Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 3

y/g&IURMbTf.
Geddur og aborrar eru ránfiskar I sænskum vötnum. Þetta vita ekki alilr veiSlmenn. Þeir kasta ef til vill út
Þar má oft sjá glitrandl síli stökkva upp úr vatninu. i vatnið dauSum smáfiski. Hann er ekki ætur, og þeim dett.
Stundum eru þau á flótta undan ránfiskum. Svo er þó ur ekki í hug aS hirða hann. En eftir nokkra stund kann
ekki ætíð. Sílin leggja líka á flótta, ef þau finna lykt svo að fara, að enginn fiskur lítl framar við bettunni, Þelr
af dauðum fiski sinnar tegundar. hafa ailir lagt á flótta — forðað sér burt.
Þetta gildir ekkl um ránfiskana. Soltnir aborrar éta oft smærri Síli í búri hræðast ekkl, þótt dauðu
Þótt aborri sé brytjaður sundur og flska af sinnl tegund, og makrill sill sé sökkt hjá þeim I glerkúiu.
bitunum fleygt I vatnið, vekur það bítur á, þótt beltt sá makrillifur. En Þau varða jafnvel forvltln og synda
ekkl ótta. Aborrinn hræðist þetta smáfiskarnir flýja skelfdir. að gierkúlunnl og skoða hana.
ekkl.

Sé dauða sílið látið í vatnið óvar-
ið, tryllast þau. í dauðans ofboði
reyna þau öll að flýja. Það er lykt-
in af roði hins dauða fisks, sem veld-
ur þessu.
Þýzkur dýrafræðingur gerði þef-
færl slíkra smáfiska óvirk. Þá hættu
þelr að hræðast dauða fiska, þótt
aðrir fiskar sömu tegundar með
óskert þeffærl, legðu á flótta.
Gedda getur gleypt murtu án þess
að sjáist á roðinu. Samt berst vlð-
vörunarþefurinn I vatnið. Sé slíkt
vatn látlð I fiskabúr, vekur það und.
Ir eins skelfingu fiskanna.
1Í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
483