Morgunblaðið - 24.06.1990, Blaðsíða 8

8 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24. JÚNÍ
HEILSAÐU
KÓNGINUM
GÆSKA
Einu sinni á dögnnum þeg-
ar drottningin í Englandi
var að borða litla skatt-
inn - því hún borðar
ævinlega litla skatt - þá
kom maðurinn hennar
út í skemmu að bjóða
góðan dag.
„Guð gefi þér góðan
dag, heillin!“ sagði
drottningin; „hvurnig er veðrið?“
Maðurinn drottningarinnar hneigði sig og
sagði: „Hann var regnlegur í morgun, en nú
birtir upp; ég lét taka saman og svo má binda
þó þú farir - ætlarð’ ufrum í dag, gæska!“
„Já,“ sagði drottningin.
Hann hneigði sig þá aftur og sagði: „Ég
verð þá að flýta mér og láta fara að sækja
hestana.“
„Gerðu það,“ segir hún.
Nú fór drottningin að búa sig, því hún ætl-
aði í orðlof sitt ufrá Frakkland að fmna kóng
og drottningu og fleiri kunningja. Hún var
með gullskó, í silfursokkum og silfurbryddu
gullpilsi, með gullsvuntu og að ofan í gull-
lagðri silfurtreyju, með silfurhúfu og gullskúf
í - en þetta gull og silfur er allt eins og orma-
vefur og léttara en fis og þó hlýtt. Þjónustum-
ar vora líka vel búnar, því þær fóra með eins
og vant er þegar drottningar ferðast.
Þegar drottningin var komin út á hlað var
allt tilbúið, hestamir og fýlgdarmennirnir og
ráðgjafamir og orðlofsgjafimar - á 6 hestum
í silfurkoffortum - ogteymdi sinn kammer-
herra hvum hest; þar vora líka í ferðinni bar-
únar og kaupmenn og margt kvenfólk fyrir
utan þjónusturnar, og nógir meðreiðarmenn
og lestamenn, og allt var vel búið. Drottningin
reið „Gulltoppu“, það er gullfextur færleikur
og silkibleikur á lit og hefír verið sóttur suður
í heim, en maðurinn hennar reið rauðum gæð-
ingi sem hann á sjálfur.
„Fáðu mér keyrið mitt, gæska!“ sagði
drottningin, og maðurinn hennar hneigði sig
og fékk henni keyrið, það var gullkeyri með
silfurhólkum og lýsigullssnúð á endanum, og
svo var farið á stað.
Drottningin var alltaf á undan, því enginn
hestur jafnaðist við Gulltoppu, og þegar kom-
ið var ofan að sjónum var sett fram drottning-
arskipið; það er með silkisegli og fílabeins-
mastri sem allt er skrúfað saman og
gullneglt, allt úr homi og skelplötu og besta
gangskip.
Þegar komið var út úr landsteinunum og
búið að snúa við kallaði drottningin þrisvar á
land og bað að gá vel að heyjunum
og öllu meðan hún væri fyrir hand-
an; svo settist hún undir stýri að
gamni sínu, en það er silfurstýri
og leikur í hendi manns.
Kóngurinn í Frakkl. bjó á bestu
jörðinni norður við sjó. Túnið er
eins stórt og Hólmurinn í
Skagafírði, rennslétt og
fagurt eins og spegill -
svo kvenfólkið sem rakar
verður að ganga með stuttbuxur innan undir
- o g silfurtúngarður allt um kring. Fólkið var
allt úti við heyið nema drottning og kóngur
sem eru gömul; hún sat inni í baðstofuhorni
og var að spinna á gullsnældu, en hann sat
hjá með kórónu sína og voru þau að tala um
ríkisreikningana og allan búskapinn.
Þá kom inn einn af fólkinu (en það eru allt
kóngssynir og kóngsdætur eða jarlar og
kammerherrar og biskupsdætur), „séra Filipp-
us!“ segir hann, því kóngurinn heitir séra
Filippus, „það er skip á sundinu og við höldum
það sé drottningarskipið að handan; segið er
blátt og rautt.“
„Heyrirðu það, kona!“ sagði kóngurinn, „þú
átt von á gestum; ég geng sjálfur ofan að sjó,
en sjáðu um á meðan að verði sópað og heitt
kaffe, og svo verðurðu eitthvað að hugsa
fyrir miðdeginu.“
„Ég er öldungis hlessa,“ sagði drottningin;
„Marmier minn!“ (því það var Marmier sem
inn kom, hann er nú orðinn jarl) „farðu,“
segir hún, „út og láttu hann Guðmund litla
hlaupa á næsta bæ eftir ijóma.“
„Hvar er hann Guizot?“ sagði kóngurinn
þegar hann kom út, „ég ætlaði að láta hann
verða mér samferða - Guizot! Guizot! hvur
þremillinn er orðinn af manninum?"
En Guizot heyrði ekkert orðið; hann lá sunn-
an undir vegg og var að lesa 7 ára gamlan
Skírnir sem félagsdeildin á Islandi var nýbúin
að senda honum.
Þegar skipið kom að landi renndi það upp
að bryggjunni - því þar er bryggja eins og í
kaupstað - og drottningin úr Englandi sté í
land; kóngurinn gekk á móti henni og tók
ofan kórónuna og hneigði sig, en hún kyssti
á hönd sína og brosti, og svo föðmuðust þau,
og maðurinn drottningarinnar og allt fólkið
stóð hjá og horfði á hvumig þau fóru að heils-
ast.
„Heilsaðu kónginum, gæska!“ sagði drottn-
ingin; „ég tók manninn minn með mér, séra
Filippus! það er skemmtilegra að hafa hann
með.“
„Gaman og óvænt æra!“ sagði séra Filipp-
us, „en komið þið nú heim að fá ukkur ein-
hvuija hressingu“; svo var gengið heim og
kóngurinn leiddi drt. og maðurinn drottningar-
innar og allt fólkið gekk með og horfði á hvurn-
ig þau fóra að leiðast og ganga.
Þegar kom heim á völlinn hafði enginn
munað eftir að hann var fagur eins og
spegill, en fötin drottningarinnar vora svo síð
að ekkert bar á, en hitt kvenfólkið gekk allt
hokið og beygði sig í hnjánum og sumar sett-
ust niður og létust vera að gera við skóinn
sinn. Kóngurinn tók fyrst eftir þessu og skip-
aði að bera ösku á völlinn, svo kvenfólkið
gæti gengið heim; svo var borin aska á völl-
inn, og svo gengu allir heim.
Blaðið er nú á enda eins og hvur maður
getur séð; ég veit ekki hvurt einhvur
vill halda þessari sögu áfram og
tala um viðtökurnar heima.
- úr sendibréfi, eftir
Jónas Hallgrfmsson
Af Frakklandsferð
drottningarinnar
í Englandi