Morgunblaðið - 06.05.1995, Blaðsíða 32

- 32 LAUGARDAGUR 6. MAÍ 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARSÆLL
LÁRUSSON
GUNNAR L ÚÐVÍK
ÞÓRÐARSON
+ Ársæll Lárus-
son fæddist í
Sjávarborg í Nes-
kaupstað 3. desem-
ber 1920. Hann lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 27. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar __ hans voru
Lárus Asmundsson,
f. 1885, og Dag-
björt Sigurðm-dótt-
ir, f. 1885. Ársæll
var sjöundi í röð
tólf systkina. Þau
eru: 1) Sigríður
Sólveig, f. 1910, d.
1918, 2) Óskar, f. 1911. 3)
Fanney, f. 1913, 4) Þórunn, f.
1914, 5) Halldór, f. 1915, d.
1977, 6) Sigurður, f. 1918, 7)
Ársæll, 8) Hermann, f. 1922,
9) Ásgeir, f. 1924, 10) Garðar,
f. 1925, d. 1986, 11) Aðalheið-
ur, f. 1928, 12) Svav-
ar, f. 1930.
Ársæll kvæntist
13. desember 1947
eftirlifandi eigin-
konu sinni, Kristínu
S. Friðbjörnsdóttur
frá Dalvík. Þau
bjuggu á Dalvík sex
fyrstu búskaparár-
in en fluttu til Nes-
kaupstaðar 1953.
Ársæll og Kristín
eignuðust tvær
dætur, Dagrúnu, f.
9.10. 1947, d. 10.9.
1949, og Dagrúnu,
f. 16.2. 1952. Hún giftist Ingva
Þór Kormákssyni 2.8. 1975.
Sonur þeirra er Ársæll Þór, f.
14.11. 1981.
Útför Ársæls verður gerð
frá Norðfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
ÉG KYNNTIST Ársæli Lárussyni
fyrst sumarið 1974 er ég kom til
Neskaupstaðar til_ að hitta dóttur
hans, Dagrúnu. Ég hugsaði ekki
til þess þá að hann ætti eftir að
verða tengdafaðir minn og við ætt-
um eftir að verða samferða að
meira eða minna leyti næstu tutt-
ugu ár. Það var merkilegt hversu
síðhærðum stráklingi frá Reykjavík
var vel tekið á heimili Ársæls og
Kristínar, konu hans, þetta sumar,
þótt heimsóknin væri fremur
óvænt. Ársæll, tengdafaðir minn,
var vandaður maður til orðs og
æðis, traustvekjandi og alla jafna
fremur ljúfur í lund. Það gat þó
fokið í hann stundum, þótt fljótt
væri það rokið úr honum aftur.
Við vorum býsna ólíkir tengdafeðg-
amir, en áttum oft góðar stundir
saman með fjölskyldunni. Mér er í
fersku minni síðastliðið sumar er
við tókum okkur til og máluðum
þakið á húsinu í Víðimýri 12 í þessu
líka dandalaveðri, eins og það ger-
ist best fyrir austan. Húsinu var
alltaf vel við haldið, enda Ársæll
verklaginn maður sem hafði gaman
af að dytta að garðinum og húsinu
sem hann byggði að mestu sjálfur.
Auðvitað var vandað vel til máln-
ingarvinnunnar, unnið hægt og
örugglega, án alls asa og öll smá-
atriði á hreinu. Það var hans stíll.
Ársæll stundaði lengi vel sjó-
mennsku en vann hin síðari ár í
landi, lengst af hjá Sfldarvinnslunni
í Neskaupstað. Hann var vinnu-
samur, nákvæmur og stundvís, en
það kom að því að hann varð að
slá af sökum hjartasjúkdóms sem
hann glímdi við alllengi. Snyrti-
mennsku hans var viðbrugðið og
verkafötin jafnan fín og strokin
jafnt sem sparifötin. Hógværð og
gjafmildi eru líka eiginleikar sem
hann hefði getað státað af hefði
hann vitað af þeim. Síðustu vikum-
ar fyrir andlátið dvaldi Ársæll ýmist
á Landspítalanum eða á heimili
okkar Dagrúnar ásamt Stínu sinni,
en þau hjónin voru mjög samrýnd.
