Fram - 22.03.1919, Blaðsíða 1

Verslun
Sig. Sigurðssonar
Siglufirði.
dt&±±tek±&±teki
Maltextrakt-öl
Pilsner-öl
Límonaði
fæst hjá
Friðb. Níelssvm
ÍC3
III. ár.
Siglufirði 22. marz 1919.
12. blað.
Ný bók.
»Söngvar förumannsins* heitir
ljóðabók ein sem nýiega er komin
fram á sjónarsviðið. Er hún gefin
út í vetur í Reykjavík. Bókin er
prentuð sem handrit 2Q0 tölusett
eintök og er verðið 10 kr.
Höfundur hennar er Stefán Sig-
urðsson frá Hvítadal í Dalasýslu.
Ljóðabók þessi er að vísu ekki
mikil fyrirferðar, en allur frágangur
hennar er snotur og vandaður og
pappír bókarinnar er prýðisgóður.
Málið á kvæðunum er lipurt og al-
þýðlegt, en þó vel vandað. Höfund-
urinu forðast sýnilega að misþyrma
máli vegna rímsins, eins og svo
mörgum hættir þó við — enda kveð-
ur hann lítið undir dýrum háttum
— nærri of lítið að mér finnst.
Rað er altaf eitthvað hressandi
að fá leikandi hringhendur annað
veifið, eða bara smellnar stökur inn-
an um hin lengri kvæðin.
Annars er kveðandi víðast létt og
kvæðin mjög hugðnæm. Trúað gæti
eg því, að færri þeir, sem einusinni
hafa opnað þessa bók, eigi gott með
að hætta fyr en hún er lesin öll.
Vera má þó, að sumum þyki víða
kveðið við æði daprann tón, enda
segir höf. sjálfur um kvæðin á ein-
um stað:
sRau minna lítið á ljósið
og líf hins glaða manns.
Þau líkjast meira bæn um brauð
frá brjósti öreigans.«
Höfundurinn hefir jafnan átt í
höggi við örbyrgð og önnur bágindi.
Varð hann fyrir því óhappi á unga
aldri að missa annan fótinn. Oeta
má því nærri að erfitt hafi honum
oft reynst að ganga að ýmsri þunga
vinnu til jafns fullfrískuin mönnum.
Regar svo þar við bættist alvarleg
vanheilsa svo árum skiftir og hann
þá hjá óviðkomandi fólki í ókunnu
landi, þá er ekki að undra, þó að
daprir gerist dagar — þó að skáld-
inu sé oftar sorg í sinni.
»Dapurt hjarta hyllir ekki hæsta
róminn. —
Það elskar meira undirhljóminn.«
Og er það ekki einmitt undirhljóm-
urinn í kvæðunum, sem gerir mörg
þeirra svo kær lesandanum!
Rýðleikur kvæðanna og viðkvæm
blæbrigði taka hug manns fanginn.
Sorgin sem er undiralda í flestum
þeirra, og sem víða brýst út svo
sár, en þó svo beiskjulaus, innileg
tilbeiðsla á algóðum guði og við-
kvæmar þakkir fyrir alt gott þegið,
gengur manni til hjarta.
í síðasta kvæði bókarinnar farast
höf. svo orð:
»Er leiðirnar voru að lokast
og líf mitt í hættu stóð,
Pá streymdi rautt í orðum út
mitt eigið hjartablóð.
. Er hendingu fól eg harminn
og hjálpin var dýr og góð,
Já, þá veit guð'að gerði mér
svo gott að missa blóð.«
Séu nú kvæðin lesin í heild sinni,
þá finnur maður að þetta muni svo
vera. Hér er ekki ort aðeins til
þess að yrkja heldur af innri þörf,
þörf til að létta á huga sínum.
Tökum tildæmis kvæðið:
»Próttleysi.«
Eg vildi svó gjarnan verjast
Ró verður mér á að kvarta.
Ó, guð minn! þaggaðu grátinn!
Þú gafst mér of viðkvæmt hjarta.
Eg hefi’ ekki þróttinn sem hjálpar
og hlekkjunum varist getur.
— Yfir mig fellur ísinn
og örlaga þungans vetur.
Ó, guð! þeir heyra mig gráta,
eg get ekki borið hlekki —
Grafðu mig dýpra í gaddinn
svo gráturinn heyrist ekki.
Retta er enginn uppgerðar harma-
grátur færður í rím.
Eða lítum »Skuggabjörg:«
Manstu gamla marið?
Manstu ólánsfarið ?
Verður hjartað varið?
Vonlaust! — eina svarið.
Sérðu æfiljósið lækka?
Logann flökta um skarið?
Sérðu rökkvann — húmið hækka?
Heyrðu! — það var barið.
