út á setjandi. Brassinn í
hljómsveitinni (þ. e. a. s. trompetarnir og
trombónarnir) var hvað lélegastur. Trom-
petarnir áttu bágt með að fylgjast að og
annar trombón var ekki ætíð með á nótun-
um. Björn R. Einarsson lék fyrsta trombón
og var leikur hans jafnastur og sólóar fyr-
irtak. Trompet sólóar Guðmundar Vilbergs-
sonar voru einnig skínandi. Rhythmahljóð-
færin voru eins og bassinn nokkuð ósam-
taka, eða réttara sagt ósamstæð. Píanóleik-
arinn var sjaldnast öruggur í byrjun lag-
anna. Ég veit, að það var ekki af getu-
leysi. Hann vantar aðeins meiri festu og
jafnvel skap. Bassaleikarinn lék afar ó-
hreint og veikt þar að auki, jafnvel svo
veikt að guitarinn yfirgnæfði hann oftast.
En það er eitt af því ijótasta, sem heyr-
ist í jazzmúsik, þegar guitar sker sig í
gegn í rhythmanum. Guðmundur trommu-
leikari var svo upptekinn við að lesa nót-
urnar, að hann gleymdi alveg „að berja
bumbur af iífi og sál“, eins og einn góður
maður sagði oft í nú niðurlögðum þætti,
sem hann sá um hjá Ríkisútvarpinu. Guð-
mundur, sem ætíð hefur leikið kröftuglega
í hljómsveit bróður síns, framleiddi nú ekki
líkt eins mikinn hávaða og hafi hann þökk
fyrir. Saxafón-„sectionin“ var nokkuð góð
og þar með bezta „section" hljómsveitar-
innar. Kristján lék sjálfur fyrsta saxafón,
en hafði ekki alveg nógu mikinn hemil á
hinum, svo að það komst svo lítill glund-
roði í leikinn á köflum. Sólóar Kristjáns
hljómuðu ágætlega. Gunnar Ormslev tenór-
saxafón leikari, var annar saxafón-sólóist-
inn. Tónn hans er beint ekki fallegur, en
maður afsakar það jafnvel, er maður heyr-
ir hinar hugmyndaauðugu og vel uppbyggðu
sólóar hans. Þó átti hann erfitt með að
yfirgnæfa hina saxafónana, þegar þeir léku
undir sólóum hans. Þar vantaði hann kröft-
ugri og fyllri tón.
Lögin, sem hijómsveitin lék, hétu Lover,
Route 66 og Rockin’ and ridin’. Að öllu at-
huguðu, þá var hljómsveitin í hejld full
laus í reipunum, en fáir eru smiðir í fyrsta
sinn, og ef þeir æfðu og kæmu fram síðar
í vetur, þá verður árangurinn mun betri.
Næst komu Öskubuskur og sungu fimm
lög. Árni Elvar lék undir á píanó, Olafur
Gaukur á guitar og Jón Sigurðsson á bassa.
Hér var Árni betri en með hljómsveitinni
og lék fallegar sólóar í „millichorusum“.
Öskubuskurnar syngja oftast vel, en ekki
kemst maður hjá því að spyrja, livort fimm
stúlkur, sem sungið hafa saman jafnlengi
og þær hafa, geti ekki gert miklu betur.
Á eftir buskunum kom Baldur Georgs