Morgunblaðið - 03.05.1984, Blaðsíða 37

MORGUNBLADIÐ, FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 1984
Hjónaminning:
Hannes Elísson og
Guðrún Guðbjörnsdóttir
Hannes
Fæddur 19. apríl 1892
Dáinn 25. apríl 1984
Guðrún
Fædd 24. maí 1892
Daín 11. apríl 1974
Hannes afi dáinn. Þau tíðindi
komu okkur afkomendum hans
ekki mjög á óvart, því veikindi
höfðu dregið mjög úr lífsþrótti
hans síðustu vikurnar enda var
hann orðinn 92 ára þegar hann
lést.
Minningarnar sækja á og eru
allar samtvinnaðar nöfnum þeirra
beggja. Hannes afi og Guðrún
amma voru mjög samrýnd og ein-
hver ævintýraljómi hvílir yfir
heillaríku lífshlaupi þeirra.
Hannes afi var fæddur að Ber-
serkseyri í Eyrarsveit á Snæ-
fellsnesi þann 19. apríl 1892. For-
eldrar hans voru Gróa Herdís
Hannesdóttir og Elís Guðnason
sem þar bjuggu. Hannes var næst-
elstur átta systkina og eru nú
tveir bræður hans á lífi, Bæring
búsettur í Stykkishólmi og Ágúst
búsettur í Reykjavík.
Guðrún amma var fædd á Kol-
beinsstöðum í Miklaholtshreppi
24. maí 1892. Foreldrar hennar
voru Helga Jónsdóttir og Guð-
björn Bjarnason. Þau fluttu síðar
að Sveinsstöðum utan Ennis og
bjuggu þar upp frá því. Þar ólst
Guðrún upp í hópi sex systkina og
var hún elst þeirra. Nú er Sigrún
ein á lífi þeirra systkina og dvelur
á Hrafnistu í Reykjavík.
Hannes og Guðrún gengu í
hjónaband 12. október 1913.
Fyrsta hjúskaparárið bjuggu þau í
Fjarðarhorni í Eyrarsveit, seinna
á Vaðstakksheiði utan Ennis og
seinustu árin fyrir vestan bjuggu
þau á Hellissandi, þar sem afi
vann aðallega við verslunarstörf.
Árið 1940 fluttu þau frá Hellis-
sandi til Reykjavíkur.
Þau eignuðust átta börn, tveir
synir létust í æsku og elsti sonur-
inn Elís lést 1954, þá aðeins 37 ára.
Eftirlifandi börn þeirra eru
Helga, Berta, Reynar, Hallveig og
Richard öll búsett í Reykjavík. I
Reykjavík bjuggu afi og amma
fyrst á Spítalastíg, seinna á
Kveðjuorð:
Á annan dag páska síðastliðinn
var vor í lofti á Suðurlandi. Loks
eygðu menn betri tíð eftir langan
og erfiðan vetur. Það var eins og
nýtt líf væri að hefjast, en það er
jafnan svo þegar jörð fer að
grænka og farfuglarnir fara að
láta til sín heyra. Við hér á norð-
urhjara heims fögnum hverjum
vísi að vori og sumri, af hinu höf-
um við nóg.
En mitt í umræðum þessa dags,
um væntanlegt sumar og sólríka
daga bar skugga á. Okkur sam-
starfsmönnum á Litla Hrauni
barst andlátsfregn. Einn af sam-
starfsmönnum okkar, ólafur
Ottósson á Selfossi, lést snögglega
þennan dag aðeins 46 ára að aldri.
Okkur var enn einu sinni ljóst
hversu torráðin lífsgátan er, og
hversu lífsganga okkar er óviss.
Við þekkjum aðeins daginn í dag
en ekki daginn á morgun, hann
gæti orðið dagur eilífðarinnar.
Ólafur var Austfirðingur að
uppruna en flutti fyrir allmörgum
árum til Suðurlands og átti lengst
af heima á Selfossi með frávikum
þó. Ólafur var vélvirki að mennun
Snorrabraut, í Breiðagerðisskóla
og seinast á Bergþórugötu.
Eftir að afi kom að vestan starf-
aði hann við verslunarstörf í
Verðanda og í Kjötbúð Norður-
mýrar í mörg ár. Þá varð hann
húsvörður í Breiðagerðisskóla
þegar hann var byggður og með-
hjálpari í Grensássókn í mörg ár.
Hann vann þessi störf fram yfir
áttræðisaldur, enda var heilsa
hans góð á þessum árum.
Það sem mér er efst í huga við
lát afa míns er þakklæti fyrir að
hafa fengið tækifæri til að um-
gangast þessar góðu manneskjur
sem höfðu af svo miklum fróðleik
og hjartahlýju að miðla fáfróðu
borgarbarni.
