Fram - 03.06.1922, Blaðsíða 1

jlciaibtaibfatatatota
Mikill afsláttur
er gefinn af Olíufatnaði og
Síðkápum í verslun
St. B. Kristjánssonar.
ýdtktek*tíktekýt
Tilbúin
| Fermingarföt
fást hjá
Páli S. Dalmar.
VI. ár. Siglufirði 3. júní 1922. 20. blað.
Vorhugur.
»Dagur er upp kominn
dynja hanafjaðrir
mál er vílmögtim
að vinna erfiði.-----«
Vorið er komið. — Pað kemur
seint í þetta sinn, - hefir látið
lengi bíða eftir sér, — eins og oft-
ar hérna yst á »hala veraldar*, enn
það er þó komið — loksins — og
því hugfangnari fögnum vér því,
sem vér höfum orðið lengur að
bíða þess; — bíða þess með óþreyju
og eftirvæntingu að það kæmi og
leysti klakaböndin af náttúrunni og
bönd myrkursins og vetrardrungans
ef oss börnum hennar, og leiddi
a 11 sem lífsneista hefir í sér fólg-
inn ,út í birtuna og ylinn; — út í
Ijósið Og lífið.
Alt fagnar vorinu. —
Fuglarnir eru fyrir nokkru síðan
farnir að æfa lofsöng vorsins, —
einn og einn í senn, en þeir hafa
ekki náð samræminu — fyr en nú;
— nú kveður við samstiltur »kór-
inn« í lofti, á láði og út um sæ.
Blómin og jurtirnar sem bæld og
niðurbeigð hafa stunið stúrinn und-
ir snjótarginu, gægjast nú broshýr
og blíð upp í sólskinið; teiga í sig
Ijósið og ylinn og kinka glaðlega
litla kollinum til sólarinnar, eins og
þau vildu taka undir með Steingrími:
»Ó blessuð vertu sumarsól«.
Já, Steingrímur, og þau öll skáld-
in okkar gömlu oggóðu, hafa sung-
ið vorinu verðugt lof.
En hvort það er heldur gullharpa
Jónasar, silfurgígja Steingríms eða
hinir magnþrungnu stálstrengir
Matthíasar, þá er það alt stilt á sama
lagið; — þau kveða öll lofgjörð
vorsins, — sigursöng Ijóssins yfir
myrkrinu.
Pað er heldur ekki að undra þótt
vér norðursins börn fögnum vorinu*,
— fögnum endurlausnartíma nátt-
úrunnar og alls sem lifir, — vér
scm lifum í myrkrinu hálft árið;
liggjum í híðinu alla hina löngu
skammdegisnótt. Enda fögnum við
vorkomunni; — vér íslendingar
flestum þjóðum fremur, — bæði
menn og málleysingjar, — alt, —
neina það sem myrkurvaldið og
vetrarh'arðneskjan hafa drepið, —
en það er margt, - því miður.
Líklega eru þær þjóðirnar ljós-
elskastar, sem mest hafa af myrkr-
inu að segja.
Pað er að vonum að vér fögn-
um, því viðbrigðin eru svo mikil
þegar alt umhverfið er alt í einu
orðin »nóttlaus voraldar veröld«,
eftir næturdag skammdegisbiljanna.
Vorið vekur náttúra til lífs og
starfa. Pað á líka að vekja oss
mennina til þess, og það g j ö r i r
það, því ekki má því um kenna,
þótt vér höllum oss á hinn vang-
ann, og sofnum aftur.
Nei, vorið á nógar hvetjandi radd-
ir til að vekja oss með, og það
sparar þær ekki. — Vér eigum
að vakna; — glaðvakna allir,
— hver og einn einasti.
F*að er ekki nóg að rumska; það
hljótum vér að gera hver einasti;
— vorið knýr oss til þess. — Nei,
vér verðum að vakna til fulls og
kasta af oss brekánunum, núa stýr
urnar og svefninn úr augunum og
líta út í sólskinió. Þá munum vér
trauðlega leggja oss útaf og sofna
aftur; — sólskinið og birtan sjá
um það. — Þau örfa blóðið í oss;
vekja lífslöngunina og starfsþrána
og kveða í oss hug og dug; —
þau eru Bjarkamál hins gamla og
nýja tíma. —
Argentina-
markaðurinn.
Hr. Sveinbjörn Egilsson skrifar í
30. tbl. »Lögréttu« grein um norska
og ísl. fiskmarkaðinn. Minnist hann
þar, meðal annars á Argentina mark-
aðinn og er margt vel og hyggi-
lega tekið fram í grein þessari eins
og Sveinbj. var von og vísa.
Vér erum honum fyllilega sam-
mála um það, að markað fyrir ,af-
urðir vorar, sé hin brýnasta nauð-
syn að tryggja á sem flestum stöð-
um; viðureign vor við Spánverja
nú síðast, hefir sannað oss það á-
þreyfanlega og eigi erum vér Svein-
birni sfður sammála um hitt, að
alla varhygð beri að viðhafa ineð
undirbúning allan og framkv. í því
máli.