Honum leið vel þennan tíma, bar
sig með reisn eins og ætíð og sam-
veran með fjölskyldunni var hin
ánægjulegasta. Ársæll spáði gjam-
an í veðrið eins og títt er um menn
úr hans stétt og stöðu. Kannski var
það engin tilviljun hversu veðrið
var faliegt daginn sem hann
kvaddi, heiðskfr himinn og blái lit-
urinn alls ráðandi við Flóann.
Fjölskylda Ársæls vill þakka
starsfólki Landspítalans fyrir um-
hyggjuna. Ég þakka svo hér með
tengdaföður mínum samfylgdina
og bið Kristínu tengdamóður minni
guðs blessunar.
Ingvi Þór.
+
Konan mín,
GUÐRÚN EINARSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð, Kópavogi, aðfaranótt
5. maí. Jaröarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Unnsteinn Stefánsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, dóttir, og systir,
GUÐBJÖRG SÓLVEIG MARÍASDÓTTIR,
Meðalholti 5,
Reykjavfk,
lést 1. maí.
Jón Sigvaldason, &
Marías Kristján Stefánsson,
Fanney Halldórsdóttir
og systkini hinnar látnu
+
Eiginmaður minn, faðir og afi,
SIGURÐUR GÍSLASON,
Suðurgötu 74,
Hafnarfirði,
lést í Borgarspítalanum fimmtudaginn 4. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jóhanna Hinriksdóttir,
Guðríður Sigurðardóttir,
Jóhanna Árnadóttir,
Sigurður Árnason.
+ Gunnar Lúðvik
Þórðarson, var
fæddur 2. október
1910 í Krossalandi,
Lóni í Austur-
Skaftafellssýslu.
Hann lést 27. des-
ember 1993. Gunn-
ar var sonur Þórð-
ar Jónssonar og
Rannveigar Einars-
dóttur. Foreldrar
hans voru af kunn-
um ættum í Austur-
Skaftafellssýslu.
Þórður af Fells- og
Kálfafellsætt,
fæddur 24.6. 1888 að Brunnum
i Suðursveit. Hann Iést 11.12.
GUNNAR Lúðvík fór snemma að
vinna og hjálpa til við búskapinn í
foreldrahúsum. Árið 1923 var flutt
frá Kambahrauni í Lóni til Fá-
skrúðsfjarðar. Eftir fermingu fór
Gunnar að róa á smábát með föður
sínum og síðar á trillubát, sem
þeir keyptu til að létta áratogin,
er þeir stunduðu sjó frá Skálavík
á sumrin.
Fljótlega eftir að hafa kynnst
véltækninni fór hann til Seyðis-
fjarðar í vélstjóraskóla til að afla
sér réttinda í þeim fræðum. Þau
réttindi komu honum að góðum
notum í starfi hans á lífsleiðinni.
Snemma fór hann að fara á vetrar-
vertíðir, vélstjóri til Hornafjarðar
þar sem hann var á mb. Björgvin
með hinum landskunna sjómanni
Sigurði Ólafssyni. Fiskveiðar og
flutningar á kjöti á haustin til Eski-
1952. Rannveig
fæddist 8.11. 1879.
Hún var frá Þor-
geirsstöðum í Lóni.
Hún lést 8.8. 1935.
Eiginkona Gunnars
hét Guðlaug Lovísa
Einarsdóttir, f.
14.11. 1911 í Vest-
mannaeyjum, dáin
16.5. 1993. Þau
giftu sig 9.9. 1934.
Böm Gunnars og
Guðlaugar era Þóra
Rannveig, fædd
27.4.1935, og Óskar
Ingimar, fæddur
28.10. 1942. Barnabörnin eru 7
og bamabamabörain 10.
fjarðar var eitt af því sem þeir sáu
um. Einnig sinntu þeir vöruflutn-
ingum með uppskipun við Bjamar-
hraunssand sem ekki mun alltaf
hafa verið aðgengileg leið um ós
og við sand.
Starfsvettvangurinn var marg-
þættur. Sjómennska, bifreiðastjóri,
eftirlitsmaður hjá Vegagerð ríkis-
ins, slökkviliðsstjóri í 28 ár, um-
boðsmaður fyrir Brunabótafélag
íslands frá 1952-1985 og hafnar-
vörður Búðahrepps í 6 ár.