Þau fæddust inn í heim ís-
lenskrar bændamenningar fyrir
síðustu aldamót og lifðu þær
stórbrotnu breytingar sem urðu á
íslensku samfélagi á fyrri hluta
þessarar aldar og kunnu því frá
ýmsu að segja.
Guðrún var greind og sérstök
kona. Hún var mjög bókelsk,
kunni ógrynni af sögum og ljóð-
um, og var ágætlega hagmælt.
Hún skildi því vel ævintýraheim
barnssálarinnar, og var alltaf til-
búin að ausa af fróðleiksbrunni
sínum þegar barnabörnin komu í
heimsókn. Einnig var hún sér-
staklega listræn hannyrðakona.
Ég minnist þess að þegar ég var
í gagnfræðaskóla, var kennarinn
að hvetja okkur nemendurna, sem
stundum gekk illa að læra utanað
skólaljóðin, með frásögn af gam-
alli konu sem hann þekkti og
kunni utanað heilu rímna- og
þulubálkana. Það kom svo á dag-
inn að þetta var hún Guðrún
amma mín, sem hann var að vitna
til.
Hannes var karlmenni að burð-
um á sínum yngri árum eins og
hann átti kyn til. Hann var sér-
stakt prúðmenni og snillingur í
samræðulist, heimsmaður og
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum. Ætíð var hann hrókur
alls fagnaðar hvar sem hann kom.
Afi hélt sér mjög vel fram á
seinustu ár. Ég minnist þess hve
léttilega hann sveiflaði sér á bak
hesti þegar hann skrapp eitt sinn í
og stundaði lengi þau störf sem
tengd eru þeirri iðngrein, svo sem
vélgæslu á fiskiskipum og á verk-
stæðum í landi. Hann var einn af
þeim sem gekk óskiptur til verka,
þar var ekkert annað hvort eða.
Það gilti jafnt hvort verið var við
vélgæslu eða önnur störf úti á
rúmsjó, eða haft var fast land
undir fótum og þá við margvísleg
verkefni sem starfið útheimti.
Um nokkurt skeið hafði Ólafur
starfað sem fangavörður, lengst af
á Litla Hrauni, en um tíma sem
forstöðumaður við vistheimilið að
Kvíabryggju. En dvölin vestra var
ekki löng, hann kaus að hverfa
aftur til Suðurlands og hefja aftur
störf á Litla Hrauni. Þar höfum
við kynnst honum sem ötulum
starfsmanni, sem öllum vildi
hjálpa og öllum vildi liðsinna,
jafnt frjálsum sem ófrjálsum.
Honum var eðlislæg greiðasemi
við samborgara sína. Kristin trú-
arbrögð kenna okkur að þeir deyi
ungir sem guðirnir elska. Heldur
gengur flestum illa að skilja það,
og eiga erfitt með að sætta sig við
þá kenningu, en við verðum að
trúa því að þetta séu sannindi sem
við getum í engu breytt.
reiðtúr með okkur feðgum, þá
kominn á áttræðisaldur.
Það er bjart yfir minningunni
um jólaboðin sem afi og amma
héldu okkur barnabörnum sínum
og öðrum ættingjum og vinum í
Breiðagerðisskóla, þegar afi var
þar húsvörður. Þá var oft kátt í
koti. Enda höfðu þau mikla
ánægju af því að taka á móti ætt-
ingjum og vinum.
Það var erfitt hjá afa þegar
amma lést 11. april 1974, því þau
höfðu alltaf verið mjög samrýnd.
Þá fann ég sárt til með afa mín-
um. í þessu sambandi leitaði á
hugann erindi úr kvæðinu „Ferða-
lok“ eftir listaskáldið góða Jónas
Hallgrímsson.
Fjær er nú fagurri
fylgd þinni
sveinn í djúpum dali.
Ástarstjarna
yfir Hraundranga
skín á bak við ský.
Afi var svo lánsamur að til hans
kom önnur Guðrún. Guðrún Ein-
arsdóttir sem sá um heimili hans
og hjúkraði honum í veikindum
hans næstu árin. Hún annaðist
hann af mikilli nærgætni og
kostgæfni og stendur fjölskyldan í
mikilli þakkarskuld við þá góðu
konu. Arið 1981 fluttu þau á
Hrafnistu í Hafnarfirði, þar sem
afi lést 25. apríl sl. Guðrún dvelst
þar enn við sæmilega heilsu.
Á Hrafnistu sá um velferð afa
Jón Bjarni Þorsteinsson læknir,
gamall bekkjarbróðir minn, sem
lét sér sérstaklega annt um gamla
manninn. Á hann þakkir skildar
fyrir góð störf svo og allt hjúkrun-
arlið á sjúkradeild Hrafnistu.