F*að er líklegt, að heppilegast væri
að senda þangað mann, til þess
að búa þar í haginn fyrir oss með
fisksöluna, en vér óttumst að nú
á þessum tímum þegar alt verður
að spara, þá muni kostnaðurinn
við það, verða mörgum þyrnir í
augum, því það myndi kosta tals-
vert — jafnvel þótt líkurnar séu
rniklar til þess, að hagnaðurinn sem
af því leiddi, yrði miklu meiri enn
þvf næmi.
Oss dettur í hug önnur leið til
byrjunar, og hún er sú, að ríkið
styrkti einn eða tvo framtakssama
fiskútflytjendur til þess að senda
litla sendingu af fiski til Argentina
og ætti styrkurinn aðeins að vera
veittur sem u p p b ó t ef tap yrði
á sölunni.
Fyrstu sendingarnar héðan, mættu
ekki vera stórar, til þess að áhætt-
an yrði eigi ofmikil meðan menn.
væru að kynnast því, hvernig
fiskurinn þarf að vera verkaður og
umbúinn þangað.
Sá er þetía ritar, átti kost á því
fyrir nokkrm árum, að kynna sér
dálítið meðferð og umbúnað á fiski
sem sendur var frá Álasundi til
Buenos Ayres, og skal því hér lýst.
Fiskurinn virtist vera saltaður al-
veg eins og norskur fiskur sem til
Spánar er ætlaður, en það er sem
næst því sem vér söltum vorn Spán-
arfisk. F*að var ekki lögð ndn séi-
stök áhersla á það, að hafa riskinn
hvítan né blæfallegan, enda er Norð-
mönnum ekki lagið að verka fisk
sinn á þann hátt og stafar það
mest af undirbúningnum frá hendi
fiskimannanna sjálfra; þeir skeyta
lítið um að blóðga fiskinn um leið
og hann er innbyrtur. F'orskurinn
var því talsvert gulleitur og mundi
alls ekki hafa talist fyrsta flokks
vara hér heima.
Aftur á móti var keila og langa
blæfalleg; — hafði þennan fagra
bláhvíta blæ og litla salthúð utan
á sér.
Fiskurinn var þurkaður nokkru
meira en vér þurkum voin fisk al-
mennt, en þó varla til muna meira
en venja var að þurka smáfisk sem
fara átti til Genúa héðan. — F’etta
var að haustinu, og var látið nægja
að vindþurka fiskinn; — hengja
hann á sporðinu upp í rjáfur húss-
ins, — þ. e. a. s. skerpa þannig á
þurkun hatis fram yfir það sem
talið var hæfilegt með Spánarfiskinn.
Verkun á t'iskinum var því að
litlu leiti frábrugðin því sem vér
eru vanir; — aðeins var hann þurk-
aður nokkru meira.
Umbúnaður um fiskinn var aftur
á móti mjög frá biugðinn því sem
venjan er með Spánarfiskinn. F’orsk-
ur allur var látinn í verksmiðju unna
Ungmennafélag Siglufjarðar.
17. júní.
Drengir eldri en 12 ára og stúlk-
ur eldri en 15 ára er í hyggju hafa
að taka þátt í íþróttum þann dag,
verða að hafa gefið sig fram við
Árna Steinþórsson fyrir 12. þ. m.,
er jafnframt gefur nánari upplýsing-
ar íþróttunum viðvíkjandi.
N e f n d i n.
kassa; 50 kíló í hvern, — Voru
kassar þessir hinir vönduðustu, —
heflaðir bæði utan og innan og
sterkir vel. F’eirvoru gjörðir úr plægð-
um borðmn og innan í þá var sett-
ur þétttur og sterkur pappír til
hlífðar alt í kring. Lokin á kössun-
um voru rækilega nelgd aftur þeg-
ar búið var að láta í þá, og auð-
sjáanlega lagt mikið kapp á það,
bæði að loftið kæmist sem minnst að
fiskinum og eins hitt, að umbúð-
irnar litu vel og snirtilega út.
Langa og keila var send í I ó ð -
uðum blikkkössum.
F’eir voru af mismunandi stærð;
21/* — 5 — og 10 kg. og voru
lokin lóðuð á þá þegar búið var að
láta í þá og þeir síðan látnir marg- /
ir saman í sterka trékassa.
Meðferð á fiski þeim er þannig
var sendur, var alt önnur. — Hann
var tekinn og skorinn eða rifinn
niður, og tekið burtu roð, uggar
og öll stærstu beinin, og eins ef
nokkur skemd var í fiskinum þá var
það skorið burtu.
F’etta kostaði auðvitað mikla vinnu
og fyrirhöfn, en þarna var líka hægt
að koma að mest öllum úrgangs
fiski, a. m. k. þeim, sem kastað
hafði verið frá fyrir öngulrifur eða
því um líkt.
Eg spurði fiskihússtjórann um
það, hvort þessi mikla fyrirhöfn á
fiskinum borgaði sig og hvað hann
svo vera, því einmitt eftir þannig.
meðförnurn fiski, væri mjög mikil
eftirspurn, og hann borgaður mjög
háu verði, ogsvo þyldi fisk-
u r i n n í b I i k k k ö s s u n u m m i k-
ið betur hitann án þess
a ð s k e m m a s t..
Vér teljum það engum vafa bund-
ið, að íslenski fiskurinn muni geðj-
ast Suður-Ameríku búum eins vel
og hinn norski eða betur, ef að
eins er- breytt þetta til, að þurka
hann betur og búa um hann á fram-
angreindan hátt.