Morgunblaðið - 01.10.1989, Blaðsíða 2

2 C
MÓRGUNBLAÐlb SUNNUDAGUK 1. OKTÓBER 1909
HUNDRAD FJALLA
SMALAR
Meöjjallmönnum ífótspor aldanna
Landmannaafréttur er töfra-
land og vart getur á íslandi
meiri formfegurð og fjöl-
breytni í náttúru, landslagi
og íitauðgi fjalla, andstæð-
ur allt um kring í hita og
kulda, Landmannalaugar,
Jökulgil, Veiðivötn, Torfa-
jökull og ótal staðir sem
búa yfir fegurð og tign. Aflið í þessu
landsvæði er með ólíkindum, en það
sérstæða við það er hve hæverskt
það er og fer vel með fólk sem fer
um það þótt harðsótt sé. Að sumu
leiti minnir þessi skiki móður jarðar
á lýsinguna af Guðrúnu náttsól í
Njálssögu, en um hana voru sögð
þau orð að hún væri kvenna fegurst
og kurteisust. Varla er liðin ein öld
síðan menn veigruðu sér við að ferð-
ast um Landmannaafrétt vegna ótta
við útilegumenn og víst býður þetta
hrjóstruga svæði griðastaði úti-
göngumönnum, hella og hlýja læki
og hveri sem hjala við landið.
Við Galtalæk lögðu leitarmenn
upp með nokkra tugi hesta. Áður
fyrr voru leitarmenn 60 talsins, en
nú eru þeir liðlega 20. Bílar og fjór-
hjól létta leitina. Það var riðið sem
leið lá inn í Landmannalaugar þar
sem fjallmenn gistu fyrri hluta leitar-
innar í vistlegu húsi Ferðafélags ís-
lands. Við Morgunblaðsmenn fylgd-
um Þórði skáldi og bónda Guðnasyni
í Köldukinn inn á heiðar og í hveiju
fótmáli átti hann orð yfir örnefni eða
sagnir sem lifnuðu á vörum skáldjöf-
ursins og varla er það tilviljun að
þessi ungi bóndi sem á djúpar rætur
í íslandi kann Bólu- Hjálmar utanað.
En þótt við færum hjá gamalkunnum
félögum á Landmannaafrétti eins og
Valafelli, Valahnjúk, Hestöldu,
Krókagilsbrúnum, Lambafitjahrauni,
Helliskvísl við Landmannahelli,
Sauðleysum, Svalaskarði, Sátunum
og Sátubarni, Hellisfjalli, Herbjarn-
arfelli og Löðmundi, þá hefur nútím-
inn einnig haldið innreið sína í ör-
nefni þessara rótgrónu heiða. Svo
bar til fyrir nokkrum árum að Krist-
inn í Skarði, Kristján í Klofa og
Þórður í Köldukinn voru að koma
innan úr Landmannalaugum að þeir
rákust á hóp fólks efst í Sölva-
hrauni. Flestir voru svertingjar og
var af fólkinu dregið nema tveimur
sem létu engan bilbug á sér finna.
Þeir félagar tóku fólkið upp og óku
til byggða. Ekki leið á löngu þar til
þreyttir göngumenn tóku gleði sína
á ný og upphófu söng í bílnum. Til