Yndi bernsku-ára,
ellikvíðann sára,
lífsins gullinn gára
gleypir tímans bára.
Liðin stund er manni mörgum
minning húms og tára.
Skamt er heimaðSkuggabjörgum.
Skellum undir nára!
Ekki má þó halda að altaf sé svona
dimt yfir.
í-Rað birtir yfir hugans hag
við heiðra draumalag.
Nú get eg sungið gleðibrag
um góðviðrið í dag.«
Vorið leggur hér leið um einu-
sinni á ári hverju. Kveður það oft
til fylgdar sér sól og hlývindi. En
gleðin dansar áblómknöppunum og
laugar sig í sólarljómanum. Ber þá
og við að hún drepur sér niður í
fang skáldsins og lætur vel að hon-
um. Gleymir hann þá trega sínum,
en hrærir ljóðahörpu og kveður henni
ásamt gjafaranum als góðs lof og
dýrð.
Gríp eg hér nokkur erindi úr
Vorsól.
Nú finn eg vorsins heiði í hjarta.
Horfin, dáin nóttin svarta.
Óta! drauma blíða, bjarta,
Barstu, vorsól inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta.
Pegar blessuð sólin skín. —
Höf. minnist þó hve veturinn var
kaldur, og næturauðnin svört. En —
Nú er hafinn annar óður.
Angar lífsins Berurjóður.
Innra hjá mér æskugróður.
Óði mínum létt urn spor.
Eg þakka af hjarta, guð minn góður,
gjafir þínar sól og vor.
Hillir uppi öldufalda —
Austurleiðir vil eg halda.
Sestu, æskuvon, til valda,
vorsins bláa himni lík.
Eg á öllum gott að gjalda
gleði mín er djúp og rík.
Ætli þeir séu ekki færri, sem eign-
ast mörg svona alsælu-augnablik,
að þeim finnist þeir standa í þakk-
lætisskuld við alt ogalla, — og það
þó að þeir hafi átt æfina betri.
Bjart er líka yfir kvæðinu
Hún kysti mig.
»Heyr mitt Ijúfasta lag.
Rennan lífsglaða eld,
um hinn dýrlega dag
og hið draumfagra kveld.
Rauðu skarlati skrýðst
hefir skógarins flos
Varir deyjandi dags
sveipa dýrlinga — bros.
Hann fer inn í skóginn en þang-
að kemur kongsdóttirin í æfintýrinu.
Eg á gæfunnar gull,
eg á gleðinnar brag.
Tæmi fagnaðar-full.
Eg gat flogið í dag.
Eg á sumar og sól,
eg á sælunnar brunn
og hin barnsglöðu bros
og hinn blóðheita munn.
Rennan hamingju-hag,
gaf mér heit þitt og koss,
Aðalfundur
Sjúkrasamlags Siguíj,
verður haldinn sunnudaginn 23. þ.
m. í barnaskólanum og byrjar ki.
2 e. m.
Dagskrá:
a. Yfirlit yfir fjárhag Samlagsins
ásamt ágripi af tekjum þess og
gjöldum síðasta missiri.
b. Hjúkrunarkona.
c. Efling Samlagsins.
d. Önnur mál er fram kunna
að koma.
Siglufirði 14. mars 1919
Stefán Sveinsson
p.t. formaður.
þennan dýrlega dag,
þú, mitt dýrasta hnoss.
Retta lífsglaða Ijóð
hefir lifað það eitt,
að þú, kongsdóttir, komst
og þú kystir mig heitt.
Lífs míns draúmur er dýr,
þessi dagur hann ól.
Mér finst heimurinn hýr
eins og hádegis — sól.
Eg er syngjandi sæll,
eins og sjö vetra barn.
Spinn þú, ástin mín, ein
lífs mins örlagagarn.
En það er ekki altaf vor og gleð-
in reynist hvikul eins og fyr.
»Pitt heit var svo göfugt að halda
mér jól
Með hlátur á vörum þú bauðst
mér skjól.
En brigðmál hefir þú birst.
Og þó hefir leitað hver þrá, er eg ól,
til þín, sem áttir mig fyrst.
Eg mætti þér heitur af sumri og sól,
er sál mín var ung og þyrst.
Hjá þér er lífið svo barnslega blátt.
Þú breiðir út faðminn og hlær svo
dátt.
En sól mín er bráðum sest.
Því ertu, góða, að hlæja svo hátt?
Þú hefir mig aðeins sem gest,
Því eg hefi kveðið mig sjálfan í sátt
við sorgina, og það er best.
Hún veitti mér særðum þolgæði og
þrótt
Nú þoli eg biðina og hvíli rótt.
Eg ber á mér blóðstorkinn hníf.
Eg hafði í blindni að sjálíum mér sótí
og sveik þá mitt fáráða líf.