Árið 1946 hafði Gunnar tekið
próf til fólksflutninga og fór að
keyra áætlunarbíl sem hann hafði
fest kaup á. Vegur var þá ekki
kominn út fyrir Vattamesskriður,
en vegur lá upp og yfir Staðar-
skarð og var þá keyrt í Hafranes
í veg fyrir bát sem gekk frá Reyðar-
firði. Þar tók hann fólk og póst til
BJARNI
GUÐMUNDSSON
+ Bjarni Guðmundsson fædd-
ist að Holti í Kálfshamars-
vík á Skaga 17. júní 1919. Hann
andaðist á Sjúkrahúsi Suður-
Iands á Selfossi 21. apríl sl.
Útför Bjaraa var gerð frá Sel-
fosskirkju 29. apríl sl.
MIG LANGAR í örfáum orðum að
minnast Bjarna Guðmundssonar,
hann hef ég þekkt frá því ég var
bam enda var hann heimagangur
á Hafnarhólmi hjá foreldrum mín-
um. Á sumrin hagaði þannig til að
Bjami hafði smá túnblett hjá pabba
sem hann heyjaði, svo oft var litið
inn í leiðinni, hann átti líka grænan
vörabíl sem hann kom á og hirti
þá oftast fyrir pabba, þá var nú
glatt á hjalla, og að sitja á pallinum
á þessum bfl var toppurinn.
Bjami og Fríða áttu mörg böm
og því ekki mikið um auraráð á
því heimili frekar en okkar. En þau
áttu annað sem var miklu dýrmæt-
ara, hlýju og góðan hug, það hef
ég margreynt. T.d. kom Bjarni rétt
fyrir jól og þótti eitthvað lítið um
skraut á heimilinu fyrir blessuð
bömin svo að hann gaf okkur
skraut í jólagjöf og það vora engl-
ar. Einn þessara engla er til ennþá
og skreytir jólatré móður minnar.
Um 1970 flutti Bjarni með Ijöl-
skylduna frá Drangsnesi suður í
Garð, og vann hann um tíma á
vellinum og líka í fiski. í nokkur
ár bjuggu þau í litlu húsi sem heit-
ir Lambhús, það þótti nú ekki nein
höll, en þau vora ekki að velta sér
upp úr því og held að þeim hafí
bara liðið vel þar. Ég átti þess
HAUKUR
VIGFÚSSON
+ Haukur Vigfússon frá
Gimli, Hellissandi, fæddist
26. desember 1913. Hann lést
á Hrafnistu í Reykjavík 20.
apríl sl. Haukur var jarðsung-
inn frá Áskirkju 28. apríl sl.
FREGNIR af andláti tengdaföður
míns Hauks Vigfússonar komu mér
ekki á óvart. Síðustu vikur og
mánuði höfðu verið honum erflðir,
þar sem hann var orðinn veikur og
farinn að kröftum. Sár söknuður
og tregi hvolfdist yfír mig, en það
væri eigingimi að óska þeim lengri
lifdaga, sem ekki lengur nýtur þess
að lita í þessum heimi. „Því hvað
er að hætta að draga andann ann-
að en að frelsa hann frá friðlausum
öldum lífsins, svo að hann geti ris-
ið upp í mætti sínum og ófjötraður
leitað á fund guðs síns?“
Elsku Haukur, þú ert einn af
bestu og ljúfustu mönnum sem ég
hef kynnst. Þú varst þinni kynslóð
til sóma alla tíð og barðist ötullega
með lífl þínu og kröftum fyrir betri
tíð fyrir okkur hin. Þú varst góður
heimilisfaðir, faðir, tengdafaðir og
afi. Ég er þakklát fyrir að hafa átt
þig sem tengdaföður og vin. Þín
er sárt saknað, en okkur er sagt
að við skulum ekki hryggjast, þeg-
ar við skiljum við vini okkar, því
að það sem okkur þykir vænst um
í fari þeirra, geti okkur orðið ljós-
ara í fjarvera þeirra. Nú er skip
þitt komið að landi og ekkert fær
lengur heft för þína. Ég veit að
þér hefur verið fagnað með fögrum
söng í nýrri höfn. Fagnað af áður
fluttum samferðamönnum og
elskulegum syni, sem örugglega
hefur tekið við landfestum þínum.
Við hin, sem komum seinna,
sendum ykkur feðgum ástarkveðj-
ur og þökkum ykkur fyrir að hafa
verið til.
Anna Aradóttir, dætur,
tengdasynir og barnabörn.
Fáskrúðsfjarðar. Árið 1950 er orð-
ið bílfært um alla Reyðarfjarðar-
strönd og keyrði hann þá til Egils-
staða og til Neskaupstaðar til árs-
ins 1964. Þetta voru aðeins ferðir
á sumrin fram til 15. september.
