Samvinnan - 01.12.1956, Blaðsíða 19

SíÉciáta íöniL
onctn
Eftir Magnús Finnbogason frá Reynisdal
Vigdís Ingvadóttir heitir hún. Hún
mun vera fædd í Hvammi í Mýrdal 6.
nóvember 1864; aldur hennar er því
orðinn nú rúmlega 92 ár. Þó að
Vigga sé þetta við aldur, hefur hún
ennþá fótavist og er létt á fæti og snör
í snúningum. Hún hefur verið í meðal-
lagi há vexti, eða vel það, en er nú
orðin lotin í baki og herðum. Hún hef-
ur lengi verið heyrnarsljó, en er nú
alveg orðin heymarlaus. Hún hefur
verið alveg sjónlaus á öðru auga, síð-
an ég man fyrst eftir henni. Hitt aug-
að er afar lítið, en hvasst eins og de-
mantsbroddur í glerskera, enda les
hún gleraugnalaust ennþá.
Vigga var alin upp í mikilli fátækt
og við alls konar harðrétti, enda hef-
ur hún borið þess menjar alla sína
löngu ævi, bæði að því er snertir lík-
amsatgjörvi, og ekki síður hefur það
orðið afdrifaríkt fyrir sálarlíf hennar.
Hún mun fljótt hafa verið einna
minnst metin á heimilinu. Hefur þar
sennilega valdið mestu um, hvað hún
var einræn í skapi og ekki fyrir að Iáta
hlut sinn fyrir neinum, sem hún átti
í höggi við, hvort sem hún átti við
skylda eða vandalausa. En kjarkur-
inn óbilandi, á hverju sem gekk.
Hún mun hafa verið látin vinna ó-
þrifalegustu verkin, sem til féllu á
heimilinu, vera í fjósinu, bera vatn
o.s.frv. Hélzt svo þetta við eftir að
hún var komin til vandalausra. Hún
mun ekki hafa verið heppin með að
komast í góða staði, eftir að hún fór
frá foreldrum sínum. Var því eins og
hún gæti hvergi tollað stundinni leng-
ur, og var á sífelldu flakki út og aust-
ur, en þó mest um Mýrdalinn. Þó
lagði hún einnig undir sig austurhluta
Rangárvallasýslu. Mun hún hvergi
hafa unnað hag sínum til lengdar,
fyrr en hún kommst á það heimihð,
sem hún hefur nú dvalið á samfleytt
full tuttugu síðustu árin. En það er
á Hvoli, hjá Kristjáni Bjarnasyni og
Kristínu Friðriksdóttur konu hans.
Þar hefur hún fundið það athvarf,
sem hún hefur ekki viljað af sér
brjóta. En ekki er það þó svo, að hún
hafi hætt að ferðast. Hún hefur hald-
ið uppi ferðum eftir sem áður, út og
austur, fram að níræðisaldrinum. En
síðari árin, eftir að bílar fóru að þjóta
um alla vegi, urðu henni léttari spor-
in, því allir bílstjórar, sem hitta hana,
gera sér að skyldu að kippa henni upp,
því allir þekkja þeir Viggu, sem einu
sinni hafa séð hana.
En þrátt fyrir þessa útþrá hennar,
stefnir hugurinn alltaf heim að Hvoli.
Þar finnur hún huga sínum og lúnum
beinum þá hvíld, sem hún þráir. Vigga
er framúrskarandi húsbóndaholl og er
síhugsandi um velferð húsbænda
sinna. Hún fór iðulega gangandi á
fjöru og gaf þá ekki eftir, ef hún fann
eitthvað, sem verðmæti var í. Fyrir
um það bil tveimur árum kom hún
að allvænum, sofandi sel. Réðst hún
þegar að honum og hætti ekki, fyrr en
hún hafði rotað hann með stafpriki,
sem hún gekk við. Svo dró hún hann
í bandi á eftir sér heim að Hvoli og
hætti ekki, fyrr en hún var búin að
flá af honum húðina. Þetta var vel af
sér vikið af 90 ára gamalli konu, þó
að meiri hefði verið fyrir mann að sjá
heldur en hún Vigga á Hvoli er.
Síðast, þegar hún ætlaði að drífa
sig á fjöru, komst hún ekki nema
miðja leið. En það voru hafðar gætur
á henni, og var henni snúið aftur og
hjálpað heim.
Það víkja margir smávegis að
Viggu, og er hún mjög þakklát fyrir
það, og segir, þegar hún er búin að
Vigdts Jnguadóttir.
biðja guð að launa gjöfina: ,.Þetta
læðist gott í greyinu.“
Vigga kann heilmikið af alls konar
kveðskap og raular það sér til dægra-
styttingar. En ekki er hún að sama
skapi Iagviss, sem ekki er von. Heyrn-
arleysi hefur bagað hana að nema
hina réttu tóna.
Vigga er mikil drengskaparkona.
Hörð og óvægin í orðum við þá, sem
henni fellur ekki við, en mikill vinur
vina sinna og sérstaklega barngóð.
Þegar Vigga fellur í valinn, hverfur
einhver einkennilegasta og sérkenni-
legasta kona, sem Mýrdalurinn hefur
alið síðustu hundrað árin, og þó að
víðar væri leitað.
Að síðustu verður nokkuð sagt frá
ætt Viggu og fjölskyldu hennar.
Vigga — en svo er hún ávallt köll-
uð, er fædd að Norður-Hvammi í
Mýrdal 6. nóv. 1864, dóttir Ingva
Runólfssonar og Ingveldar konu
hans. Ingvi var sonur Runólfs hrepp-
stjóra á Skagnesi. En Runólfur var
sonur sr. Sigurðar Jónssonar, prests á
Stóru-Heiði, en kona hans og móðir
Runólfs var Sigríður Jónsdóttir
Steingrímssonar á Prestbakka á Síðu.
Ingvi var að ýmsu leyti all ein-
kennilegur maður. Hann var, eins og
aðrir bræður hans, risi að vexti og
afrenndur að afli. Bræður hans voru:
Heiðmundur, hann drukknaði í Vest-
19