Nú þegar Hannes afi er allur,
En staðreyndin er hinsvegar sú
að trúverðugur og góður þegn
þjóðfélagsins er horfinn til feðra
sinna langt fyrir aldur fram, og
fjölskyldan hefir misst traustan
heimilisföður. Ég votta konu hans,
Elísabet Sigurðardóttur, og börn-
um þeirra hjóna svo og allri fjöl-
skyldunni mína dýpstu samúð og
hluttekningu við fráfall Ólafs
Ottóssonar. Útför hans fór fram í
gær frá Selfosskirkju.
Steindór Guðmundsson
getum við sem eftir lifum glaðst
yfir því að nú eru þau aftur sam-
an, Hannes og Guðrún. Eins og
segir í barnabókinni „Bróðir minn
37
Ljónshjarta", hafa sálir þeirra
mæst í landinu „Nangiala", þar
sem er eilíft sumar og friður ríkir
manna á meðal.
Þegar sonur minn, sex ára,
heyrði um lát langafa síns tók
hann því þunglega og sagðist vilja
fylgja honum til „Nangiala", en
okkar tími kemur seinna.
Ég lýk þessum fátæklegu línum
með lokaerindi Jónasar úr kvæð-
inu Ferðalok:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
Blessuð sé minning Hannesar
afa og Guðrúnar ömmu.
Bjarni Reynarsson
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðír og afi,
MAGNÚS GUÐJÓNSSON,
Lindargötu 18, Siglufiröi,
sem lést i Sjúkrahúsi Siglufjarðar að morgni 27. apríl verður jarð-
sunginn frá Siglufjarðarkirkju kl. 14.00 laugardaginn 5. maí.
Sigríöur Guöjónsdóttir,
Emil H. Pétursson, Ragna Ragnarsdóttir,
Sólrún Magnúsdóttir, Erling Jónsson,
Guójón B. Magnússon, Jóhanna Stefénsdóttir,
Sigurlaug Magnúsdóttir, Guömundur J. Guömundsson
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN GUOMUNDSDÓTTIR
fré Eyri, Ingólfsfiröi,
Hringbraut 78, Hafnarfirði,
verður jarösungin frá Fossvogsklrkju föstudaginn 4. maí kl. 15.00.
Steinn Guömundsson, Béra Ólafsdóttir,
Árni Guðmundsson, Ágústa Haraldsdóttir,
Margrét Guðmundsdóttir, Stefén Gunnlaugsson,
Ólafur Guömundsson, Borghildur Magnúsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir,
JÓNAS S. JAKOBSSON,
myndhöggvari,
Hétúni 10,
lést 29. april. Jarðarförin fer fram frá kirkju Filadelfíusafnaöarins
föstudaginn 4. maí kl. 15.00.
Guöbjörg Guöjónsdóttir,
Daníel Jónasson, Ase Jónasson,
Dóra M. Jónasdóttir, Ernst Olsson,
Guójón Jónasson, Jenný Hendriksdóttir,
Ríkaröur B. Jónasson, María Árnadóttir,
Rebekka Jónasdóttir, Yngvi Guónason,
Guöný R. Jónasdóttir, Hinrik Þorsteinsson,
barnabörn, barnabarnabörn og systkini hins látna.
t
Þökkum hlýhug og vinsemd við andlát og útför móður okkar og
tengdamóður,
GUNNBJARGAR SESSELJU SIGUROARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Ingvar D. Eiríksson,
Agnes K. Eiríksdóttir,
Þorbjörg H. Eiríksdóttír,
Sigurður Eiríksson,
Eygló Gunnarsdóttir,
Óli Jörundsson,
Bjarni Einarsson,
Sigurhanna V. Sigurjónsd.
t
Alúöarþakkir fyrir auðsýnda samúö og vináttu viö andlát og jarö-
arför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
HJALTAJÓNSSONAR
fré Viöiholti.
Ólína Eiríksdóttir,
Þrúöur Hjaltadóttir,
Krístín Hjaltadóttir,
Höröur Hjaltason,
Eiríkur Hjaltason,
Árný Hjaltadóttir,
Guöbjörg Hjaltadóttir,
Eygló Hjaltadóttir,
Auöur Hjaltadóttir,
Hlífar Hjaltason,
og
Helgi Magnússon,
Ásmundur S. Guömundsson,
Ása Sigurlaug Halldórsdóttir,
Jóhanna Sigmundsdóttir,
Lionel Levesque,
Haraldur Óskarsson,
Halldór Ólafsson,
Jón Þór Guöjónsson,
Sigríöur Helgadóttir
barnabörn.
Ólafur Ottós-
son fangavörður