Ekki var með öllu þessu starfsferli
hans fullnægt, því jafnframt áætl-
unarakstrinum notaði hann þá
fijálsan tíma milli ferða til þess að
keyra vörubfl og kenndi mönnum
til ökuprófs í 25 ár. Auk þess gerði
hann við bíla sína sjálfur og ekki
var þeim sem komu með eitthvað
sem hafði bilað í viðgerðarhúsið
hans vísað frá, fyrir marga mun
hann hafa Iagað bæði bíla og aðra
hluti.
Gunnar var mikið fyrir að ferð-
ast. Eftir að aldur færðist yfir og
fá skylduverk sem kölluðu var bíll-
inn til staðar og keyrt um landið
og oft leitað á fjallaslóðir. Hugur
hans leitaði oft í Austur-Skafta-
fellssýslu, margar ferðir keyrði
hann suður í Lón, í Þorgeirsstaði,
Hvamminn, Vík og inn í Stafafells-
flöll. Einnig brá hann sér á hrein-
dýraslóðir, laxveiðiáhugi var einatt
með í ferðalögum hans og í seinni
tíð fóru gamlir félagar í veiðiför,
t.d. vinur hans Óskar Sigurðsson.
Oft munu þeir félagar hafa komið
glaðir heim úr laxveiðiferð.
Með þessari síðbúnu kveðju er
mér efst í huga þakklæti til móður-
bróður míns og vinar. Áralöng
tryggð hans og vinátta varði allt
frá bamæsku og heimili Gunnars
og Guðlaugar stóð ávallt opið.
Gunnar setti sannarlega svip á sitt
byggðarlag, alltaf léttur og kátur
en minntist aldrei á veikind sín.
Það er mikill sjónarsviptir að slík-
um manni.
Blesuð sé minning Gunnars
Þórðarsonar.
Guðríður K. Bergkvistsdóttir.
kost að búa hjá þeim í þessu litla
húsi og líkaði vel. Það lýsti sér
best að þó húsið væri lítið var allt-
af hægt að bæta einum eða fleirum
við. Ekki þótti líklegt að Bjarni
yrði ríkur á flytjast suður með sína
stóru fjölskyldu, en hann hafði þó
nóg fyrir sig og sína. Og hann
byggði sér hús á Sunnubraut 14 í
Garði, honum þótti óskaplega vænt
um þetta hús og ekki þótti honum
síður vænt um litla gróðurhúsið þar
sem hann ræktaði rósir og þar
undi hann sér mörgum stundum.
Fyrir nokkram áram lenti hann
í slysi og var aldrei samur upp frá
því.. Hann átti mjög erfitt með að
sætta sig við að vera upp á aðra
kominn enda ekki vanur því. Á
erfiðum stundum gat verið gott að
eiga litla gróðurhúsið til að dútla
í. Ingibjörg dóttir þeirra hjálpaði
þeim mikið og að öðrum ólöstuðum
var það henni að þakka hve lengi
þau gátu verið í húsinu sínu. Þó
Fríða sé mikill sjúklingur var hún
alltaf til staðar, hvort heldur hann
var heima eða á sjúkrahúsi var hún
hans stoð og stytta.
Fyrir um ári fluttu þau til Sel-
foss þar sem dætur þeirra búa og
dvaldi Bjarni mest á sjúkrahúsi upp
frá því enda hafði heilsu hans hrak-
að mjög. Það er ekki langt á milli
Keflavíkur og Selfoss, en aldrei fór
ég i heimsókn þó ég hafi alltaf
ætlað. Þetta kennir mér að fresta
því ekki til morguns sem ég get
gert í dag, því þá getur það verði
of seint.
Ég kveð þig, Bjami minn, með
söknuði og þakka þér allar góðu
stundirnar í gegnum árin bæði fyr-
ir norðan og hér fyrir sunnan.
Nú getur þú vonandi gengið
brosandi út í vorið laus við fötlun
þína og þrautir.
Varð og til að létta lund
litrik fósturjörðin
átti ég marga yndisstund
út við Steingrímsfjörðinn.
(Hermann Guðmundsson frá Bæ.)
Elsku Fríða mín, innilegustu
samúðarkveðjur til þín og annarra
aðstandenda. Blessuð sé minning
Bjarna Guðmundssonar og þökk
fyrir allt.
Hanna Ingimundardóttir.